The Light will stay on . . . 11 years after

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Κάτι θα ακούμε πάλι, ευτυχώς




Μερικούς τύπους σαν αυτόν, τους ακούς όπως κι αν λένε το συγκρότημα... αρκεί να τραγουδούν ακόμα...






Μιας και δεν είναι εύκολο να το βρείτε download  από εδώ.







Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Οδηγώντας


Πάμε ταξίδια όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο.
Αληθινά, ή στο μυαλό μας. (Αληθινό ορίζω το φυσικό ταξίδι, αυτά είναι και τα λιγότερα μιας και του μυαλού είναι ασταμάτητα και ατελείωτα...)

Για ταξίδι με αποσκευές δεν μπορώ να κάνω κάτι, ίσως αν γίνω πολυεκατομυριούχος και αποφασίσω να επενδύσω σε γραφείο ταξιδίων να έχουμε κάποια τύχη... να σας το κάνω δώρο.
Δηλαδή είναι απολύτως φυσικότερο να γίνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα στις επόμενες εκλογές ο Φιντέλ Κάστρο.


 Βρε λές... με τέτοια έκφραση..., έχει γούστο και να πρέπει μετά να σας πάω όλους και δωρεάν ταξίδι...

Βολτούλα μουσικής μπορώ να σας χαρίσω όμως. Σήμερα. Παραδοτέα μόλις τελειώσει το download.

Download   


playlist





Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

1968






Χούντα, στο τιμόνι της χώρας.


Συνταγματαρχαίοι. Στρατιωτική ντε και καλά κυβέρνηση με το έτσι θέλω.


Οι γνώμες διχάζονται. 


Έπρεπε;


Δεν έπρεπε;


Να σουτάρουν τη Βασιλεία και να πάρουν με τσαμπουκά την ηγεσία για το καλό της Πατρίδας είπαν.


Σωστό;


Λάθος;


Οι γνώμες διχάζονται.


Και οι υποστηριχτές της μιας ή της άλλης άποψης κι αυτοί διχασμένοι είναι. Χρόνια τώρα. 


Το ρεζουμέ είναι στάνταρ πάντως.
Το '68, μας άρεσε ή όχι η Χούντα έκανε κουμάντο.


Εκείνη την εποχή, μια γυναίκα, σύζυγος ενός άσημου, άγνωστου, τίμιου ανθρώπου ήταν έγκυος το τρίτο της παιδί.


Στους τελευταίους μήνες.
Εκείνη επίσης την εποχή, η Ολυμπιακή ήταν στα χέρια του ιδρυτή της Αριστοτέλη Ωνάση.
Ζούσε ο Αλέξανδρος, ο γιος του.
Στην περιοχή που ζούσε η έγκυος γυναίκα, μακριά από την Αθήνα, πολύ, υπήρχε ένα νοσοκομείο στην πόλη που εξυπηρετούσε τις ανάγκες υγείας των κατοίκων.


Η γυναίκα, έχοντας δυο παιδιά ακόμη, μοχθούσε να τα μεγαλώσει χωρίς καμιά βοήθεια από άλλον άνθρωπο, γιαγιάδες υπήρχαν αλλά η μάνα της ζούσε 42 χιλιόμετρα μακριά και η πεθερά της που έμενε στα 40 μέτρα ούτε να τη βλέπει δεν ήθελε. Το ίδιο και τα παιδιά.
Το σπίτι έξω από την πόλη, μια πόλη του 1968.. δεν παρείχε τα στοιχειώδη. 
Ούτε κάν ρεύμα και νερό. 2 μόλις χιλιόμετρα, αλλά ως φαίνεται αρκετή απόσταση για να μην έχει κανείς τίποτα από τα δυο. 


Ο άντρας της έλειπε από το πρωί μέχρι το βράδυ για τον επιούσιο.. Πολυτεχνίτης, έξυπνος άνθρωπος που έπιαναν τα χέρια του. Μηχανικός εκείνα τα χρόνια..


Νερό υπήρχε σε ένα πηγάδι στα 200 μέτρα από το σπίτι. Με δυο μεταλλικούς κουβάδες, τους λεγόμενους σούγλους, κουβαλούσε ακόμα και το νερό για να πλύνει, να μαγειρέψει, να καθαρίσει...


Όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνο το μήνα. Τον όγδοο. 


Μέχρι εκείνον.


Μια αιμορραγία, έντονη, αναγκάζει άρον - άρον τη μεταφορά στο νοσοκομείο. 


Οι γιατροί έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους αλλά τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά...


Η μόνη σωτηρία ήταν η μεταφορά της σε νοσοκομείο που μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί αλλά... 300 χιλιόμετρα μακριά, εκείνα τα χρόνια σήμαιναν 8 ώρες δρόμο και ό Θεός να έβαζε το Χέρι Του...


Το νοσοκομείο της περιοχής ενημέρωσε την Προεδρεία της Κυβέρνησης για το περιστατικό, μιας και δεν υπήρχε άλλος ενδιάμεσος για επείγοντα περιστατικά. Χούντα βλέπεις. Συνταγματαρχαίοι.. 


Οι ώρες δεν είχαν καν διψήφιο αριθμό. Για σωτηρία. Της μάνας και του παιδιού. Το πρόβλημα ήταν πολύ σοβαρότερο από όσο μπορούσαν να υποστηρίξουν ιατρικά...


Η έγκυος δεν ήταν βλέπεις και κανενός στρατιωτικού γυναίκα για να γνοιαστεί κάποιος από τους φέροντες τα χακί.


Τι αξίωση να έχει κανείς. Αφού σήμερα με δημοκρατία και όλα τα μέσα, αν δεν έχεις πακέτο, μπαγιόκο, χρήμα με ουρά που λέγανε κάποτε την έχεις πατήσει. Πανηγυρικά. Πέθανες.


Από την Προεδρεία της Κυβέρνησης σε συνεργασία με τους γιατρούς των Αθηνών και του νοσοκομείου, κατέληξαν πως μόνο άμεση διακομιδή θα έσωζε τις δυο ψυχές.


Δηλαδή;


Αφού σήμερα με ελικόπτερα ασθενοφόρα, Puma παντός καιρού και πάλι πεθαίνει ο κοσμάκης σαν τα μερμήγκια...


Πως να...


Κι όμως. Μη βιάζεσαι...


Υπήρχε και εκείνη την εποχή, της χούντας ελικόπτερο. 


Στο Ελληνικό. 


Υπήρχε και πιλότος. 
Μόνο που τα ελικόπτερα τότε δεν πετούσαν νύχτα και ο πιλότος δεν ήταν απλά ένας πιλότος που ήταν διαθέσιμος. 


Ξεκίνησε την πτήση από την Αθήνα με ειδικευμένο γιατρό και αναγκάστηκε να πετάξει βράδυ  αφού στη διαδρομή νύχτωσε και για να βρεί το χώρο προσγείωσης η πυροσβεστική άναψε προβολείς να φωτίζουν τον ουρανό στο στάδιο της πόλης.
Και έφτασε το ελικόπτερο με πιλότο τον Αλέξανδρο Ωνάση.
Ναι, αυτός πέταξε για να σώσει την έγκυο και το σπλάχνο της.


Ο ίδιος  ο Αλέξανδρος Ωνάσης.


Η γυναίκα σώθηκε, το παιδί που κινδύνευε τότε είναι μάνα με δυο παιδιά σήμερα.


Κινήθηκε σε ελάχιστο χρόνο η κρατική μηχανή, πάρθηκαν αποφάσεις και από τις κινήσεις εκείνες ζούν σήμερα η μάνα και η κόρη.


Το '68. 


Με χούντα και Συνταγματάρχηδες.


Χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη.




Η έγκυος είναι η μάνα μου και η κόρη, η μια μου αδελφή.




Ντρέπομαι για λογαριασμό της δημοκρατίας (ας γελάσω...) που επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι το 2009 από ανικανότητα συντονισμού και κοινής λογικής, από έλλειψη κονδυλίων για την υγεία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ντρέπομαι που σήμερα, δεν κάνουν, τουλάχιστον, αυτά που κάνανε οι Συνταγματάρχηδες.


Γιατί αν δεν κάνω λάθος, δεν τολμούσε κανείς να σκεφτεί καν να κάνει λαμογιά σε κανένα τομέα και να τα τσεπώσει, κάτι που αγγίζει τα όρια του φυσιολογικού σήμερα.
Θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα να τα πάρει κάποιος για να κάνει την δουλειά του, που ούτως ή άλλως για αυτήν πληρώνεται...


Γιατί αν δεν κάνω επίσης λάθος, χρειάζεται η δημόσια διοίκηση για να εξυπηρετείται ο πολίτης και όχι να καταδυναστεύεται, για να διασφαλίζεται η ελευθερία του, η αξιοπρέπειά του, η υγεία του και η ασφάλειά του.


Εϊχα την εντύπωση, πως έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα αλλά τελικά πρέπει να κάνω λάθος.


Τίποτα δεν είναι και τίποτα δεν προβλέπεται να γίνει έτσι.


Στην πράξη, γιατί από προγράμματα και υποσχέσεις χορτάσαμε.


Δεν μπορώ να ξεχάσω την περίπτωση του παιδιού από τη Μυτιλήνη που έπρεπε να πάει στην Αμερική για να σωθεί, άνοιξε λογαριασμός στην εθνική τράπεζα, συγκεντρώθηκε το ποσό που απαιτείτο από τις προσφορές του κόσμου και παρακρατήθηκαν τα χρήματα σαν προϊόν επαιτείας... μέχρι να λυθεί το ζήτημα το παιδάκι πέθανε....


 Πολλοί δεν γνωρίζουν  την περίπτωση του παιδιού που αναφέρω, γι αυτό...


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΥΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Η υπόθεση Βασιλέλλη στον Άρειο Πάγο
31/03/2009


Ξανά στις αίθουσες των δικαστηρίων ζωντανεύει σε λίγες ημέρες η τραγική υπόθεση του χαμού του μικρού Παναγιώτη Βασιλέλλη από τη Γέρα. Από το 2001, όταν τα γαλάζια μάτια του άτυχου παιδιού έκλεισαν για πάντα, οι γονείς δεν έχουν σταματήσει το δικαστικό αγώνα εναντίον της Εθνικής Τράπεζας, ζητώντας δικαίωση για την άδικη κράτηση του ποσού των 120 εκατ. δραχμών που είχε συγκεντρωθεί τότε από κατοίκους του νησιού αλλά και της άλλης Ελλάδας, προκειμένου να μπορέσει ο μικρός να δώσει μάχη για τη ζωή του στο Νοσοκομείο Memorial, στην Αμερική. 


Ο τρίχρονος Παναγιώτης από τη Μυτιλήνη χτυπήθηκε από μια σπάνια μορφή καρκίνου, το νευροβλάστωμα, και «έφυγε» τα χαράματα της Κυριακής 5 Μαρτίου του 2001, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του. Εδώ και οκτώ χρόνια, οι γονείς του Παναγιώτη, ο Ευστράτιος και η Γεωργία, δίνουν τη δική τους μάχη στα δικαστήρια, προκειμένου έστω και μετά θάνατον να δικαιωθούν, θεωρώντας ότι η απόφαση της Εθνικής Τράπεζας να μην επιτρέψει την εκταμίευση του ποσού που είχε συγκεντρωθεί, έκοψε πρόωρα το νήμα της ζωής του.
Οι Σταύρος Χαϊδάς, τέως διευθυντής του Τμήματος Παιδιατρικής Αιματολογίας - Ογκολογίας του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, Αντώνιος Χάλαρης, τέως περιφερειακός διοικητής και διοικητικός προϊστάμενος Πειραιά και Νήσων Αιγαίου και Κρήτης της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Παναγιώτης Τζαβέλλας, τέως διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στη Μυτιλήνη, Ευστάθιος Χρηστέλλης, τέως υποδιευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στη Μυτιλήνη, και Αγησίλαος Καράμπελας, τέως γενικός διευθυντής των νομικών υπηρεσιών της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, αρχικά, με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Μυτιλήνης, είχαν παραπεμφθεί για το αδίκημα της θανατηφόρου εκθέσεως. Μετά από έφεση όμως που άσκησε η άλλη πλευρά, το Εφετείο Αιγαίου έκρινε ότι δεν προκύπτουν ποινικές ευθύνες των κατηγορουμένων.
Η οικογένεια του μικρού Παναγιώτη υπέβαλε αίτηση στον Άρειο Πάγο και ένας αντιεισαγγελέας του Ανώτατου Δικαστηρίου έκρινε ότι συντρέχουν λόγοι για να εκδικαστεί ξανά η υπόθεση και έκανε αναίρεση κατά του βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αιγαίου. Έτσι, στις 8 Απριλίου οι πέντε θα καθίσουν ξανά στο εδώλιο. Αν κριθεί ότι ήταν άδικη η απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, τότε θα παραπεμφθεί ξανά εκεί για δίκη.


Η αγωγή 
Παράλληλα σε εξέλιξη βρίσκεται και η υπόθεση της αγωγής που έχει καταθέσει η οικογένεια κατά της Εθνικής Τράπεζας και ζητά αποζημίωση ύψους δυο εκατομμυρίων ευρώ για ψυχική οδύνη. Αρχικά, η οικογένεια του Παναγιώτη δικαιώθηκε, όμως η Εθνική Τράπεζα άσκησε έφεση και η υπόθεση εκδικάζεται ξανά στις 9 Απριλίου στο Εφετείο Αθηνών, μια μέρα μετά το ποινικό μέρος της υπόθεσης.
Σκοπός της Γεωργίας και του Στρατή Βασιλέλλη είναι να διατεθούν τα χρήματα αυτά για την κατασκευή συμβουλευτικού ιδρύματος στη Γέρα αλλά και μια τράπεζα μυελού των οστών, ώστε να βοηθηθούν και άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα.
«Δίνουμε έναν αγώνα εδώ και οχτώ χρόνια τώρα για να δικαιωθεί ο μικρός Παναγιώτης, αλλά και μέσα από τον ίδιο να δημιουργηθεί ένα ίδρυμα που θα σώσει άλλα παιδιά με το ίδιο πρόβλημα», δήλωσε στο «Ε» ο δικηγόρος της οικογένειας, Βαγγέλης Γκιγκιλίνης, μιλώντας στο «Ε».
Ας σημειωθεί ότι αυτήν τη φορά, η οικογένεια έχει στη διάθεσή της δύο γνωμοδοτήσεις γνωστών ποινικολόγων, που αναφέρουν ότι μπορεί να στοιχειοθετηθεί ακόμη και η κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Αυτές τις γνωμοδοτήσεις, η οικογένεια του μικρού Παναγιώτη θα τις χρησιμοποιήσει στον Άρειο Πάγο.


Από:
http://www.emprosnet.gr/Current/?EntityID=f88fc12f-eeb2-4eec-9569-9e0e109dae16 


Καλύτερα παράνομος απέναντι στο νόμο παρά νομοταγής σε βάρος της ζωής!

Τα θυμάστε τα θλιμμένα ματάκια αυτού του παιδιού;
Εγώ δεν μπορώ να τα ξεχάσω, όσα χρόνια και να περάσουν!
Είναι το παιδάκι από τη Λέσβο που έπασχε από καρκίνο και ευαισθητοποιώντας την κοινή γνώμη σε ελάχιστο χρόνο μαζεύτηκαν 120.000.000 δραχμές στην Εθνική τράπεζα τα οποία η τελευταία δέσμευσε καταδικάζοντας τον μικρό Παναγιώτη σε ηλικία τριών χρονών!



Όμως ας τα πάρουμε απ' την αρχή:
Το 1999 ο μικρός Παναγιώτης Βασιλέλης, πριν ακόμα γνωρίσει ένα φίλο με τον οποίο θα γνώριζε τη χαρά και το παιχνίδι, γνώρισε την αδικία του συστήματος που του στέρησε ακόμα και την ελπίδα να παλέψει την αρρώστια που τόσο βαριά τον κτύπησε!
Ήταν 20 Σεπτέμβρη του 1999 όταν οι γιατροί διέγνωσαν νευροβλάστωμα, μια μορφή θανάσιμης λευχαιμίας, στο τέταρτο στάδιο της ασθένειας!
Ο μικρός Παναγιώτης ήταν μόνο 20 μηνών!



Το πάλεψε ο μικρός ολόκληρο τον επόμενο χρόνο, όμως έπρεπε τελικά να μεταβεί στο νοσοκομείο Memorial της Αμερικής για να αντιμετωπιστεί η ασθένεια.
Το σύστημα δεν κοιτά την οικονομική κατάσταση του πάσχοντος. Ζήτησε 100.000.000 δραχμές. Τα κανάλια φιλοτιμήθηκαν να κάνουν γνωστό στον κόσμο το δράμα του μικρού και το φιλότιμο του Έλληνα σε σύντομο διάστημα να μαζέψει 20.000.000 περισσότερα από το απαιτούμενο ποσό.
Τότε η Εθνική Τράπεζα που συγκέντρωσε το χρήμα, ανακάλυψε ένα νόμο του 1931 δεσμεύοντας το ποσό. Δεν υπολόγισε ούτε συναισθηματισμούς, ούτε την κατακραυγή του κόσμου, που στην ουσία, τις δικές του οικονομίες δέσμευσε. Νομοθέτες, πολιτικοί και «ανθρωπιστές» ήταν πολύ λίγοι απέναντι στον απαρχαιωμένο νόμο.
Θεώρησε πρέπον να υποκλιθεί απέναντι στο άδικο του νόμου και ενάντια στο δίκιο της ζωής!



ΕΠΙΛΟΓΟΣ


Τον Δεκέμβριο του 2008 με Βούλευμά του, το Συμβούλιο Εφετών Αιγαίου έκανε δεκτές τις εφέσεις τεσσάρων υψηλόβαθμων στελεχών της Εθνικής Τράπεζας και ενός γιατρού, απαλλάσσοντάς τους από τις κατηγορίες περί θανατηφόρας εκθέσεως ανηλίκου με τις οποίες τους είχε παραπέμψει στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Μυτιλήνης πρωτοδίκως. Οι κατηγορούμενοι είχαν προσφύγει καταθέτοντας έφεση η οποία και έγινε αποδεκτή, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι απαλλάσσονται από τις κατηγορίες και η υπόθεση περνά στο αρχείο πριν φτάσει στην αίθουσα του δικαστηρίου.


Η οικογένεια του μικρού προσέφυγε στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων και ζητώντας να τους αποδοθεί το ποσό που είχε συγκεντρωθεί από το υστέρημα των πολιτών, με τη δέσμευση τα λεφτά να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία Ιδρύματος στο Δήμο Γέρας και στη συνέχεια να κατασκευαστεί ένα Πολύκεντρο Υγείας στη μνήμη του παιδιού. Σύμφωνα με την οικογένεια, το Πολύκεντρο θα έχει ως αντικείμενο την οργάνωση και εμπλουτισμό, σε συνεργασία με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, της δεξαμενής δοτών μυελού των οστών.
Μέχρι τώρα, μετά από αλλεπάλληλους δικαστικούς αγώνες έχει αποδοθεί ένα μέρος του ποσού στην οικογένεια, ενώ το υπόλοιπο βρίσκεται ακόμα σε δικαστική εκκρεμότητα. Επιπλέον έχει επιδικαστεί σε βάρος της Εθνικής Τράπεζας η μεγαλύτερη ίσως μέχρι σήμερα για Ελληνικό δικαστήριο αποζημίωση ύψους 2 εκατ. ευρώ, την οποία η Τράπεζα (αφού τελεσιδικήσει η υπόθεση) θα πρέπει να καταβάλει στην οικογένεια για την ψυχική οδύνη που της προκάλεσε. Ωστόσο, ο Στρατής και η Γεωργία Βασιλέλλη που ζουν σήμερα στο Πλωμάρι μαζί με το μικρό παιδί που έφεραν στη ζωή, την Παναγιώτα, εκφράζουν τις αμφιβολίες τους για το κατά πόσο η υπόθεση θα κλείσει υπέρ τους. Ή αν τελικά, το Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αιγαίου που απαλλάσσει τους εμπλεκομένους από τις κατηγορίες, θα γείρει τη ζυγαριά προς την αντίθετη κατεύθυνση.


Δυστυχώς φίλοι μου στον κόσμο αυτό που ζούμε… κάθε φτωχός και η μοίρα του!




Από:


http://tetrafarmakos.blogspot.com/2009/05/blog-post.html


...................................................................................................................................


Ποιός από όλους αυτούς και αυτές, θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια αυτό το αγγελούδι και να δεσμεύσει τα χρήματα στερώντας του ουσιαστικά την ζωή;;;;!
Κι όμως το έκαναν και δεν υπήρξε καταδίκη για κανέναν... και ποιά θα μπορούσε να ήταν η όποια χρηματική αξία απέναντί του;;
Τράπεζες, κυβερνήσεις και δικαιοσύνη.... το τρίγωνο του διαβόλου της εποχής.





Ντρέπομαι για την εποχή που ζώ και τη δουλικότητα που δείχνει ο κόσμος σήμερα απέναντι στα ρεμάλια και τους νόμους που φτιάχνουν στα μέτρα τους με γνώμονα το ίδιον συμφέρον αγνοώντας μας όλους...
Καιγόμαστε, πνιγόμαστε και πεθαίνουμε για το τίποτα..


Ξυπνήστε, δεν φτάνει ό ύπνος τόσα χρόνια;;


Ενώ ζούμε στο 2009, με ελεύθερο (υποτίθεται..) πολίτευμα, όχι στο 1968...


   






Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

17 Νοέμβρη

Δεν θα πρωτοτυπήσω, λέγοντας πως οι μέρες του Πολυτεχνείου μας άφησαν ενέχυρο τα παιδιά με τα ζιβάγκο αγκαλιά με τα ηνία της πολιτικής κατάστασης στη χώρα που μας γέννησε η τύχη μας.
Δαμανάκηδες γέμισε ο τόπος... "μεγάλα κεφάλια" που γέρνουν όταν κρίνουν απαραίτητο όπου φυσάει ο άνεμος.
Θυμάμαι από την εποχή της χούντας, την επιστράτευση, τη μεταπολίτευση και τις ημέρες της "Δημοκρατίας"... ανάθεμα τους...
Βαρέθηκα.
Κι άλλο.
Δεν τους πιστεύω, η ιστορία γράφεται από εκείνους που κρατάνε τα μολύβια κι όχι από εκείνους που την έζησαν.
Ανάθεμα τους, κι εκείνους κι εμάς μαζί.




Δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για πολλά, το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί εξαίρεση, το Κυπριακό επίσης, οι αγνοούμενοι...
Θα κάψουν σήμερα πάλι, θα σπάσουν θα εμποδίσουν κόσμο να κινηθεί στους δρόμους, θα τρομάξουν, θα κυνηγήσουν και θα κυνηγηθούν.


Αν αυτό είναι Δημοκρατία, αναρωτιέμαι... ποιός νοιάζεται για αυτήν ποιόν βολεύει και ποιούς υπονομεύει.

Σας την χαρίζω ρε παιδιά.

Φάτε την μόνοι σας τη Δημοκρατική σας Δικτατορία.



Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Μύγα hertz (για τον Spy)




Με δεδομένο ότι είμαστε μες την τρελή χαρά, κάνω μια μικρή παρένθεση να σου πω τι θα κάνουμε σε λίγο καιρό.





Καταρχάς θα πάρω το όχημα και θα έλθω να σε πάρω να πάμε βόλτα.








Θα αφήσουμε τη μικρή να πάει βόλτα με τη μαμά.






Θα πάμε σε εκείνη τη δουλειά που έχουμε ξεκινήσει, θα έχει και κόσμο όπως βλέπεις...





(Να θυμηθείς να φορέσεις κανένα παπούτσι με τακούνι, μπας και φαίνεσαι ψηλότερος...)





Μετά τον αγώνα δρόμου που θα κάνουμε... να μπαλώσουμε τις δουλειές...





Θα πάμε πουθενά να ξεσκάσουμε.


Αν δεν πάμε τελικά να φουντάρουμε..




Θα πλακωθούμε στις μπύρες,




και θα αράξουμε να τα πούμε.


Αυτά θα κάνουμε.


Κάνε καμιά δουλειά τώρα.

Εντάξει;;



Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Είδα φως και μπήκα








Τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του...


Πάνω που είμαι για τα καλά χωμένος στα προβλήματα και τις μαυρίλες μου, κάτι πάει ακόμη χειρότερα από ότι υπολόγιζα... (και διαλέγω τα χειρότερα υποτίθεται σενάρια...) οπότε μπορώ να σκάσω με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία!


Δεν έχω καθόλου μα καθόλου διάθεση, για να ελπίζω σε κάτι καλύτερο άνευ εξαιρετικής και επίπονης συνήθως διαδικασίας. Παρά ταύτα, για λόγους καθαρής γραμμής χαρακτήρα (κλασσικός μαλάκας..) δεν το βάζω και κάτω. Συνήθως το βάζω στο πλάι. Έτσι και αυτό τον καιρό που δεν πέρναγα από τα δικά σας μέρη... (αφού ούτε από το δικό μου περνούσα) ήμουν και εξακολουθώ, στη φάση της προσπάθειας να ανταπεξέλθω... 


Σας έχω χάσει είναι η αλήθεια, έχω αφήσει πολλά επεισόδια πίσω. Κάτι ο χρόνος (τι είναι τούτο!) κάτι η ανάγκη για λίγο ύπνο έφεραν το αποτέλεσμα της απουσίας. Σίγουρα δεν χάσατε και τίποτα, την ησυχία σας είχατε. 


Πέρασα να σας πω ένα γειά από εδώ και να σας θυμήσω πως είναι πρόσκαιρη η τύχη σας.
Θα επιστρέψω κάποια στιγμή δημήτριος... δριμύτερος, ήθελα να πω. 


Να είστε καλά 










._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..