The Light will stay on . . . 11 years after

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

'Αγνωστη ερώτηση, άγνωστη απάντηση

Σκοτάδια παντού… πολλά χρόνια τώρα… δεν μπορώ να τα μετρήσω πια… η τελευταία φορά που είδαν τα μάτια μου φώς ήταν με αστραπιαίες εκτυφλωτικές αναλαμπές άσπρου και μαύρου… το μαύρο νίκησε… το φώς έσβησε, για πάντα νόμισα.

Μετρούσα στα σκοτάδια, γρήγορα έχασα την μονάδα και χάθηκα… προσπάθησα μα δεν έφερε αποτέλεσμα η προσπάθειά μου… βαρέθηκα, τα παράτησα, τι νόημα να είχε, δεν μετριέται το άπειρο…

Δεν ξέρω αν πέρασαν χρόνια, λεπτά ή αιώνες. Δεν με ένοιαζε πια. Όλα είχαν τελειώσει. Όλα.

Δεν ζούσα, πέθανα λίγο-λίγο, ώσπου ήλθε και η ώρα που το κορμί, σεβάστηκε την ψυχή και ησύχασε κι αυτό… καιρός ήταν… σιχτίριζε κάθε μέρα την απώλεια της συνεργασίας με το μυαλό, δεν πήγαινε άλλο, κουράστηκε κι αυτό. Και έφυγε μόνο του στο μακρύ ταξίδι του δίχως τελειωμό.

Απόρθητες οι επάλξεις των αναμνήσεων δεν παραδόθηκαν στη λήθη. Κρατιούνται ακόμα ζωντανές, χωρίς νερό, χωρίς τροφή… χωρίς συνέχεια. Στατικές, ακίνητες, αγναντεύουν το απόλυτο κενό και περιμένουν… αναρωτιέμαι τι τις κρατάει ακόμα, αφού το τέλος ήλθε, κι αυτό δεν αλλάζει. Σημάδι θαρρείς…

Ξάφνου… το Φώς, ο Ήλιος άναψε στα κουρασμένα άχρηστα μάτια μου!!! Δεν βλέπω, είναι όλα άσπρα, σαν χιόνι μες το χιόνι!! Δε βλέπω!!! Θα δώ;!!!! Ξανά;!!! Ας γίνει, θέλω να δώ ξανά!!!

Βλέπω!! Ξεχωρίζω φιγούρες, νοιώθω αέρα, υπάρχει ζωή, δεν μυρίζω πουθενά θάνατο, δεν έχει σκοτάδια…

Δεν ξέρω πως είμαι, είμαι στο δρόμο, άγνωστος τόπος, άγνωστη φύση, τρομάζω να δώ… δεν θέλω να σκύψω… έχω κορμί; Δεν είμαι άυλος; Δεν θέλω να δώ… Φοβάμαι!

Τρομάζω ακόμα… θα κάνω το βήμα, θα σκύψω να κοιτάξω σε τι βρίσκομαι επάνω… σε πόδια ανθρώπινα ή ξερά δεκανίκια, ο τρόπος να μάθω είναι ο τρόμος που νοιώθω και γέρνω τα μάτια μου…

Υπάρχει Θεός; Δε το’ ξερα. Υπάρχει Θεός; Είμαι εκεί γυμνός, αλλά είμαι εκεί ζωντανός!!! Πανικόβλητος βρίσκω, λαγούμι, να χωθώ, να σκεφτώ… τι θα γίνει πιο πέρα …

Ένα θαύμα έχει γίνει, δε με ένοιαξε πως. Είμαι όρθιος, αγναντεύω την ωραιότερη εικόνα μετά από τα σκοτάδια… μια θάλασσα φώς, και νερά που γυαλίζουν, χαιρετώντας υπάρξεις που ρουφούν οξυγόνο, με μια άθλια ανάσα, σαν νεκρός ζωντανός, αλλά είμαι εκεί… και οι σκέψεις μαζί μου… χαλαρώνουν νομίζεις για να μπούν στη σειρά και μια-μια να περάσουν το κατώφλι της γνώσης σε ένα άδειο μυαλό, που ζητά να μιλήσει. Δε του βρίσκονται λέξεις, μόνο ανάκατες εικόνες. Και γεμίζει με θλίψη…

Με τη θάλασσα ακόμα μπροστά μου, ήσυχη, γαλήνια που λέει με το κύμα της, να μη φύγω από κει… το μυαλό μου γεμίζει και εικόνες χιλιάδες παρελάζουν στα ανοιχτά μα χωρίς είδωλο μάτια μου. Θάλασσα θα’ πρεπε να είναι γεμάτα, εικόνες χιλιάδες, μα θάλασσα μάταια…

Ανάγκη γεννιέται και είναι μεγάλη, δεν ξέρω πως ήλθε, μα είναι ανάγκη μεγάλη… τα μάτια θολώνουν, χάνονται οι εικόνες, ακούω τα κύματα και βλέπω γαλάζιο της θάλασσας χρώμα.

Γύρισα πίσω και ψάχνω να βρω. Ανείπωτη μέθη, με παίρνει μακριά. Δεν έχω ανάγκη, να φάω, να πιώ, λεπτά ή αιώνες. Δεν έχω κανόνες…

Αλλάζουν τοπία, χιλιάδες, μικρά ή μεγάλα εμπόδια βρίσκω, μα τα αγνοώ… μονάχα ημέρα και ώρες ατέλειωτες, απίστευτη δύναμη και άγχος μαζί…

Ασθμαίνοντας, πίσω από ένα δάσος, με τη φύση να σε προκαλεί να μείνεις ακίνητος, μαγική, με αέρα γεμάτο αρώματα από τα πλούσια περβόλια της και ένα τοπίο με χρώματα που δεν γνώριζα πως υπάρχουν, κοντοστάθηκα, κουράστηκα λίγο… πρέπει … το ταξίδι τελειώνει… ή τελειώνω εγώ…

Τέλειωσαν τα δέντρα, αμμουδιά μπροστά, θάλασσα και δροσερός αέρας, ερημιά και σιγή…

Σταμάτησα με τα πόδια μέσα στο νερό. Κοιτάζω μπροστά. Ατέλειωτος ορίζοντας. Μόνο νερό και ουρανός. Χωρίς σύννεφο ένα, ουρανός καθαρός… Δεν κινούνται τα μάτια μου. Από φόβο μπορεί. Δυό ματιές απομένουν για την καταστροφή…

Σταματάω να σκέφτομαι. Παγώνουν τα πάντα. Σιγή στον αέρα, σιγή στην ψυχή. Κοιτάζω δειλά, προς τη μια μεριά. Ορίζοντας, άμμος, δίχως τελειωμό. Μένω για ώρα, ανάσα καμιά. Όλα ή τίποτα στην άλλη ματιά…

Γύρισα ολόκληρος. Να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με ότι με περιμένει. Ζωντανός ή νεκρός. Έχω νοιώσει και έτσι, έχω νοιώσει κι αλλιώς. Ζωντανός ή νεκρός…



Αν υπάρχει φώς μετά τα απόλυτα σκοτάδια, θα γίνω σοφός ή απλώς κοινότυπος ιδεαλιστής;



Έχω την αίσθηση πως δεν θα βρεθώ μπροστά από δίλημα… ξανά. Ποτέ. Μετά...







10 σχόλια:

  1. "Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
    Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
    Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
    Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

    Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
    Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
    Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
    Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

    Κι ακόμα μια φορά
    Πως θα τη φτάσω ελπίζω
    Η αγάπη ορμάει μπροστά
    Κι εγώ πίσω τρικλίζω
    Πέφτω κι αυτή γελά
    Μα εγώ πονάω και βρίζω
    Και πάω να σηκωθώ ξανά

    Κι ακόμα μια φορά
    Λέω θα της τραγουδήσω
    Τραγούδια τρυφερά
    Κι αρχίζω να γρυλίζω
    Φαλτσάρω και γελά
    Και σταματώ και βρίζω
    Και πάω να της το πω ξανά

    Κι όταν καμιά φορά
    Στέκει και την αγγίζω
    Μου λέει είμαι φωτιά
    Μα μοναχά δροσίζω
    Κι άμα καώ γελά
    Μα εγώ πονάω και βρίζω
    Και πάω να γιατρευτώ ξανά..."

    -Γ.Αγγελάκας-


    Να προσέχεις τα/τη μάτι-ά- είναι δίκοπο μαχαίρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Ανώνυμος

    Αν εσείς ή ο Γ. Αγγελάκας, γνωρίσατε τη μεταθανάτια ζωή να το ασπαστώ.

    Αν όχι, ...λυπάμαι, θα παραμείνει το ερωτηματικό και η απορία μου εν δυνάμει ζωντανή, θεωρώντας πως δεν πρόκειται να απαντηθεί ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάθε τέλος... μια καινούρια αρχή...
    Πάντα δύσκολη... και πάντα με ένα τέλος που εμπεριέχει μια άλλη αρχή....

    Και εμείς εκεί... στη δύνη...

    :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπαρχει, αρκει να τον φωναξουμε..θα 'ρθει.
    καλη βδομαδα, να εισαι καλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με καθήλωσαν τα όσα ένιωσες. Με μιαν ανάσα τα διάβασα. Στιγμή δε σταμάτησα. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα να κομπιάσω. Όπως η θάλασσα που απλώνεται μπροστά σου. Στο σημείο εκείνο που γίνεται ένα με τον ορίζοντα.

    Μεταίχμιο; Συνέχεια; Μπορεί και τα δύο. Μετά την δύση, έρχεται η ανατολή. Και τότε ναι. Ανοίγουν τα μάτια για να ζήσουν στιγμές της καινούργιας ημέρας.

    Ζωντανός. Με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Σαν τον απόλυτο δέκτη ερεθισμάτων. Είσαι εκεί και συνεχίζεις. Μπροστά, προς το φως...

    Είσαι εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ aKanonisti

    Αποδέχομαι την οπτική σου, ...στη δύνη.

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ iLiAs

    Μήπως υπάρχουν εκείνα που θέλουμε να υπάρξουν;

    ....

    Καλή εβδομάδα Ηλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Υάδα

    Κάπου είναι όλοι...

    Εγώ "βρέθηκα" κι εκεί, όπως φαντάζομαι και κάποιοι άλλοι. Δεν διατηρώ την μοναδικότητα σε τίποτα άλλο παρά στον δικό μου ψυχισμό. Αυτό άλλωστε είναι το αντίστοιχο αποτύπωμα του κόσμου που κουβαλά κανείς μέσα του.
    Τώρα αν είναι αποδεκτό, ευχάριστο ή δυσάρεστο δεν μπορώ να κάνω κάτι.
    Ζώ και θα πεθάνω αυτός που γεννήθηκα. Πιστεύω πως ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται, καθώς πως και η όποια προσπάθεια να τον προσαρμόσει κανείς στα μέτρα του είναι απλά ευσεβής πόθος και απόλυτα χαμένος χρόνος.

    Αν μπορούσαμε να επιλέξουμε και να συμβιώσουμε με ανθρώπους που μας κάνουν γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που θα θέλαμε θα ζούσαμε καλύτερη ζωή...

    Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ερωτήσεις χωρίς απάντηση
    Ούτε απαντήσεις χωρίς ερώτηση.
    Ίσως και να υπάρχουν μα κάποια πράγματα τα θεωρούμε μυστήριο γιατί έτσι θέλουμε ή έτσι μας έμαθαν.

    Χαίρομαι που σε βρίσκω ξανά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Αναστασία

    Υπάρχουν και τα δυο, αν θέλουμε τα παραδεχόμαστε ή όχι...

    Χάρηκα που γύρισες!
    Μας έλειψες..

    Καλή συνέχεια, με γειά και το καινούριο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ, με την ησυχία σας..

._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..