The Light will stay on . . . 11 years after

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Φυσούσε..

Κάνει πολύ κρύο απόψε σκέφτηκα.. έχωσα τα χέρια στο μπουφάν και προχωρούσα φεύγοντας από το νοσοκομείο. Σε λίγο βρισκόμουν πλάι στο αυτοκίνητο, έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και κοντοστάθηκα. Δεν την άνοιξα. Σκεπτόμουν κοιτάζοντας το φωτισμένο κτήριο στις παρυφές της πόλης και έφερα πίσω στις ανακατεμένες μου σκέψεις τις εικόνες και τους ήχους από εκεί μέσα... τελευταία βγαίνοντας άκουσα το γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού που δεν μπορούσα να δω πίσω από τα τζάμια αμμοβολής στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών..
Οι επισκέψεις της τελευταίας εβδομάδας εκεί μέσα για να δω και να βοηθήσω τον πατέρα που για μια ακόμα φορά είναι κάτοικος του χώρου της παθολογικής δεν μπόρεσαν να με κάνουν να ξεχωρίσω αν είναι άσχημο ή ευτύχημα που είναι ξανά εκεί..
Άσχημο γιατί ταλαιπωρείται, μαζί και η μόνιμη και απερίσπαστη συνοδός του η μάνα ή τελικά χαρά γιατί με αυτό τον τρόπο παίρνει παρατάσεις με ανανεώσιμη διάρκεια μέχρι την επόμενη φορά..
Δεν μπόρεσα να το διαχωρίσω αυτό... αλλά κρύωνα βγαίνοντας από εκεί. Ένα γερά παγωμένο αεράκι φρόντιζε απόψε για τον κλιματισμό της περιοχής.
Με τις σκέψεις ανακατεμένες κουβάρι στο μυαλό άναψα ένα τσιγάρο και παρέμεινα εκτεθειμένος στην παγάδα, αγναντεύοντας το τίποτα...
Αφού ευχαριστήθηκα την παγωνιά γύρισα σπίτι υποσχόμενος στον εαυτό μου την επόμενη φορά να μην ξαναπαγώσω, να μην κρυώνω πάλι, όσο κρύο κι αν κάνει... αρκεί να μην ξανακούσω το κλάμα κανενός παιδιού απλά γιατί κανένα παιδί ή ενήλικας δεν θα χρειάζεται αυτούς τους χώρους. Γιατί θα είναι όλοι καλά, μικροί και μεγάλοι...

Ούτε στον εαυτό μου δεν θα κρατήσω λόγο, θα κρυώνω, γιατί το νοσοκομείο θα είναι πάντα γεμάτο και τέτοια εποχή ένα παγωμένο αεράκι θα κλαδεύει όποιον ξεμυτίζει εκεί έξω, και είτε είμαι εκεί είτε όχι, ήχοι από κλάματα παιδιών θα τριγυρνούν στους διαδρόμους....

Ανάθεμά σε παγωμένε αέρα...




Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Επιστολή στον υπουργό από υποψήφιο οπλίτη





"Κύριε υπουργέ Αμυνας,

επιτρέψτε μου να σας εκθέσω το πρόβλημά μου και να σας ζητήσω να τακτοποιήσετε το θέμα μου.

Περιμένω να μου "έρθει το χαρτί" για να παρουσιαστώ στο στρατό.

Είμαι 18 χρονών και έχω παντρευτεί μια χήρα 44 χρονών, η οποία έχει μια κόρη 25 χρονών, την οποία παντρεύτηκε ο πατέρας μου.

Επομένως ο πατέρας μου, αφού παντρεύτηκε την κόρη μου, είναι γαμπρός μου.

Επιπλέον η κόρη μου, αφού είναι σύζυγος του πατέρα μου, έγινε και μητριά μου.

Η γυναίκα μου κι εγώ αποκτήσαμε τον περασμένο Ιανουάριο ένα γιο. Κατά συνέπεια εκείνος, είναι αδερφός της συζύγου του πατέρα μου και κουνιάδος του πατέρα μου. Είναι όμως και θείος μου, αφού είναι αδερφός της μητριάς μου.

Αρα ο γιος μου είναι θείος μου.

Η σύζυγος του πατέρα μου απέκτησε τα Χριστούγεννα ένα γιο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα αδερφός μου, αφού είναι γιος του πατέρα μου, και εγγονός μου, αφού είναι γιος της κόρης της γυναίκας μου.

Τότε εγώ είμαι αδερφός του εγγονού μου και, επειδή ο σύζυγος της μητέρας κάποιου είναι πατέρας του, αυτό έχει ως αποτέλεσμα εγώ να είμαι πατέρας της κόρης της γυναίκας μου και αδερφός του γιου της.

Επομένως είμαι ο παππούς μου.

Δεδομένου αυτού, σας παρακαλώ να με απαλλάξετε, αφού ο νόμος απαγορεύει πατέρας, γιος και εγγονός να υπηρετούν ταυτόχρονα στον στρατό.


Σας ευχαριστώ για την κατανόηση"


πηγή: e-mail








Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Ωραία θα περάσουμε...



Πάει ο καιρός που με ένα ζευγάρι ακουστικά κρεμασμένα στον ώμο και τα JBL σε απόσταση αναπνοής πάνω από το κεφάλι μου και με το μπάσο να σκάει στις διπλομποτιές σφιχτό και αθαύδικο, περνούσα τις μέρες και κυρίως τις νύχτες. Πολλά ποτά πολλά τσιγάρα, πολύ - πολύ μουσική...

Πάει ο καιρός που η εναλλαγή από το πορτοκαλί στο κόκκινο μεταφραζόταν σε απλά, βαθύ πορτοκαλί και μετά από ένα βίαιο κατέβασμα και νούμερα στο ταχύμετρο ... ψηλά... ανέβαζε την αδρεναλίνη ή το όριο της βλακείας δεν είχε ακόμη ενεργοποιηθεί...

Πάει ο καιρός που η μυρωδιά του καμένου λάστιχου ήταν το ακριβότερο άρωμα.. (ξέρεις πόσο κόστιζαν και τα παλιότερα χρόνια τα λάστιχα;;)...

Πάει ο καιρός που είχα χρόνο για όλα, βόλτες, δουλειές, διασκέδαση, συναισθήματα... χωρίς εκπτώσεις, ποτέ, σε τίποτα. Αρκούσαν οι ώρες της μέρας για τα πάντα, χώρια που αναρωτιόμουν και πολλές φορές τι να κάνω για να περάσει η ώρα...

Καλά ήταν αλλά πέρασε...

Πάει ο καιρός, πάχυνα, (καλά όχι και τόσο) δεν με χωράει και κανένα ντουλάπι...

Ήρθε ο καιρός που άλλαξε ολόκληρη δεκαετία, (σιγά τα λάχανα) αλλά τίποτα ουσιαστικότερο πέραν της πρόσφατης βαριάς χρονικής περιόδου για την αφεντιά μου με μετακόμιση καταστήματος και τα λοιπά και τα λοιπά, δεν σημειώθηκε.

Μπίχλα και αηδία για τις 100 μέρες και την ανοικοδόμηση (ξανά) του κράτους (δεν βαρέθηκαν αυτοί, εμείς τι κάνουμε;)
Κάπου πήρε το αυτί μου (το ένα, το άλλο έκανε πως δεν άκουγε..) πως τα τσιγάρα θα πάνε 30% πάνω...
Ούτε τσιγάρα δεν θα μπορούμε να πάρουμε σε λίγο (άμα θέλω 300 € μόνο για δαύτα...)

Ωραία όλα κατά τα άλλα, εσείς ; Τα παιδιά καλά ;



._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..