The Light will stay on . . . 11 years after

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της πυρκαγιάς






Το ομαδικό τρισάγιο από τις οικογένειες των θυμάτων, τελέστηκε χθές, Δευτέρα 24 Αυγούστου, στις 6:30 το απόγευμα, στο σημείο όπου έχασαν τη ζωή τους οι 23 από τους 35 ανθρώπους, στην μαρτυρική στροφή της Αρτέμιδας.
Έξι από τα θύματα ήταν συγγενείς. Στο σημείο που κάηκαν ζωντανοί και η μάνα με αγκαλιασμένα τα τέσσερα παιδιά της...
Ναί καταλαβαίνω ότι στην τελευταία καταστροφή δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες.
Τότε στην Ηλεία όμως είχαμε... όταν αντί να πέσουν τα ελικόπτερα μέσα στην περιοχή που πλησίαζε απειλητικά η φωτιά και να πάρουν τους συνανθρώπους τους ώστε σήμερα να είναι μαζί μας, αυτά παρέμειναν καθηλωμένα στη βάση της Ελευσίνας.
Όταν μετά από την απίστευτη ολιγωρία τους αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που ούτως ή άλλως υπήρχαν ήταν πλέον αργά...
Εμείς, από την Ηλεία δεν μπορούμε να ξεχάσουμε... ας έλθει ένας από τα ρετάλια που μας κυβερνούν, να κοιτάξει στα μάτια τους συγγενείς των αδικοχαμένων και να εξηγήσει... γιατί χάθηκαν τόσοι άνθρωποι τότε. Και ένας να ήταν, αλλά και 63 θύματα που κάηκαν ζωντανοί... είναι πολύ το αίμα...
Άφησαν και αυτή τη φορά την υπόλοιπη Ελλάδα να σιγοκαίγεται προκειμένου να διασώσουν την Αττική. Μα ούτε αυτό δεν κατάφεραν!
Στη θάλασσα σταμάτησε η φωτιά στο Πόρτο Γερμενό σήμερα!
Νοιάστηκε πολύς κόσμος από τότε και με το υστέρημά του ή το περίσσευμα, ξανάδωσε σιγά σιγά ζωή στον τόπο. Τα απομεινάρια της μαυρίλας αφήνουν πρασινάδες ξανά... στον πατέρα που δεν ήταν μαζί και κάηκε η γυναίκα με τα αγγελούδια του τι να πει κανείς...
Τα δάση θες αργά θες γρήγορα θα ξαναγίνουν, κάποτε.
Οι άνθρωποι όμως;;;
Δεν βρέθηκε και τότε κανείς να αποδοθεί καμιά ευθύνη για τίποτα. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα. Δεν με νοιάζει, δεν με αφορά, αν θα ξαναγίνουν κυβέρνηση τούτοι ή οι άλλοι.
Το έγκλημα διετελέσθη και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα...
Αν από τα γαμημένα τα λεφτά που μοιράζονται οι Βολευτάδες και από τους ξεφτιλισμένους φόρους μας, έλεγαν ότι θέλουν να αγοράσουν αεροπλάνα κατάσβεσης θα έλεγε τίποτα κανείς μας;;
Όχι!
Αν μια πουτάνα φωτιά, την πλακώσουν τα 12 αεροπλάνα που έχουμε και τα 8 ελικόπτερα, το ένα πίσω από το άλλο, θα χρειαζόταν να κάνουν δεύτερο πέρασμα;;;;
Όχι βέβαια!!


Αλλά μας μάρανε ο σχεδιασμός του κώλου... πάει ο μαλάκας με το Mercedes του που είναι γιατρός στο επάγγελμα αλλά είναι βουλευτής, πάει ο δημοσιοκάφρος το επάγγελμα αλλά είναι βουλευτής να συντονίσει λέει... τι παπάρια να συντονίσει ο κάθε χαρτογιακάς μπορεί να μου πει κανείς;;;
Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι όταν έχεις αυτή τη δύναμη στα χέρια σου, να ποιος θα πάει που και τους κόβεις σε κομμάτια ανήμπορα από μόνα τους να αποδώσουν αξιοπρεπές αποτέλεσμα;;;
Στείλε τα τα αεροπλανοελικόπτερα όλα μαζί και πες μου σε τι χρόνο έχεις καθαρίσει τη φωτιά και με τι έκταση ζημιάς και τι ποσοστό καμένης γης έχεις κερδίσει ΚΑΦΡΕ!!!
Εξακολουθώ να πιστεύω και καλά κάνω ότι η ανθρώπινη ζωή είναι το βαρύτερο φορτίο που μπορεί να πάρει κανείς στο λαιμό του.
Αν είχα την παραμικρή ευθύνη για το θάνατο τόσων ψυχών θα είχα αυτοκτονήσει.. όχι να ξανα-κυβερνούσα κιόλας...
Δε με νοιάζει πόσες επιτροπές, πόσα χρήματα διέθεσαν, τι τα έκαναν, ποιος είχε το τελικό πρόσταγμα και πως λεγόταν... θα ήθελα να υπάρχει ένας που να έκανε μια φορά το χρόνο, τέτοια εποχή, το σωστό.
Και απεδείχθη ότι δεν υπάρχει.





Αναρωτιέμαι... τι άλλο πρέπει να γίνει;
Αν υπάρχει ελάχιστη νοημοσύνη στα κούφια μας κεφάλια, ας τη χρησιμοποιήσουμε για να θυμόμαστε ότι είμαστε μόνοι απέναντι σε μια μεγάλη συμμορία, μόνοι πρέπει να διαφυλάξουμε οικογένειες και εαυτούς όταν παρίσταται ανάγκη.
Αυτοί απλά, δεν υπάρχουν και αν εξακολουθήσουμε αυτή την τακτική και νοοτροπία δεν θα υπάρχουμε για πολύ και όλοι εμείς. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Άχρηστοι και ανίκανοι κουστουμάτοι με τις μαλακίες έτοιμες στο στόμα ανα πάσα ώρα και στιγμή...
Πηγαίνετε όπου νομίζετε, μόνο μείνετε μακριά μας.
Όλοι σας...
Ας ακολουθήσουμε επιτέλους το δικό μας δρόμο και όχι άλλο τον δικό τους...








"ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΡΩΤΗ» ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 5.5.2008


ΕΡΕΥΝΑ : ΜΑΚΗΣ ΝΟΔΑΡΟΣ


Την τραγική απώλεια της οικογένειάς του περιγράφει λεπτό προς λεπτό στην μηνυτήρια αναφορά του προς τις δικαστικές Αρχές , με λεπτομέρειες που σοκάρουν, ο Γιώργος Παρασκευόπουλος , ο πατέρας που έχασε στις φονικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού την σύζυγό του, την μητέρα του και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του στην περιοχή της πολύπαθης Αρτέμιδας.


Η ανατριχιαστική αφήγηση του τραγικού πατέρα , αποτελεί ένα ηχηρό ράπισμα σε όλους εκείνους που προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος της καταστροφής από την φωτιά στην Ηλεία αλλά και σε όλους εκείνους που με τον αποσυντονισμό , τις παραλείψεις και την ανικανότητά τους, αντί να διαχειριστούν σωστά την κρίση προκάλεσαν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχουν συμβεί στην Ηλεία.


Είμαι ο δυστυχέστερος άνθρωπος στον κόσμο…


« Εχω το τραγικό «προνόμιο» να είμαι από τους δυστυχέστερους ανθρώπους στον κόσμο. Είμαι ο πατέρας , ο σύζυγος και ο υιός των έξι τραγικών θυμάτων , κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες, κατά τις πυρκαγιές της 24ης Αυγούστου 2007 , πλησίον του Δ.Δ. Αρτέμιδας του δήμου Ζαχάρως Ηλείας.
Και τώρα πρέπει να βρω τη δύναμη και να υπερβώ την τραγικότητά μου , τη συντριβή μου και την ανυπόφορη μοναξιά μου, και να αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις , για να εντοπιστούν και να υποστούν τις συνέπειες οι υπεύθυνοι για το μεγάλο έγκλημα και το ασύλληπτο ξεκλήρισμα όλης της οικογένειάς μου και κατ επέκταση όλων των θυμάτων της περιοχής.
Ειδικότερα από την πυρκαγιά της ημέρας εκείνης και από τις εγκληματικές παραλείψεις των αρμοδίων τοπικών οργάνων , τόσο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηλείας, όσο και του Δήμου Ζαχάρως αλλά και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας , όπως και της Αστυνομίας , βρήκαν τραγικό θάνατο , τα τέσσερα ανήλικα τέκνα μου (Αγγελική 15 έτων, Μαρία 12, Αναστασία 11 και Κωνσταντίνος 5) , η σύζυγός μου Αθανασία Δημητρίου – Παρασκευοπούλου 37 ετών και η μητέρα μου Αγγελική 76 ετών .» - αναφέρει στην μηνυτήρια αναφορά του προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Πύργου ο τραγικός πατέρας και προσθέτει:
« Πρόκειται για ένα συνταρακτικό και θλιβερό απολογισμό τραγικών θυμάτων της οικογένειάς μου , του χωριού μου Αρτέμιδας και όλης της Ηλείας»


Η τραγωδία


« Ήταν μεσημέρι της 24.8.2007 και όλη η οικογένειά μου ήμασταν στο πατρικό μας σπίτι στο χωριό Αρτέμιδα. Μένουμε οικογενειακώς στην Αθήνα όπου απασχολούμαι επαγγελματικά. Όπως πολλές φορές κάναμε , έτσι και κατά τις ημέρες εκείνες του Αυγούστου, πήγαμε οικογενειακώς στο χωριό μας.
Ενώ γευματίζαμε όλη η οικογένεια (ώρα 14.15 περίπου) είδαμε καπνούς από την πλευρά των χωριών Παλαιοχώρι και Μάκιστος . Μαζί μας ήταν και ο αλβανικής καταγωγής Σπίρο Κιόσα. Αμέσως ανεβήκαμε με τον Σπύρο στο σχολείο του χωριού, για να ενημερωθούμε , περί του τι συμβαίνει και για να πάρουμε οδηγίες από τους αρμόδιους , τι θα έπρεπε να κάνουμε , για την διάσωσή μας και ιδίως των ανήλικων παιδιών. Δυστυχώς δεν βρήκαμε κανέναν αρμόδιο , για να μας ενημερώσει και να μας καθοδηγήσει και ειδικότερα , ούτε της Νομαρχίας , ούτε του Δήμου , ούτε της Πυροσβεστικής , ούτε της Αστυνομίας. Κανένας δεν μας υπέδειξε τρόπο διαφυγής ή διάσωσης.
Στις 14.30 περίπου είδαμε ότι η φωτιά έφτανε στο χωριό Μάκιστος που είναι πολύ κοντά στην Αρτέμιδα και στην συνέχεια η πύρινη λαίλαπα ανέβαινε μέχρι την πλατεία του. Δυστυχώς ούτε και την ώρα αυτή υπήρχε στο χωριό μας κάποιος αρμόδιος ή υπεύθυνος, ώστε να μας ενημερώσει για το πώς θα σωθούμε και πολύ περισσότερο δεν φαίνονταν πυροσβεστικά ή άλλα οχήματα της νομαρχίας ή του δήμου.
Προ αυτής της απελπιστικής κατάστασης και αφού είχε περάσει μια περίπου ώρα από την αρχική εμφάνιση της φωτιάς και οι κάτοικοι του χωριού μας ήταν πανικόβλητοι , επιστρέψαμε με το Σπύρο στο σπίτι μας και αποφασίσαμε στις 15.00 περίπου, προ της μετά βεβαιότητας καταστροφής του χωριού μας και υμών , να φύγουν η σύζυγός μου με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά μας και τη μητέρα μου προς τη Ζαχάρω και ακολούθως προς την παραλία για περισσότερη ασφάλεια. Επιβιβάστηκε η οικογένειά μου στο αυτοκίνητο και ακολούθησε τα υπόλοιπα οχήματα που προπορεύονταν με κατεύθυνση την Ζαχάρω χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιος αρμόδιος για την υπόδειξη τρόπου και κατεύθυνσης διαφυγής.


Πορεία προς τον θάνατο


Κάτω από τις φοβερές και δραματικές αυτές συνθήκες η σύζυγός μου αφού πήρε ελάχιστα πράγματα για τα παιδιά και αφού έβαλε όλη την οικογένεια στο αυτοκίνητό μας , έφυγε στις 15.20 περίπου , καταθορυβημένη και καταφοβισμένη προς τη Ζαχάρω και προς τη θάλασσα για να βρεί ασφαλές μέρος σωτηρίας. Όπως ήταν φυσικό και αυτονόητο η μεγάλη λαχτάρα μας και ο φόβος μας ήταν τα 4 ανήλικα παιδιά μας και η ηλικιωμένη μητέρα μου .
Στο αυτοκίνητο της συζύγου μου , αφού ικέτευε και φώναζε κατατρομαγμένη, μπήκε και μια γιαγιά του χωριού μας , με τα δύο μικρά εγγονάκια της.
Η απόσταση από το χωρίο Μάκιστος μέχρι το χωριό μου την Αρτέμιδα είναι τρία περίπου χιλιόμετρα και η φωτιά άρχισε να πηγαίνει και προς αυτό. Παντού κόλαση και τα σπίτια και οι κάτοικοι ήταν τελείως απροστάτευτοι…
Καμιά βοήθεια , ανύπαρκτος συντονισμός.
Ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα στην Αρτέμιδα ούτε άνθρωποι ούτε μηχανήματα της νομαρχίας , ούτε της Αστυνομίας και του δήμου Ζαχάρως. Όχι μόνο φυσική παρουσία δεν υπήρχε των αρμοδίων και υπευθύνων για την τοπική πολιτική προστασία , αλλά ούτε τηλεφωνικές οδηγίες δόθηκαν. Πλήρης εγκατάλειψη εκ μέρους των τοπικών αρχών και των παραγόντων στο νομό και στο δήμο και βεβαίως της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας.
Το αυτοκίνητο της συζύγου μου όπως έμαθα εκ των υστέρων…έφτασε σε απόσταση περίπου 1.500 μέτρων από την Αρτέμιδα προς τη Ζαχάρω κι εκεί, κατά περίεργο και ανεξήγητο τρόπο, βρήκε στο δρόμο σταθμευμένο ένα πυροσβεστικό όχημα , το πλήρωμα του οποίου ήταν τρεις πυροσβέστες , χωρίς ανεξηγήτως να γίνει οποιαδήποτε προσπάθεια από τον εν λόγω πλήρωμα για κατάσβεση της φωτιάς ή έστω να ρίξει νερό, ακόμη και για την αυτοπροστασία τους.
Το πυροσβεστικό όχημα όπως ήταν σταθμευμένο πέρα των άλλων εμόδιζε και την διέλευση των αυτοκινήτων που ήθελαν να πάνε προς τη Ζαχάρω .
Εκεί μπλοκαρίστηκε η σύζυγός μου . Ήταν και άλλα αυτοκίνητα πολιτών για τον ίδιο λόγο ΄μπλοκαρισμένα και σταθμευμένα και αυτό το εφιαλτικό φαινόμενο διήρκησε 40 λεπτά . Ο δρόμος ήταν κλειστός και είχε προκληθεί πλήρες αδιέξοδο.
Κατόπιν αυτών ο Σπύρος Κιόσα πήρε την γυναίκα μου , την ηλικιωμένη μητέρα μου και τα 4 ανήλικα παιδιά μου και τα οδήγησε προς τη πλαγιά και μάλιστα τους είπε να τρέξουν όλοι προς τα εκεί και εγκατέλειψαν το αυτοκίνητό μας.
Η φωτιά έφτασε εκεί και συγχρόνως ακούγονταν εκρήξεις. Ο κόσμος ήταν μπλοκαρισμένος στα αυτοκίνητά τους , φώναζαν όλοι δυνατά και διαμαρτύρονταν ενώ τα παιδιά έκλαιγαν και έβγαζαν κραυγές αγωνίας και τρόμου αφού η φωτιά ερχόταν κοντά τους από πολλές κατευθύνσεις και ο καπνός σκοτείνιαζε τα πάντα. Δυστυχώς η φωτιά επεκτάθηκε και προς την πλαγιά και ακολούθησε κόλαση.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Κάηκαν ζωντανά τα 4 παιδιά μου , η σύζυγός μου , η μητέρα μου , οι τρείς πυροσβέστες και συνολικά 24 άτομα στο σημείο που είχαν μπλοκαριστεί τα αυτοκίνητα …
Περί ώρα 16.30 δηλαδή μετά την καταστροφή έφτασε όπως έγινε γνωστό στο χωριό μας την Αρτέμιδα ο διοικητής του Πυροσβεστικού Σώματος Πύργου μαζί με τον Δασάρχη αλλά ήταν πολύ αργά …"

24 σχόλια:

  1. κι όμως...σαν να....είναι απ' τα άσχημα που οδηγούν σε ίδιο δρόμο...
    μα τόσο συνεννοημένοι...o θυμός μας αντάμωσε...
    δεν το πιστεύω, τόση ταύτιση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σωστά μας θυμίζεις τις "λεπτομέρειες" εκείνων των ημέρων που μόνο μάθημα δεν αποτέλεσαν για τη συνέχεια.

    Ένα από τα χειρότερα πράγματα που σου δίνει η εξουσία είναι το θάμπωμα του μυαλού (για την καρδιά δεν κάνω καν λόγο). Θαρρείς πως επειδή σε ψήφισαν κάποιες χιλιάδες, είσαι ικανός να διοικήσεις και να χειριστείς οτιδήποτε στηριζόμενος αποκλειστικά στην κατοχή της δύναμης στα χέρια σου. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν άνθρωποι ικανότεροι και κυρίως καταλληλότεροι από σένα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις.
    Οι θάνατοι της Ηλείας συνεχίζουν να μας συγκλονίζουν, είναι πολύ πρόσφατοι άλλωστε, και παρ'όλο που όλοι μας ελπίζουμε ότι θα αποτελέσουν το τελευταίο μαύρο κεφάλαιο των πυρκαγιών στη χώρα, προσωπικά αμφιβάλλω αν θα είναι όντως.

    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά είναι κάποιοι να θυμούνται... γιατί έχω ποια την αίσθηση ότι ζούμε στην χώρα της αιώνιας λήθης... τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους και τους ίδιους... λόγια χωρίς πράξεις και ουσίες... Νισαφι πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το θέμα είναι ότι εμείς τους κάνουμε να υπάρχουνε, και τροφοδοτούμε την ύπαρξή τους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ιστορία αυτή ήταν η πιο δραματική ιστορία εδώ και χρόνια...
    Θα διαφωνήσω όμως μαζί σου...
    Δεν είναι ο άνθρωπος πάνω από το δάσος...Ανήκει ίσως σε αυτό....ισότιμα...
    Τα καθάρματα.. που αμελούν ή παραμελούν επίτηδες... το δάσος και την πυροπροστασία... αυτά φταίνε....
    Τρέχουν να σώσουν σπίτια..και όχι ζωές...
    Τρέχουν να σώσουν μοναστήρια..και όχι δέντρα 300 χρόνων....

    Για τον τραγικό πατέρα.. δεν έχω να πω τίποτα...
    Μακάρι να βρει το κουράγιο να συνεχίσει την ζωή του... με όποιο τρόπο μπορέι...
    Μακάρι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πώς είναι δυνατόν να μην τα θυμάται κανείς; και αυτοί που ξεχνούν είναι αυτό ακριβώς. κανείς. που μετατρέπουν τα πάντα σε ένα τίποτα. πόση δύναμη μας έχει μείνει ακόμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν θελω τιποτα να πω.

    Θα παρω το λινκ
    ευχαριστω.

    Νομιζω τα εχουμε πει ολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι που τους λείπει η τσίπα...
    Είναι που το χαρακίρι είναι παλαιομοδήτικο...
    Είναι που κι οι υπόλοιποι δεν παίρνουν τα όπλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κανένα από τα ... "ρετάλια" ήταν εχθές στο τρισάγιο, ή η υπενθύμιση έχει γίνει delete από το outlook?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα πρεπε ν' αυτοκτονήσουν κι όμως κυβερνούν ακόμα............
    :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. με έκανες να θυμηθώ και εγώ και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Χρειάστηκε να περιμένω λίγα λεπτά να συνέλθω και να αφήσω και εγώ ενα σχόλιο. Που τι σχόλιο να αφήσεις??
    Αίσχος μόνο. Αίσχος για όλους τους υπεύθυνους τετοιων τραγωδιών που περνάει κάθε χρόνο η πατρίδα μας.
    Αίσχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΣΗΜΕΡΑ ΓΥΡΙΣΑ.ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...τι να πούμε τώρα...ας ξαναμαζευτούμε στο Σύνταγμα...άλαλοι...

    αλλά την ώρα της κάλπης μια χαρά μιλάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "Τα δάση θες αργά θες γρήγορα θα ξαναγίνουν, κάποτε.

    Οι άνθρωποι όμως;;;"

    Αυτό είναι που πρέπει κυρίως να αναρωτηθούμε..πολύ σωστη επισήμανση..
    όσο για το κράτος..δεν έχω λόγια. Δεν ασχολούμαι γενικά με τα της πολιτικής και των διαδικαστικών..ωστόσο είμαι σίγουρη,κι εγώ και όλοι μας πιστεύω, πως εξυπηρετούνται κάποια συμφέροντα είτε απο τη μια είτε από την άλλη πλευρά και πως αυτοί που και φέτος άναψαν τις φωτιές τώρα ταξιδεύουν πανευτυχείς για τα νησιά Φίτζι..

    Τα σέβη μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είπες πως η ανθρώπινη ζωή είναι το βαρύτερο φορτίο που μπορεί να πάρει κανείς στο λαιμό του! Κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά θα συμπληρώσω εγώ.
    Για κάποιους από αυτούς τους ασυνείδητους (που ανίκανοι να κυβερνήσουν δεν λένε να ξεκουμπιστούν από δω οι καρακλοκένταυροι) δυστυχώς τα ευρώ στις τσέπες τους βαραίνουν πιο πολύ! Πέρνουν έτσι στο λαιμό τους ανύποπτες ψυχές! Μακάρι να τους πνίξει το βάρος! Ειλικρινά το εύχομαι. Αμα πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αν η λέξη σεβασμός και εκτίμηση δεν ήταν σβησμένη από τη καθημέρινότητα μας ίσως να είμασταν καλύτεροι άνθρωποι.

    δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σε μεγάλο ποσοστό οι νέοι μας θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, αυτό τους διδάξανε, αυτό θέλουν να κάνουν. Ανεύθυνοι, χαλαροί, σταρχιδιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Όσοι από μας δεν δουλεύουν σε γραφεία υπουργών θυμούνται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κι εγώ δεν ξεχνώ!!!

    Καλώς σας ξαναβρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. .......

    Ουδέν άλλο σχόλιο...

    Τουλάχιστον δεν το βλέπω έτσι μόνον εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ήρθα μόνο να πω μια "Καλημέρα" κι ένα "Καλώς όρισες".
    Ως προς τα άλλα...σιωπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ pandora

    Σε ευχαριστώ pandora μου, σε ευχαριστώ πολύ!

    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Κωνσταντίνα, δεν θα σε ξαναδούμε πότε. Καλά να είσαι εκεί που πήγες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ, με την ησυχία σας..

._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..