The Light will stay on . . . 11 years after

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ξημέρωσε και σήμερα...




Ακόμα μια νύχτα που δεν κοιμήθηκα.

Ξημέρωσε ξανά.

Πόσες φορές ακόμη θα δω την ανατολή του ήλιου;

Πόσες φορές δεν θα κοιμάμαι τα βράδια;

Για πόσες νύχτες δε θα θέλω να ξημερώσει;

Κι όταν ξημερώσει γιατί δεν θέλω τίποτα;

Ούτε να νυχτώσει πάλι;

Ξημέρωνε και άκουγα μουσική με τα ακουστικά, χάθηκα. Ξανά…

Είναι κάτι στιγμές που ρουφάς τον καπνό του τσιγάρου σαν επιστέγασμα της τελευταίας γουλιάς μπύρας για τη μέρα που πέρασε ή την πρώτη της μέρας που έρχεται, δεν έχει και σημασία, αγναντεύοντας όσο μακριά μπορεί να απλωθεί η ματιά στον ορίζοντα που δειλά δειλά αναπτύσσεται μπροστά σου όσο χαράζει...

Χάζευα απέναντι τα βουνά, έπαιρνε το λιγοστό φως της ανατολής τον ίσκιο από πάνω τους…

Τόσο δυνατός είναι ο ήλιος, ολόκληρα βουνά, ολόκληρη τη γη, καθαρίζει από τα σκοτάδια.


Εμένα πάλι εκεί μ’ άφησε…


Δεν το έκανε επίτηδες... δε θα με είδε...


Ούτε κι αυτή τη φορά...


Θα μου περάσει...


Το παίρνω αλλιώς, έχω δύσκολη μέρα σήμερα, δεν θα αφήσω εδώ μουσική από τη νύχτα μου.....

Ακούστε αυτό από κάτω...





Να περάσετε όμορφα όσοι/όσες φεύγετε για διακοπές...

Καλό μήνα, καλημέρα σας.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Βινύλιον




Σήμερα έψαχνα να ακούσω ένα παλιό αγαπημένο κομμάτι από το μακρινό παρελθόν. Δεν θυμόμουν σε ποιο δίσκο ήταν. Εύκολα λύνεται το πρόβλημα αν έχεις το βινύλιο, που το είχα. Άνοιξα λοιπόν ένα κιβώτιο με τα καταχωνιασμένα μου δισκάκια και τα πέρασα ένα ένα από τα χέρια μου…
Γύρισε το μυαλό πολλά χρόνια πίσω. Τότε που αυτά τα αντικείμενα (λατρείας) ήταν το εργαλείο της δουλειάς και της διασκέδασης.
Θυμήθηκα την αναγκαστική οικονομία για να αποκτήσω πολλά από αυτά, τον κόπο που απαιτούσαν για να τα ξετρυπώσεις μόνο… την εποχή που το διαδύκτιο δεν ήταν παρά άγνωστη και άγραφη ακόμα λέξη οπουδήποτε.
Σήμερα με μια αναζήτηση στο γούγλη βρίσκεις πότε, τι, πόσο και αν υπάρχει καινούργιο κάτι. Αν όχι, θα το έχει κάποιος που δεν το χρειάζεται πιά και θα λήξει το ζήτημα. Για να έβλεπα τότε τι θα έκανες όμως. Η πληροφορία ότι κάποιο δισκάδικο οπουδήποτε στην Ελλάδα είχε ένα δίσκο που έψαχνες ήταν αρκετός λόγος για να πάς εκεί…
Για ένα δίσκο, πήγε φίλος στη Ρόδο, από την Πελοπόννησο… τον βρήκε κάποιος εκεί και είχε 3 κομμάτια, σκονισμένα και αφημένα στην τύχη τους… προλάβαμε το ένα. Έστω. Το κράτησε ο φίλος και έμεινα με τη χαρά. Δεν πειράζει όμως, σε αυτή την «αποστολή» πήγε εκείνος και δικαίως κράτησε το μοναδικό τεμάχιο.

Έψαχνα επί σειρά ετών ένα άλλο δίσκο και που δεν είχα ψάξει… σπάνιος έως ανύπαρκτος… Βρέ τι στα μεγάλα δισκάδικα σε Ελλάδα και εξωτερικό ψάχναμε τι internet…(όταν υπήρξε και όταν διευρύνθηκε). Πουθενά…
Το 2005, μου τον χάρισε ο φίλος που τότε πήγε στην Ρόδο για τον άλλο… Δώρο στη γιορτή μου, με αφιέρωση από τα χέρια του…
Δεν περιγράφεται η χαρά μου.. το δίσκο τον έχω στη θήκη του και δεν έχει παίξει ποτέ. Τα τραγούδια του εννοείται τα έχω σε mp3, αλλά ήθελα το βινύλιο. Και το απέκτησα.




Το χειμώνα το 1987, έπαιζα σε ένα μαγαζί και ο συγκεκριμένος φίλος μαζί με την κοπελιά του (και τωρινή γυναίκα του) ζαχάρωναν κάθε φορά που ερχόντουσαν να καθίσουν για ποτό ένα δίσκο μου (περισσότερο από τους άλλους). Planet P.
Κόλλημα όμως με το δίσκο και οι δυό τους. Ένα από αυτά τα βράδια, αφού έπαιξε το Why me, πήρα το δίσκο από το πλατό, τον έβαλα ευλαβικά στη θήκη του, πήρα ένα στυλό, έγραψα μια αφιέρωση επάνω και τους τον χάρισα… 22 χρόνια θυμούνται τη χειρονομία και εγώ τη δική τους του 2005 βέβαια… αναφορικά με τους δίσκους γιατί σαν φίλοι είχαμε πολυετή κοινή πορεία.

Θυμάμαι πόσο καθαροί ήταν όλοι. Σε δικό μου δίσκο δεν υπήρχε ούτε δαχτυλιά, πόσο γρατσουνιά…
Έτσι τους διατηρώ ακόμη και κάποια στιγμή κάποιος στο μέλλον θα τους πετάξει στα σκουπίδια.

Καθαρούς….

Περασμένες εποχές, γεμάτες αγωνίες, γέλια, αγάπες, μεθύσια, ξενύχτια, αντοχές, ανάγκες, ζωή…

Σκονισμένα κιβώτια διατηρούν μια μικρή περιουσία που δεν θα έχει καμιά τύχη.

Ούτε πικάπ σε φωτογραφία δεν θα υπάρχει…




Περαστικά μας οι ομοιοπαθείς...

Ένα μπράβο στον καλλιτέχνη


Ελληνική μουσική δεν ακούω.

Δεν το παίζω υπεράνω των Ελλήνων καλλιτεχνών, απλά τα ακούσματα, η δουλειά σε μαγαζιά 12 αδιάκοπα χρόνια έχουν ορίσει μονοδρομικά εκείνα που μου αρέσουν και αποτελούν και την πραγματική μου ευχαρίστηση.

Χωρίς μουσική απλά δεν υπάρχω. Θέλω έστω και για λίγο να ακούσω αυτό που θέλω, να ανάψω ένα τσιγάρο και να πιω το καφεδάκι ή το ποτάκι μου. Οι μπύρες αποτελούν παράδοση το καλοκαίρι ειδικά το βράδυ, στο σπίτι όταν πιάσω βεράντα για εργασία μετά φορητού και δροσιάς.

Τα τελευταία βράδια βέβαια ένα διαρκές αεράκι με ανάγκασε μέχρι μπουφάν να φορέσω...
Τρελάθηκε ο καιρός. Την ημέρα σκάει ο τζίτζικας και το βράδυ παθαίνει κρυοπαγήματα..

Απόψε κάνει ζέστη όμως, μοιάζει καλοκαιρινή νύχτα.

Όπως προείπα, τα ελληνικά που ακούω δεν ξεπερνούν τα 10 με το ζόρι...

Δεν είχα, είναι η αλήθεια σκοπό να αναφερθώ σε αυτό, αλλά είναι ένα από τα 10 που είναι ΟΛΑ τα λεφτά.

Προσωπική εκτίμηση φυσικά. Για τα δικά μου μέτρα αυτός ο άνθρωπος περιέγραψε όλα όσα έπρεπε σαν να με γνώριζε... μόνο που δεν θα μπορούσα φυσικά επίσης να τα εκφράσω έτσι όπως μοναδικά το πράττει αυτός ο άνθρωπος.

Πρόκειται για μια αυθεντική ρεμπέτικη φωνή, σπάνιος τύπος ο δημιουργός. Λέγεται Βαγγέλης Κορακάκης και είναι ο στιχουργός, ο συνθέτης και ο ερμηνευτής στο τραγούδι που αναφέρομαι.

Βαγγέλης Κορακάκης

Είχα κάνει μια αναφορά στο παλιό βλόγ, στα Διάφανα Κρίνα, αυτή είναι η δεύτερη για ελληνική μουσική και η τελευταία εκτιμώ.

Δεν ξέρω τι θα πει σε εσάς, αν το ξέρετε ή αν σας είναι αδιάφορο.

Εκτός από τον δημιουργό του υπάρχει και από Μητροπάνο. Δεν έχω τίποτα με τον Μητροπάνο αλλά η αυθεντική είναι απίστευτη... όσο και δύσκολο να βρεθεί μάλλον.

Εμένα πάντως μου τα είπε και του τα είπα.

Όλα.

Μπράβο στον καλλιτέχνη.



Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

CLUB-ΑΤΣΙΜΠΑΝΑ


Είπα κι εγώ, να πιάσω βεράντα απόψε που ως συνήθως τα τελευταία 1.274,5 βράδια ποιεί τον απόλυτο τόπο ήσυχης συναλλαγής με τον εσωτερικό μου κόσμο (λέω και καμιά παπαριά για να κάνω ατμόσφαιρα, δηλαδή ατμό με σφαίρα – κατά προτίμηση πολεμικού όπλου – όχι αυτές τις σφαιροβολίας).

Τι το θέλω το δροσερό περιβάλλον ο κόπανος αφού όλα μα όλα τα XR3, 4, 5, GTIiSsqTrINTERCOOLER, INTERNATIONAL και ότι άλλη ηλίθια μάρκα με 42 αυτοκόλλητα (αυτά ξέρετε βελτιώνουν την αεροδυναμική και το φρενάρισμα! Αμέ!) περνούν από κάτω από το σπίτι και ακούγεται Πλόυταρχος! (ο Χριστός και η Μάνα Του) με 186db, Παιδιά της Πάτρας, Παιδιά της Σαμαρίνας, Τρία πουλάκια παν ψηλά και το ΄να κατεβαίνει, Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα (εμ κάνουν τέτοιες τανζανιές αγόρι μου; Τραγούδα μακαρίτης τώρα), 147db, Βασίλης με τα τζίν, τώρα μόλις πέρασε και η Παπαρίζου, 120db…

Δεν το παλεύω, έχω 40 κιλά πονοκέφαλο από το μεσημέρι, έχω αφήσει το ντουλάπι του φαρμακείου ανέπαφο, (ήπια όλα τα περιεχόμενα Depon, Mesulid, κ.τ.λ.) έχω και τους διασκεδάζοντες με την μουσική (λέμε τώρα) να μου κάνουν τα νεύρα λάστιχο αυτοκινήτου. Νομίζω 225/55/19 είναι η διάσταση τώρα …

Τέλος και αυτών των πάντων. Αφήνω των κόσμο να χαρεί τις διακοπές του, μου τη σπάει αλήθεια ο πονοκέφαλος, (ξεκίνησα να κάνω δουλειά αλλά μάπα το καρπούζι – για να είμαι και επίκαιρος- τίποτα δεν έκανα).

Δεν έχω διάθεση ούτε να τσαντιστώ και να πετάξω κανένα τραπέζι σε κανένα διερχόμενο, μια καρέκλα, κάτι να καταλάβει και αυτός ότι διασκεδάζω μαζί του.

Θα σβήσω τα φώτα, θα ανάψω τσιγάρο και θα περιμένω.

Όλο και κάποιος θα έχει κανένα καλό κομμάτι… που θα πάει.

(Γμτ τα στερεοφωνικά αυτοκινήτου, σύνθετου κρεβατοκάμαρας και ντιβανοκασέλας).

Σε εσάς έχει τουλάχιστον καλό ρεπερτόριο ο δρόμος σας;

(Περνάει ο Πανταζής τώρα)…

Που να σου καεί η μηχανή, το δυναμό, η μίζα και να σου κοπεί η ντίζα.

Τσόγλανε.

Άκου …Πανταζής!





Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Εγκεφαλογραβιέρα







Σου έχει τύχει να βαριέσαι πια να συναντάς αδιέξοδα;

Να ξέρεις εκ των προτέρων πως το τελευταίο πακέτο τσιγάρα πουλήθηκε στον ακριβώς πριν από εσένα;

Να καίγεσαι και το σύστημα σε όποιο ξεφτιλισμένο σημείο χρειάζεται σύστημα να είναι off line;

Να ξέρεις πως ότι κι αν γίνει κάτι θα σου σκίσει σε κομμάτια κιόλας την άτιμη ημέρα;

Ναι μου τυχαίνει σε τέτοιο βαθμό πλέον που θεωρώ ενδόμυχα πως αν κάτι δεν πάει χάλια, είναι απλά προσωρινό, τόσο που μου φαίνεται και αφύσικο να γίνεται κάτι σωστά.

Δεν γκρινιάζω, το βαρέθηκα, αυτό είναι το πρόβλημά μου.

Έχω ασκήσει διάφορους τρόπους αντιμετώπισης της έκρηξης που προκαλείται εσωτερικά κάθε φορά. Το παίρνω χαλαρά, μετά από βαθιές και μεγάλες ανάσες παίρνω απόφαση πως θα περάσει κι αυτό, κι εκείνο και το άλλο. Όπως όλα τα επόμενα…

Παλιότερα στο παλιό μπλόγκ τα είχα βάλει με το Μέρφυ. Λες και αυτός έφταιγε για την αφύσικη κακοτυχία που δεν λέει να πάει καμιά βόλτα, να συμπαθήσει κανέναν άλλο βρε αδερφέ!

Δεν μπορώ να γίνω πολύ αναλυτικός, δεν επιτρέπεται και δεν αφορά και κανέναν. Αρκετά έχει ο καθένας / μια από εσάς, δεν χρειάζεστε και τη δικιά μου σκοτούρα.

Θα μπορούσα να το κάνω ποιητικό και καλά βαθυστόχαστο το αράδιασμα των λέξεων εδώ αλλά τα λέω όπως θα τα έλεγα σε ένα φίλο/λη.

Καμιά φορά χρειάζεσαι κάποιον / ποια, που υπάρχει αμοιβαία κατανόηση να πεις και να ακούσει, να πει και να ακούσεις. Να μην φτάνεις στο σημείο της συγκέντρωσης ενέργειας που αν δεν την αποβάλεις με κάποιο τρόπο θα χρειαστεί βαλβίδα ανακούφισης ή θα την πληρώσει ο πρώτος τυχαίος που θα κάνει μια συνηθισμένη μαλακία στο δρόμο ή στη δουλειά. Βαλβίδα έχουν οι θερμοσίφωνες, από τα λίγα που γνωρίζω θερμοσίφωνας δεν είμαι οπότε πάει και η πιθανότητα αυτού του τρόπου εκροής ενέργειας στο χάος. Κάπου θα σκάσει μαζεμένη…

Πόνοι υπάρχουν διάφοροι. Μπορώ να πω έχω νοιώσει πολλούς. Σωματικούς και ψυχικούς. Παλιά καραβάνα βλέπεις..

Να πονάς για αυτά που πρέπει και δεν μπορείς να κάνεις, να τα καθαρίσεις να αδειάσει το μυαλό και η ψυχή, να ησυχάσεις και να χαρείς τις απλές καθημερινές χαρές που παρά ταύτα υπάρχουν και δεν είναι άλλες από τα παιδιά μου. Να έχω το χρόνο να τους χαρίσω λίγο περισσότερο χαμόγελο, να μεγαλώσω μαζί τους, να μην τους λείπω και μου λείπουν τόσο…

Τι σόι ζωή είναι αυτή που ζω εν κατακλείδι. Θα γίνουν αυτόνομοι άνθρωποι, θα γίνω ένας παράξενος, γρουσούζης και γκρινιάρης γέρος (αν ζω μέχρι τότε) και θα περιμένω να αφιερώσω όλον τον υπόλοιπο χρόνο πλέον στα παιδιά.

Μόνο που τότε, δεν θα είναι παιδιά. Θα είναι ενήλικες και εγώ απλά ένας γέρος…

Κάνω μικρά, πολύ μικρά βήματα να αλλάξω ότι μπορεί να αλλάξει. Θα το βελτιώσω όσο αυτό είναι δυνατό ή οριακά και αδύνατο.

Στη δουλειά που κάνω, αν δεν υπάρχει «δρόμος» να περάσεις αυτό που χρειάζεται φτιάχνεις έναν καινούργιο. Στη ζωή, ισχύει επίσης πολλές φορές αυτό.

Στο τρύπιο από διαδρόμους μυαλό δεν μπορείς να κάνεις κουμάντο όμως.

Οι δικές του τρύπες είναι εσύ.

Στην προκειμένη περίπτωση εγώ.



Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Skouperman










Μετά από την εμπνευσμένη τοποθέτηση όλου αυτού του κόσμου (μία ήταν Αυτή εδώ) στην προσπάθειά του να με πείσει να καθαρίσω το βλόγιον τούτο από τα εορταστικά απομεινάρια, σκέφτηκα πολύ το ενδεχόμενο να ανεβάσω μια καινούρια ανάρτηση. Εκτός και άφηνα την υπάρχουσα μέχρι τα 45. Κέρδος σας θα ήταν.
Τελικά, ένα καθάρισμα, όσο να το κάνεις χρειαζόταν, εντάξει... κάτι ποτήρια πεταμένα από δω, κάτι ξηρούς καρποί στα μαξιλάρια του καναπέος...
Σήκωσα λοιπόν μανίκια (κοντομάνικο φορούσα), έβαλα μπροστά την ηλεκτρική σκούπα (απίστευτο μηχάνημα η συγκεκριμένη, ρουφάει ότι βρεί, αφού καμιά φορά ρουφάει και ότι δε βρεί...) οπότε δεν έμεινε τίποτα στη θέση του...

Μέχρι αυτή τη στιγμή, έχω χάσει τον τηλεφωνητή (ο κύριος Αλέκος... καλός άνθρωπος, σήκωνε τα τηλέφωνα όταν έλειπα, δηλαδή πάντα), τον καναπέ, (τα μαξιλάρια έμειναν, τα είχα βάλει στο νεροχύτη), την πόρτα της επάνω ανάρτησης, τον αποχυμωτή, τη ντουζιέρα, την ηλεκτρική κουζίνα, το μπλέντερ κα το θερμοσίφωνα (το μικρό).
Είμαι δυστυχώς αναγκασμένος να συνεχίσω την ολοκλήρωση της καθαριότητος, με όποιο κόστος, (εδώ ο Καραμανλής αποφάσισε να καθαρίσει την Ελλάδα από τη διαφθορά και διεφθάρησαν κι εκείνοι που δεν τα έπαιρναν)..., που σημαίνει με απλά γιουγκοσλάβικα, ότι το ψυγείο, οι κουρτίνες, η ρεζέρβα του αυτοκινήτου του γείτονα, η τραπεζαρία, η τηλεόραση και 40 αυγά που είχα από το Πάσχα, δεν είναι ικανά ως απώλειες να ανακόψουν την επιθυμία μου.

Κάθαρση παντού.

Επειδή, όπως καταλαβαίνετε δεν είμαστε και κανένα μπλόγκ υγειονομικού ενδιαφέροντος, παρά ταύτα και παρά χρήμα και παρά λίγο και παρά τέταρτο (πως περνά η ώρα έτσι!), δεν έχω καθόλου χρόνο.

Το πήρα απόφαση.




ΔΕΝ








ΘΑ








ΓΡΑΨΩ











ΑΝΑΡΤΗΣΗ












Φεύγω, δουλεύει η σκούπα... έχουμε και δουλειές (τίγκα ο νεροχύτης από τα μαξιλάρια, έχω και τα ποτήρια στο πλυντήριο των....ΡΟΥΧΩΝ!!!!!




ΑΜΑΝ!!!!!








Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Πάρτε γλυκάκι



Όχι για μένα ρε γαμώτο, ...για το φουκαριάρη το ζαχαροπλάστη της γειτονιάς...


(Πάνε και τα 44... τώρα γιατί εμένα μου φαίνονται 14... ή 94... κατά περίσταση, είναι μεγάλη ιστορία)...


Self service, νερό στο ψυγείο και ο τελευταίος να κλείσει τα σχόλια.

(Ποτίστε και τις γλάστρες, εντάξει δεν έχω αλλά, αν είχα, έτσι θα τις αφήνατε);



Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Συνηθισμένοι άνθρωποι







Ζούμε, συνηθισμένοι άνθρωποι, σε συνηθισμένα σπίτια, με συνηθισμένα προβλήματα και συνηθισμένες χαρές. Ακόμα και οι λύπες τείνουν να γίνουν συνηθισμένες..

Τόνοι ολόκληροι τα μελάνια που χύθηκαν αναλύοντας την ανθρώπινη ψυχολογία. Τόνοι τα χαρτιά που τα υγρά μελάνια αποτέφρωσαν το είναι τους χωμένα στα μόρια του ξύλου με την ελπίδα τουλάχιστο να αναγνωστούν πριν καταντήσουν σκουπίδια στις χωματερές... ναι και τα μελάνια έχουν ελπίδα. Ποιος όρισε πως μόνο εμείς ελπίζουμε σ' αυτό τον κόσμο; Κι αν έγινε και κάποιος το έκανε το είπε και σε εσένα;...

Στερεότυπα λέω εγώ, ο άσχετος, δεν μπορεί να υπάρξουν. Εγώ, εσύ, οι άλλοι, δεν είμαστε ίδιοι. Δεν θα μπορούσε να είμαστε. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Γιατί είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που μπορείς να δείς και να συγκρίνεις δεν είναι καν ίδια... πόσο οι ψυχές και οι χαρακτήρες που τις μεταφέρουν και τις κάνουν να ζούν...

Ζούμε, ανασαίνουμε και αγωνιζόμαστε. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους με τους δικούς του τρόπους. Άλλοι είναι καλύτεροι από άλλους κι άλλοι χειρότεροι απ' όλους... Μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να μιλήσεις καν μαζί τους αναγνωρίζεις την γαλήνη, τη δυστυχία ή την ευτυχία που κουβαλάνε μαζί τους τη στιγμή που αιχμαλωτίζεται η εικόνα. Μη μου πείτε επίσης πως δεν υπάρχουν άλλοι, που θέλεις να σηκωθείς και να πλακώσεις στα χαστούκια, όπως κι εκείνοι που δεν σκέπτεσαι τίποτα κοιτώντας τους. Αδιάφοροι για τα δικά σου μάτια. Όχι όμως για τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου...

Κι όμως, όλοι οι από πάνω είναι άνθρωποι και έχεις άποψη. Με τα δικά σου μάτια...

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, να μπορέσεις να διατηρήσεις την ηρεμία της ψυχής σου (αν υποθέσουμε πως κάποτε ήταν παρούσα), κι ακόμα δυσκολότερο είναι να προσπαθείς να τη βρείς πρώτη φορά...

Χάος. Μια λέξη με τέσσερα γράμματα που χωρά ολόκληρο το σύμπαν αν χρειαστεί. Φτωχή κι αυτή και λίγη αν προσπαθείς να περιγράψεις στιγμές του μέσα και κάτω από το δέρμα σου. Εκεί που ορμόνες και σκέψεις κάνουν κοκτέηλ...

Είναι απορίας άξιο (δικής μου) του πόση προσπάθεια χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τα οικεία, αγαπημένα σου πρόσωπα... φαντάσου πόσο χρειάζεται να καταλάβει ο κοινά συναναστρεφόμενος μαζί σου συνάνθρωπος, πως είσαι ή πως θα ήθελες να είσαι...

Δεν υποχρεούται κανείς να υποθέτει ούτε εσαεί να προσπαθεί να μαντέψει. Υπόχρεοι όμως είμαστε όλοι μας να μιλάμε. Να προσπαθούμε να εξωτερικεύσουμε μέρος εκείνων (και λέω μέρος, γιατί σιγά μην μας ξέρουμε 100 στα εκατό, εμείς οι ίδιοι, πόσο οι άλλοι...), που μας κάνουν να γελάμε ή να κλαίμε. Να θέλουμε να αγκαλιάσουμε ή να ραπίσουμε. Να μοιραστούμε το βάρος τους ή να χαρίσουμε μέρος της χαράς μας...

Σε αυτό, είμαστε όλοι υπόχρεοι...
Είμαστε διαφορετικοί.
Είμαστε μοναδικά όντα.
Είμαστε ζωντανοί.

Είμαστε άνθρωποι κι έτσι πρέπει να παραμείνουμε. Κι αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όταν χρειάζεται για να μην γίνουμε άδικοι με κανένα και να δώσουμε ένα χέρι σε εκείνον που το έχει ανάγκη αντί να τον πετάξουμε στο βάραθρο.
Ίσως εκείνος που θα χρειαστούμε κάποτε εμείς να εξακολουθεί να είναι...

(Ακόμη κι αυτοί που έχουν μερικά προβληματάκια με τον "ύπνο"..., άνθρωποι είναι).






Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Ώρες.




Ώρες ώρες, θέλω να αλλάξουν τα πάντα. Άλλες να μην αλλάξει ποτέ τίποτα...

Μαγικά, να κλείσω τα μάτια, να ησυχάσω, να ξεχάσω, να κοιμηθώ... κι όταν αδειάσει το μυαλό και κουρνιάσει στα σκοτάδια της ερημιάς του να σβήσουν όλα.
Να μείνουν μόνο εκείνα που αξίζουν να υπάρχει κανείς. Λίγα ή πολλά, έχουν διαφορετικά πράγματα αξία για τον καθένα, δεν έχει σημασία. Αρκεί να μείνουν εκεί μέσα αυτά που αφορούν και κάνουν να νοιάζεται τη δική μου ψυχή...

Ώρες ώρες με παίρνει και με σηκώνει, ψηλά για να με σκάσει με δύναμη στον πάτο, όσο χαμηλά κι αν είναι αυτός.

Κάποιες άλλες, δεν κομπιάζω και δεν υποχωρώ στα ζόρια και τη δυσκολία μπροστά.



Απόψε όμως θέλω, μαγικά να κοιμηθώ...




Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Για τους πιτσιρικάδες της ηλικίας μου (Updated)





Το καλοκαίρι ανέκαθεν σήμαινε και 80's, άντε μέχρι το 90 βάλε...


Οι σημερινές μας ή και οι παλιότερες μουσικές μας αναζητήσεις δεν έχουν να κάνουν με το αν τότε ή σήμερα μας έλεγε ή μας λέει κάτι αυτό το είδος μουσικής.

Προσωπικά, συνδυάζω μουσικές και στιγμές ή εποχές. Με αυτό το πρίσμα, δεν με χαλάνε να τα ακούω, αν και ουσιαστικά μουσικά είμαι αλλού...

Θυμάμαι την εποχή που χωριζόμαστε σε ροκάδες και καρεκλάδες... ροκάδες που παίζαμε καρεκλάδικα για να διασκεδάσουν οι άλλοι και ροκάδικα για να διασκεδάσουμε εμείς και να πιούμε και τα ποτάκια μας που τότε νομίζαμε ότι πίναμε τον "άμπακο". Το μέλλον απέδειξε ότι μπορούσαμε να πιούμε και το Βόσπορο... :)


Πιθανόν να είναι κι άλλοι/άλλες ...21...( ! ) ετών..., σαν κι εμένα, bonus download 80's night λοιπόν, επίσης από τα χέρια μου για τους νοσταλγούς εκείνης της εποχής....



(Συγγνώμη που είναι 2 κομμάτια αλλά μου βγήκε λίγο... παχύ).

(Πάρε Vassili, που να τρέχεις να μαζέψεις) :))

Σας τα χαρίζω.

Αλλάξτε τη διάθεσή σας σε old mode και θυμηθείτε..., όλο και κάτι θα βρείτε εκεί μέσα...
(Θα μπορούσα και καλύτερα αλλά πάνε και τόσα χρόνια βλέπετε)...


Οδηγίες χρήσης:
Ακούγονται δυνατά!! Χωρίς διακοπή!!


Υ.Γ.: Είπαμε, είμαι 21, εσείς;;
(Λέμε τώρα)....







Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Βεράντα









Μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, απόψε, βρέθηκα στη βεράντα του σπιτιού, με το laptop αγκαλιά με πρόθεση να διεκπεραιώσω μια σειρά μετρήσεων και να βρω λύσεις σε κάποια τεχνικά ζητήματα, σε σχέση με το αμφίδρομο δορυφορικό ίντερνετ μιας συγκεκριμένης εταιρίας και να δώσω μια εμπεριστατωμένη απάντηση σε κάποιο πελάτη..., έχω να φτιάξω και την προσφορά, για να κλείσει μια δουλειά....

Ίσως από το προηγούμενο καλοκαίρι, δηλαδή τι ίσως, ένα χρόνο ακριβώς έκλεισα... είχα να μείνω εδώ έξω στη δροσούλα ανάμεσα στις πρασινάδες που περικλείουν το σχετικά μεγάλο μπαλκόνι.

Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας πριν μια ώρα, έκαναν το απόλυτα φυσιολογικό. Πήγαν για ύπνο. Από την άλλη τώρα, εγώ, έκανα το απόλυτα φυσιολογικό για εμένα. Έμεινα ξύπνιος.

Για να κάνω λοιπόν τα παραπάνω χρειάζονται κάποιες ενέργειες από την πλευρά μου. Μια από αυτές (πέρα από το να ξεστραβωθώ σε κάποια σημεία) χρειάζονται διάφορα πράγματα από το pc του μαγαζιού μου. Ποιο εύκολο θα ήταν να έκανα τη δουλειά εκεί. Σάββατο βράδυ και να αφήσω τη βεραντούλα τώρα να πάω εκεί... με νεκρική απόχρωση τη βλέπω την πιθανότητα... άρα τι μένει;
Να τα πάρω μέσω net από το ένα pc στο άλλο... Ε ναι, αυτό κάνω τώρα. Upload από εκεί και τσούπ στο άλλο... εντάξει το ξέρω, θα αργήσουν να κατέβουν στο laptop... και τι έγινε; Ποιος βιάζεται; Εγώ πάντως... όχι.

Τα αρχεία έρχονται, δροσούλα έχει, μπυρίτσα και τσιγαράκια είμαι οκ... ησυχία υπάρχει επίσης αν εξαιρέσει κανείς την εθνική οδό που όλο και κάτι περνά, αλλά για λόγους συνήθειας δεν με ενοχλεί κιόλας.

Με λιγότερες λέξεις. Μια χαρά.

Έτσι βρίσκω το χρόνο να ρίξω μια ματιά και σε εσάς γείτονες του διαδικτύου, να βρω κι αυτά που χρειάζομαι από κάποιες μελέτες, να γράψω και καμιά κουβέντα λέγοντάς τα ουσιαστικά με το γούγλη τέτοια ώρα...

Θα αποτελέσουν οι λίγες αυτές λέξεις μάλλον τη μακρύτερη χρονική διάρκεια αποτύπωσης, μιας και τα παραπάνω τα κάνω ταυτόχρονα και σε διακοπή για τσιγάρο συμπληρώνω και κάτι.

Παρατηρώντας που λέτε τη φυσική άπνοια που επικρατεί σιγά σιγά στα μπλόγκια, από την εμφανιζόμενη βαριομάρα λόγω ζέστης ως την βολτούλα στις παραλίες ή τις λαγκαδιές, και με την ως φαίνεται οριστική παύση μερικών από αυτά που παρακολουθούσα, διαπιστώνω πως επίσης για ένα ακόμη λόγο δεν κάνω αυτά που κάθε φυσιολογικός και απλά σκεπτόμενος άνθρωπος πράττει.

Δηλαδή τα ίδια με αυτούς που μόλις περιέγραψα. Επειδή σίγουρα υπάρχει απάντηση πέρα από το ότι μπορεί να είμαι απλά μαλάκας, δεν υπάρχει ούτε ο αντίστοιχος χρόνος, ούτε η ποσότητα των χρημάτων που απαιτείται για να πεις πως θα ξεκουραστείς, (2-3 μέρες δεν αξίζουν τίποτα)..., ελπίζω κατά τον Αύγουστο να εξαφανιστώ από εδώ μέσα. Συνεπώς τα ίδια θα κάνω και μάλιστα με τον περισσότερο κόσμο τότε!

Βρε συ.. δεν είμαι τελικά μαλάκας!!!
(Λέμε τώρα)...

Χμ... με τούτα και με τα άλλα θα πάει 4 η ώρα... θα σας αφήσω στην ησυχία σας, κοντεύω και τη δουλίτσα, άντε να πάω και για ύπνο...
Κάποιο ξημέρωμα που ως συνήθως ήμουν ξύπνιος, ανταλλάσσοντας mail κατά τις 6 το πρωί με ένα φίλο (ονόματα δε λέμε), είπε σε απάντηση ερώτησής μου αν ήπιε καφέ ή θα πιει αργότερα...: "τώρα ήπια το παστίτσιο και το πρωί, θα φάω τον καφέ"...

Σας αφήνω λοιπόν γιατί... δεν έχω παστίτσιο να πιω, οπότε θα αναγκαστώ να φάω μόνο τον πρωινό καφέ....


Καλημέρα σας

Υστερόχαρτο: Γιατί τα ξεφτιλισμένα τα κουνούπια φέτος είναι σαν μπεκάτσες και τα χημικά τους στο τσίμπημα είναι τόσο βελτιωμένα που σε κάνουν να θέλεις να εξολοθρεύσεις τον πληθυσμό τους από εδώ μέχρι την Κίνα;;;






Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Διόδια

Το κράτος και οι εταιρείες εκμετάλευσης των διοδίων πάντα σκέπτονται για τον κοσμάκη.

Λογικά σε τέτοιες περιόδους κρίσεις και οικονομικής δυσπραγίας είναι πολύ φυσικό για κάποιους να δυσκολεύονται ακόμη και τα διόδια να πληρώσουν. (Για τα τριόδια θα ασχοληθούμε σε άλλο πόστ).

Να λοιπόν που σε όλα τελικά υπάρχει λύση!


Παρακάτω ενημερωθείτε για την πρωτοποριακή και συνάμα επαναστατική εναλλακτική μέθοδο πληρωμής των διοδίων...











Άντε!!



'Ολο γκρίνια είστε!!!



Είδατε;;;







Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Ανήκω,





στην ομάδα των περιθωριακών εκείνων που, οι "κουκουλοφόροι" που η κουκούλα τους δεν φαίνεται ακόμη, θα τιμωρούν με πρόστιμο αν τους "συλλαμβάνουν" να διαπράτουν το αδίκημα τους.


Άκουσα πως οι διώκτες, θα έχουν και μερίδιο από τα πρόστιμα σαν κίνητρο, 3% μάλλον...


Ναί, είμαι κι εγώ από αυτούς τους αλήτες.















Καπνίζω...










._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..