The Light will stay on . . . 11 years after

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Δείτε με!

Με ψάχνω να με βρω.

Αν με πετύχω πουθενά θα έχω πολλά να μου πω.

Ακριβώς γι αυτό το λόγο με βαριέμαι και μου κρύφτηκα... Τσ,τσ,τσσσσ... σιγά που δεν τα κατάφερνα...

Χθές παραλίγο να με σταματήσω στο δρόμο αλλά μ
ου την κοπάνησα γρήγορα και με το ζόρι μου τη γλύτωσα... πολύ τρέξιμο... σας λέω...

Βέβαια, για πόσο θα μου κρυφτώ ακόμα;;

Μάλλον για όσο έχω όρεξη να μου φεύγω. (Βαριέμαι και εύκολα εν τω μεταξύ...).

Σε περίπτωση που με δείτε, κρατήστε με και φωνάξτε μου.. ναί ... ξέρω, ξέρω.... πως θα με γνωρίσετε... καλά θα επισυνάψω μια φωτογραφία
μου για να με αναγνωρίσετε εύκολα...



(Βρε όλα τα σκέφτομαι για εσάς!!! Όλα!!!!) -τι μεγαλόψυχος που είμαι ο άνθρωπος!



Όπότε κρατήστε με και φωνάξτε με για να με βρώ. Μεγάλη χάρη θα μου κάνετε.



Τί;;;..... Ε ναί!!!! .... άμοιβή υπάρχει.... πως...... εννοείται... μα αστειεύεστε;;;; Τι λέτε τώρα....


Η αμοιβή περιορίζεται στα εξής: Δωροκάρτα αξίας 1.000 € στα Γ.Γ.Τ.* - αν επιλέξετε 3 μήνες διακοπές και επάνω φέτος, αποκτάτε αυτομάτως το δικαίωμα να προσφέρετε τη Δωροκάρτα στην πεθερά σας! (Για τους ανύπαντροι, δεν έγινε μελέτη από την Οργανωτική Επιτροπή. Αχαΐρευτοι!)

Τα δώρα μας:

1 φούρνο μεγαλοκυμάτων, σε περίπτωση που δεν μπορείτε να μαγειρέψετε τίποτα με δαύτον κάντε σέρφινγκ στα τεράστια κύματά του.

1 εμαγιέ κατσαρόλα χωρητικότητας 100ml, μην ανησυχείτε ουδόλως, σας την δίνουμε μικρή. Θα περιμένετε απλώς να μεγαλώσει.

4 καπάκια υπονόμου μαντεμένια! Από γειτονικό σας Δήμο, κάποτε, όταν ο διπλανός Δήμος δεν θα υπάρχει, (νέος Καποδίστριας) θα έχει κειμηλιακή αξία.

30 μέτρα σύρμα περίφραξης πλεγμένο στο χέρι. Απαράμιλη ποιότης, γαλβανιζέ, τεράστια αντοχή στο χρόνο. (Για βροχή δεν γίνεται συζήτηση).







Για να με αναγνωρίσετε εύκολα, δείτε πιο κάτω..


























Άν με βρείτε ... γράψτε μου.






Υ.Γ.: Γ.Γ.Τ.* (Γενικά Γραφεία Τελετών)



Οι δυο κουκίδες δεξιά από πάνω μου ΔΕΝ είναι καμένα πίξελ στην οθόνη σας, τα μάτια μου είναι που με ακολουθώ.... (Μην πείτε ότι σας χάλασα και το μόνιτορ, ντάξ;;)



Για να το θυμάμαι

Ανοίγονται δρόμοι και κλείνουν πίσω υποψίες που χάνονται σε σκέψεις. Άτσαλα σκαμπανεβάσματα της καρδιακής λειτουργίας στο φόβο της μετωπικής στο χάος που δημιουργούν τα φώτα που αντανακλούν στα σκοτάδια. Τα δικά μου σκοτάδια..

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Κούπας - time

Θυμάμαι τις γιορτές που πέρασαν, χάθηκαν πίσω όπως όλες οι μέρες και οι νύχτες του παρελθόντος. Οι χαρές, οι λύπες, τα γέλια και τα κλάματα…

Μέρες με ανθρώπους που για πολλούς ως και διαφορετικούς λόγους δεν θα συναντήσω ξανά. Παππούδες, γιαγιάδες, εξαδέλφια, φίλους φίλες… πρόσωπα αγαπημένα που τα θυμάμαι, κατά καιρούς. Βοηθούν οι αναμνήσεις τους στην κατανόηση της ματαιότητας, στην ανάγκη να οριοθετήσω το αληθινό και το πλασματικό.

Τον λόγο που θα με κάνει να χαρώ ή να λυπηθώ.

Στ αλήθεια. Να δω πιο ξεκάθαρα την πραγματικότητα και να γευτώ την απλότητα και τις μικροχαρές της ζωής, όπως και τις ουσιαστικές της αξίες… την αξία, την ορίζει κανείς με διαφορετικά κριτήρια. Ο λόγος άλλωστε που δεν συμφωνούν οι άνθρωποι για την ζωή την ίδια δεν είναι άλλος από τις διαφορετικές αφετηρίες και τις οπτικές γωνίες που την βλέπει η κάθε ματιά.

Είναι δύσκολο, πολύ όμως να βρεις στο δρόμο σου ένα πλάσμα που να μπορεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης σου και να κατανοήσεις και εσύ το δικό του. Κάτω από ίδιες προϋποθέσεις παράγονται διαφορετικές απόψεις και ωριμάζουν αντίθετες αντιλήψεις. Είναι τόσο σύνθετο να βρεις άκρη στο κουβάρι όσο εύκολο είναι να δεις με γυμνό μάτι καγκουρό στον Άρη να κάνει σκοποβολή με αεροβόλο… ενώ δίπλα του είδες καραμπίνα… καλά εντάξει το καγκουρό μπορεί και να το δεις στο Άρη. Την άκρη στο κουβάρι… δεν.

Με τα χρόνια σχηματίζει κανείς εμπειρία, ζει διαμορφώνει εικόνα περισσότερο του δικού του κόσμου, ενόσω ταυτόχρονα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον περίγυρό του. Όλοι ξέρουν, δεν είναι εύκολο. Αν ήταν δεν θα υπήρχε δυστυχία πουθενά. Θα ήταν οι πάντες ευτυχισμένοι.

Ένας τέτοιος κόσμος θα μας είχε απαλλάξει από ψυχίατρους, αντικαταθλιπτικά, μίζερες σκέψεις και στιγμές που φεύγει ο καφές από το χέρι και καταντά άυλος μαζί με την κούπα του…

Ιδανικοί κόσμοι δεν υπάρχουν όπως και ιδανικοί άνθρωποι. Έχουν ελαττώματα, είναι περίεργοι, (περιθωριακοί;), μπορεί… δεν μπορείς να καταλάβεις τι τους ενοχλεί, τι τους πειράζει, τι τους νοιάζει και γιατί δεν νοιάζονται;

Μπορεί απλά, να είναι άνθρωποι που δεν είναι ίδιοι με εσένα. (Γιατί να είναι άλλωστε;). Ποιός όρισε το δικό μου σωστό ή λάθος;

Εσύ όρισε μόνο το δικό σου. Αρκεί. Το δικό μου θα είναι πάντα δική μου δουλειά. Το σωστό ή το λάθος.

Ρώτα με, μάθε, συμπέρανε, αποφάσισε. Εγώ ρωτάω ακόμη βλέπεις. Και δεν θεωρώ πως έμαθα. Συμπεράσματα βγάζω, δεν αποφάσισα…

Μπορεί κανείς να χαρεί τον ήλιο που ξαποσταίνει πάνω του, να ρουφήξει το οξυγόνο μέχρι να νοιώσει ζαλάδα, να μυρίσει τον αέρα και τις μυρωδιές που κουβαλάει, να χαμογελάσει σε ότι δεν κατάλαβε, να μείνει ανθρώπινος. Ένας είναι ο Θεός και δεν τον ξέρουμε. Εσύ πάντως δεν είσαι.

(Τελειώνουν οι κούπες… που να πάρει… Στη χούφτα θα πίνω καφέ;)

Το παρελθόν δεν πρέπει να μας ορίζει, κομμάτι αυτού που θα γίνουμε μετά πρέπει να παραμείνει.

Γκρινιάζω, ναι. Καλά κάνω… μαζεύω έτσι το σπαθί μου στη θήκη του…

Σκοπεύω να ζήσω καμιά εξηνταριά χρόνια ακόμη και θέλω να λυθούν διαδικαστικά ζητήματα από τώρα.

Τώρα αν αύριο το πρωί δεν ξημερώσει για μένα ή όποιο άλλο πρωινό, δεν θα ανατραπεί και το σύμπαν…

Αυτό λένε είναι θάνατος. Αν μου κάνει τη χάρη και είναι μια και έξω δεν έχω αντίρρηση, δεν τον φοβάμαι ξέρεις. Είναι η φυσική κατάληξη. Θέλω μόνο να δω τα παιδιά μου αυτούσιους οργανισμούς, να στέκονται στα δικά τους πόδια γερά. Τότε θα είμαι ικανοποιημένος. Και ας γίνει όποτε θέλει η τελευταία βόλτα. Άσε που θα του χαμογελάσω κιόλας τότε…


(Θα πιώ καφέ έξω την επόμενη φορά, μην αφήσω κούπα για κούπα εδώ μέσα…)


Υ.Γ.: Το παραπάνω απευθύνεται στους κατέχοντες μικρό αριθμό κούπας για καφέ. Σκοπός του είναι να σας κάνει να σεβαστείτε ότι επιτελούν κοινωνικό έργο και ψύχουν για εσάς τον γλυκύ βραστό σας.


Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Ευχές


Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση σε όλους και όλες σας.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Πρίν ξημερώσει...

1968.


Πριν χαράξει, 5:30 π.μ., μια ανοιξιάτικη ακόμη μέρα.


Ο πατέρας μου επισκευαστής γεωργικών μηχανημάτων τότε, έφυγε από το σπίτι για να επισκευάσει μια μηχανή σε ένα χωριό κάπου 70 χιλιόμετρα μακριά πάνω στα βουνά. Από το βράδυ, είχε κανονίσει να πάρει και ένα φίλο του μαζί για παρέα και ενδεχόμενη βοήθεια αν χρειαζόταν.


Στις 5:30, μετά από μια αριστερή στροφή, παρκαρισμένος έξω από το σπίτι του φίλου του, τον περιμένει να βγει για να φύγουν. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου λειτουργεί στο ρελαντί, τα φώτα του είναι αναμμένα και το αυτοκίνητο βρίσκεται στο πλάι της εθνικής οδού. Στο χώμα, περίπου 10 μέτρα από την άκρη του δρόμου και προς τα έξω.


Την ίδια ώρα, φορτηγό, φορτωμένο με τσιμέντα που έχει την ίδια κατεύθυνση, πλησιάζει το τέλος της ευθείας φτάνοντας στη στροφή που έχει αφήσει πίσω του ο πατέρας μου. Ο οδηγός του φορτηγού έχει συμπληρώσει πολλές ώρες ταξιδιού, νυστάζει στη διαδρομή, αλλά δεν σταμάτησε. Στην ευθεία αποκοιμήθηκε όμως. όταν έφτασε στη στροφή, απλά δεν έστριψε καθόλου το τιμόνι του.

Ο πατέρας μου, βλέποντας στον καθρέπτη του φώτα να έρχονται πάνω του, αφού ήταν εκτός δρόμου, κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει της πορείας του έβαλε πρώτη και σανιδώνοντας το γκάζι άφησε το συμπλέκτη. Το αυτοκίνητο σπινάριζε προσπαθώντας να κινήσει τη στιγμή κι αυτό. Παρά την προσπάθεια του, τουλάχιστον έγινε εν κινήσει προς ιδία κατεύθυνση, το φορτηγό ουσιαστικά ακυβέρνητο χτύπησε το αυτοκίνητο με όση ταχύτητα είχε στην ευθεία χωρίς καμιά προσπάθεια αποφυγής, φρένου έστω, πίσω τινάζοντας το μακριά… τουμπάροντας στη συνέχεια στο πρανές εκτός δρόμου.


Το αυτοκίνητο του πατέρα διαλύθηκε.. το πίσω μέρος πριν το κάθισμα του οδηγού έγινε όλο 50 εκαστοστά!!!


Στο σημείο, το δικό μας αυτοκίνητο, σαν τσαλακωμένο σκουπίδι πεταμένο 25 μέτρα μακρύτερα μπροστά και δεξιά το φορτηγό τουμπαρισμένο και από τα τσιμέντα που έσπασαν στην ανατροπή γεμάτος ο αέρας τσιμεντόσκονη..


Ο πατέρας μπόρεσε και βγήκε ζωντανός από αυτό, τη στιγμή της σύγκρουσης κρατώντας το τιμόνι έπεσε στο διπλανό κάθισμα. Αυτό τον γλύτωσε. Παρά το σόκ, δεν ήταν τραυματισμένος σοβαρά…


Θυμάμαι σαν τώρα. Ακούσαμε αυτοκίνητο στην είσοδο της αυλής μας. Η μάνα, με τη μια μου αδελφή αγκαλιά και εμένα πιτσιρίκο να τρέχω πίσω της κρατώντας το κάτω μέρος της φούστας της, σταματήσαμε στην ανοικτή εξώπορτα. Ήταν ταξί, ο πατέρας μου βγήκε απ’ αυτό αγνώριστος, πνιγμένος στην τσιμεντόσκονη. Στάθηκε εκεί και μας κοίταζε. Η μάνα μου τον ρώτησε, τι έγινε, που είναι το αυτοκίνητό μας, πως έγινε έτσι γεμάτος τσιμέντα πάνω του… αγκαλιάστηκαν και έβαλαν τα κλάματα με εμάς τα μικρά στην αγκαλιά τους… Ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει πολύ έλεγαν…


Πριν το μεσημέρι έφεραν και το αυτοκίνητο στο σπίτι. Έτοιμο, για παλιοσίδερα. Άχρηστο.


Τα χρόνια πέρασαν. Αγόρασε άλλα δύο αυτοκίνητα ο πατέρας μέχρι το 1985, λίγα χρόνια πριν από τότε, παραπονιόταν για ένα πόνο στον αυχένα.


Τότε άρχισε να έχει απώλεια δύναμης στα χέρια του, να κουράζεται πιο εύκολα και τελικά να έχει αστάθεια στο βάδισμα.


Εξετάσεις απέδειξαν ότι υπεύθυνος για όλα ήταν ένας σπασμένος σπόνδυλος στον αυχένα του από το τροχαίο του 1968. Με την πάροδο του χρόνου, τα κομμάτια του σπονδύλου πίεζαν το νοτιαίο μυελό, με κατάληξη την άνευ αναστροφής βλάβη του νευρικού του συστήματος από το λαιμό και κάτω..


Από το 85 ως σήμερα έχουν γίνει πολλές επεμβάσεις στην Αθήνα και στην Γερμανία. Το ποσοστό αναπηρίας ξεπερνά το 70%... πλέον... Η ακινησία, το βάρος εξαιτίας της, διάφορα άλλα συνεπαγόμενα και μη προβλήματα από αναπνευστικό μέχρι καρδιά… οι ζωές των γονιών μου και εμάς των παιδιών τους, έχουν όλα αυτά τα χρόνια μια περιρρέουσα θλίψη… στο υπόβαθρο. Στο σπίτι μου δεν έρχονται τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να ανεβεί τη σκάλα… τα εγγόνια τους μεγαλώνουν τα ακούν στο τηλέφωνο ή τα βλέπουν όταν πάμε στο πατρικό μου στον Πύργο… τις γιορτές τις περνάμε χωρίς φυσική επαφή πια. Συναντιόμαστε αν πρέπει να τον πάω, τον πατέρα ή τη μάνα σε γιατρούς… Δεν μπορούμε να τους χαρούμε και να μας χαρούν, όσο καιρό μας μένει ακόμη… Την Δευτέρα του Θωμά, θα τους πάω πάλι στην Αθήνα σε γιατρούς…


Πατέρα και Μάνα, μας τσαλάκωσαν τις ζωές, περισσότερο τις δικές σας, με αγκαλιές τις κούτες από τα φάρμακα, το δωμάτιο που είναι αντάξιο θαλάμου εντατικής θεραπείας, την έννοια και τα βάσανα… εγώ δεν θα λείψω όταν με χρειάζεστε και το ξέρετε… κάντε κι άλλη υπομονή… δε μπορείτε να κάνετε και τίποτε άλλο...


Κάποιος μας «τακτοποίησε» τις ζωές μας…


Κι όλα αυτά, γιατί Εσύ κοιμήθηκες στο τιμόνι σου ένα χάραμα Μαλάκα.







Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Θυμάμαι ότι το ξέχασα


Ξεχνάω. Απίστευτα όμως. Ξεχνώ διάφορα σημαντικά και ασήμαντα.


Μιά φορά έβαλα το πόστ στην τοστιέρα και το τόστ το έκανα εισαγωγή στο Word... δεν θυμήθηκα εγκαίρως τι κάνει το καθένα... δράμα...


Συζητώντας με ένα φίλο φαρμακοποιό, (που εν τω μεταξύ έχει το ίδιο πρόβλημα) είπαμε να πάρουμε κάποια φυσικά βελτιωτικά της μνήμης.


Πρόκειται για εκχύλισμα κάποιου φυτού, χωρίς παρενέργειες. Μίνιμουμ προσπάθεια οι έξη μήνες. Ωραία σκέφτηκα, άντε να δούμε μπας και δεν καταντήσω σαν άβουλο έπιπλο, αφού δεν θα θυμάμαι τίποτα σε λίγο.


Πήραμε λοιπόν από ένα κουτί και ενθουσιασμένοι από την αναμενόμενη επερχόμενη βελτίωση χαιρετηθήκαμε αμφότεροι.


Μετά από δυο μήνες συναντηθήκαμε ξανά και μετά από τα διάφορα που είπαμε, φτάσαμε και στο φάρμακο. .


Πέρα από την ημέρα που το συζητήσαμε δεν πήραμε κανένα.


Ξεχάσαμε να τα παίρνουμε…


Μη ρωτήσεις πως λένε το φάρμακο, ξεχνάω σου είπα!


Ευτυχώς που η φύση έχει φροντίσει για τις διαβαθμίσεις και την αξιολόγηση των γεγονότων οπότε τα αποθηκεύει σε διαφορετικά επίπεδα. Σαν αποτέλεσμα είναι να ξεχνάμε πράγματα που δεν χρίζουν στην πραγματικότητα αποθήκευσης με ασφάλεια.


Αλλιώς την είχα βάψει εμπριμέ..


Τώρα που το θυμήθηκα…, ….. ….. …. (!) ….. ……., άδικος κόπος…. Το ξέχασα…


Παλιά, πριν 30 χρόνια ας πούμε, ακόμα και στον ύπνο μου να με ρωτούσες, γνώριζα και απαντούσα σε ερωτήσεις από διεύθυνση μέχρι αριθμό τηλεφώνου, ακόμα και αριθμούς κυκλοφορίας όλων των οχημάτων κάποιου που γνώριζα. Λειτουργούσα σαν ατζέντα Casio και πληροφορίες ΟΤΕ. Αυτό τότε. Γιατί σήμερα λειτουργώ σαν ΠΟΤΕ.


Ευτυχώς που οι ζωτικές πληροφορίες που με αφορούν είναι καλά φυλαγμένες και δεν κινδυνεύουν άμεσα, θέλω να πιστεύω.


(Αλτσχάϊμερ; Ποιος είναι αυτός, τον ξέρουμε;)


Θες οι συνθήκες της πίεσης στη δουλειά, θες τα διάφορα προβλήματα, το μυαλό ρετάρει. Δεν υπάρχουν και ανταλλακτικά, τι κακό κι αυτό, τα σχέδια καταστράφηκαν μετά την κατασκευή μου. (Ρώτησα τη μάνα μου για υποστήριξη και συμβόλαια συντήρησης αλλά επειδή είμαι λέει παλιό μοντέλο δεν υπάρχει δυνατότητα επέκτασης ούτε παροχής ανταλλακτικών).


Σκέφτηκα να προσαρμόσω τίποτα άλλο από την αγορά ή να κάνω καμιά αναβάθμιση αλλά πάλι τζίφος. (Μου κάηκε και το Bluetooth, υπέρυθρες δεν έχω… πάπαλα).


Ειλικρινά προσπάθησα να βρω μια λύση για το καλό της ανθρωπότητας. Μάταια.


Η επιστήμη έβαλε τα χέρια στις τσέπες και μετακόμισε στις στέπες…


Εάν έχω νεότερα (και το θυμηθώ), θα σας ενημερώσω..






Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

THIS LAND IS MINE...







Καλημέρα σας.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Μνήμες

Τυχαίνει να ζω σε σεισμογενή περιοχή με την οικογένεια και τους γονείς, συγγενείς.
Το τι έχουμε ζήσει δεν περιγράφεται...

Τότε σε αυτούς τους σεισμούς, της Καλαμάτας, βρέθηκα εκεί την Κυριακή... μας χώριζαν 120 χιλιόμετρα.
Στον τόπο που μένω, πολύ κοντά, το καλοκαίρι που μας πέρασε, μας έκαναν επίσκεψη τα 6,5 R.

Αλοίμονο από εκείνους που χάνονται... κουράγιο στους ανθρώπους που χάνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Μόνο όποιος έχει ζήσει ισχυρό σεισμό καταλαβαίνει τι εννοώ.

Βλέποντας και ακόμη χειρότερα ζώντας τέτοιες σκηνές, έχει ή πρέπει να έχει κανείς άλλη θεώρηση για τη ζωή και την ελαφρότητα που τη διακρίνει. Τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρο, ακόμα και στα επόμενα λεπτά... Έχω επανειλημμένα κινδυνεύσει, σε όρια λίγο πριν το τελευταίο ταξίδι. Κατανοώντας από τη δική μου εμπειρία και εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που ευτυχώς για εμένα λειτούργησα σωστά (αν είχα κάνει λάθη δεν θα έγραφα τώρα εδώ..), έχω μια πιο "ελαφριά" οπτική της κάθε ημέρας που περνά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν νοιάζομαι, στεναχωριέμαι και ενδιαφέρομαι για ότι συμβαίνει... Μπροστά στο τέλος αλλάζεις τρόπο ζωής. Ο σεισμός, είναι ένα ζωηρό κίνητρο...

Σε λίγα δευτερόλεπτα γίνονται πολλά παρελθόν...

Η φρίκη και ο φόβος για τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ακόμα και όταν δεν συμβαίνει κάτι δεν χάνεται. Αναρωτιέσαι πότε θα είναι η επόμενη φορά...











ΚΑΛΑΜΑΤΑ 1986

Η οικογένεια του Βασίλη που χάθηκε στην Ιταλία, είναι κι αυτή από τα μέρη μου...

Καλό σου ταξίδι Βασίλη ...


Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

'Αγνωστη ερώτηση, άγνωστη απάντηση

Σκοτάδια παντού… πολλά χρόνια τώρα… δεν μπορώ να τα μετρήσω πια… η τελευταία φορά που είδαν τα μάτια μου φώς ήταν με αστραπιαίες εκτυφλωτικές αναλαμπές άσπρου και μαύρου… το μαύρο νίκησε… το φώς έσβησε, για πάντα νόμισα.

Μετρούσα στα σκοτάδια, γρήγορα έχασα την μονάδα και χάθηκα… προσπάθησα μα δεν έφερε αποτέλεσμα η προσπάθειά μου… βαρέθηκα, τα παράτησα, τι νόημα να είχε, δεν μετριέται το άπειρο…

Δεν ξέρω αν πέρασαν χρόνια, λεπτά ή αιώνες. Δεν με ένοιαζε πια. Όλα είχαν τελειώσει. Όλα.

Δεν ζούσα, πέθανα λίγο-λίγο, ώσπου ήλθε και η ώρα που το κορμί, σεβάστηκε την ψυχή και ησύχασε κι αυτό… καιρός ήταν… σιχτίριζε κάθε μέρα την απώλεια της συνεργασίας με το μυαλό, δεν πήγαινε άλλο, κουράστηκε κι αυτό. Και έφυγε μόνο του στο μακρύ ταξίδι του δίχως τελειωμό.

Απόρθητες οι επάλξεις των αναμνήσεων δεν παραδόθηκαν στη λήθη. Κρατιούνται ακόμα ζωντανές, χωρίς νερό, χωρίς τροφή… χωρίς συνέχεια. Στατικές, ακίνητες, αγναντεύουν το απόλυτο κενό και περιμένουν… αναρωτιέμαι τι τις κρατάει ακόμα, αφού το τέλος ήλθε, κι αυτό δεν αλλάζει. Σημάδι θαρρείς…

Ξάφνου… το Φώς, ο Ήλιος άναψε στα κουρασμένα άχρηστα μάτια μου!!! Δεν βλέπω, είναι όλα άσπρα, σαν χιόνι μες το χιόνι!! Δε βλέπω!!! Θα δώ;!!!! Ξανά;!!! Ας γίνει, θέλω να δώ ξανά!!!

Βλέπω!! Ξεχωρίζω φιγούρες, νοιώθω αέρα, υπάρχει ζωή, δεν μυρίζω πουθενά θάνατο, δεν έχει σκοτάδια…

Δεν ξέρω πως είμαι, είμαι στο δρόμο, άγνωστος τόπος, άγνωστη φύση, τρομάζω να δώ… δεν θέλω να σκύψω… έχω κορμί; Δεν είμαι άυλος; Δεν θέλω να δώ… Φοβάμαι!

Τρομάζω ακόμα… θα κάνω το βήμα, θα σκύψω να κοιτάξω σε τι βρίσκομαι επάνω… σε πόδια ανθρώπινα ή ξερά δεκανίκια, ο τρόπος να μάθω είναι ο τρόμος που νοιώθω και γέρνω τα μάτια μου…

Υπάρχει Θεός; Δε το’ ξερα. Υπάρχει Θεός; Είμαι εκεί γυμνός, αλλά είμαι εκεί ζωντανός!!! Πανικόβλητος βρίσκω, λαγούμι, να χωθώ, να σκεφτώ… τι θα γίνει πιο πέρα …

Ένα θαύμα έχει γίνει, δε με ένοιαξε πως. Είμαι όρθιος, αγναντεύω την ωραιότερη εικόνα μετά από τα σκοτάδια… μια θάλασσα φώς, και νερά που γυαλίζουν, χαιρετώντας υπάρξεις που ρουφούν οξυγόνο, με μια άθλια ανάσα, σαν νεκρός ζωντανός, αλλά είμαι εκεί… και οι σκέψεις μαζί μου… χαλαρώνουν νομίζεις για να μπούν στη σειρά και μια-μια να περάσουν το κατώφλι της γνώσης σε ένα άδειο μυαλό, που ζητά να μιλήσει. Δε του βρίσκονται λέξεις, μόνο ανάκατες εικόνες. Και γεμίζει με θλίψη…

Με τη θάλασσα ακόμα μπροστά μου, ήσυχη, γαλήνια που λέει με το κύμα της, να μη φύγω από κει… το μυαλό μου γεμίζει και εικόνες χιλιάδες παρελάζουν στα ανοιχτά μα χωρίς είδωλο μάτια μου. Θάλασσα θα’ πρεπε να είναι γεμάτα, εικόνες χιλιάδες, μα θάλασσα μάταια…

Ανάγκη γεννιέται και είναι μεγάλη, δεν ξέρω πως ήλθε, μα είναι ανάγκη μεγάλη… τα μάτια θολώνουν, χάνονται οι εικόνες, ακούω τα κύματα και βλέπω γαλάζιο της θάλασσας χρώμα.

Γύρισα πίσω και ψάχνω να βρω. Ανείπωτη μέθη, με παίρνει μακριά. Δεν έχω ανάγκη, να φάω, να πιώ, λεπτά ή αιώνες. Δεν έχω κανόνες…

Αλλάζουν τοπία, χιλιάδες, μικρά ή μεγάλα εμπόδια βρίσκω, μα τα αγνοώ… μονάχα ημέρα και ώρες ατέλειωτες, απίστευτη δύναμη και άγχος μαζί…

Ασθμαίνοντας, πίσω από ένα δάσος, με τη φύση να σε προκαλεί να μείνεις ακίνητος, μαγική, με αέρα γεμάτο αρώματα από τα πλούσια περβόλια της και ένα τοπίο με χρώματα που δεν γνώριζα πως υπάρχουν, κοντοστάθηκα, κουράστηκα λίγο… πρέπει … το ταξίδι τελειώνει… ή τελειώνω εγώ…

Τέλειωσαν τα δέντρα, αμμουδιά μπροστά, θάλασσα και δροσερός αέρας, ερημιά και σιγή…

Σταμάτησα με τα πόδια μέσα στο νερό. Κοιτάζω μπροστά. Ατέλειωτος ορίζοντας. Μόνο νερό και ουρανός. Χωρίς σύννεφο ένα, ουρανός καθαρός… Δεν κινούνται τα μάτια μου. Από φόβο μπορεί. Δυό ματιές απομένουν για την καταστροφή…

Σταματάω να σκέφτομαι. Παγώνουν τα πάντα. Σιγή στον αέρα, σιγή στην ψυχή. Κοιτάζω δειλά, προς τη μια μεριά. Ορίζοντας, άμμος, δίχως τελειωμό. Μένω για ώρα, ανάσα καμιά. Όλα ή τίποτα στην άλλη ματιά…

Γύρισα ολόκληρος. Να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με ότι με περιμένει. Ζωντανός ή νεκρός. Έχω νοιώσει και έτσι, έχω νοιώσει κι αλλιώς. Ζωντανός ή νεκρός…



Αν υπάρχει φώς μετά τα απόλυτα σκοτάδια, θα γίνω σοφός ή απλώς κοινότυπος ιδεαλιστής;



Έχω την αίσθηση πως δεν θα βρεθώ μπροστά από δίλημα… ξανά. Ποτέ. Μετά...







._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..