Κάνει πολύ κρύο απόψε σκέφτηκα.. έχωσα τα χέρια στο μπουφάν και προχωρούσα φεύγοντας από το νοσοκομείο. Σε λίγο βρισκόμουν πλάι στο αυτοκίνητο, έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά και κοντοστάθηκα. Δεν την άνοιξα. Σκεπτόμουν κοιτάζοντας το φωτισμένο κτήριο στις παρυφές της πόλης και έφερα πίσω στις ανακατεμένες μου σκέψεις τις εικόνες και τους ήχους από εκεί μέσα... τελευταία βγαίνοντας άκουσα το γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού που δεν μπορούσα να δω πίσω από τα τζάμια αμμοβολής στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών..
Οι επισκέψεις της τελευταίας εβδομάδας εκεί μέσα για να δω και να βοηθήσω τον πατέρα που για μια ακόμα φορά είναι κάτοικος του χώρου της παθολογικής δεν μπόρεσαν να με κάνουν να ξεχωρίσω αν είναι άσχημο ή ευτύχημα που είναι ξανά εκεί..
Άσχημο γιατί ταλαιπωρείται, μαζί και η μόνιμη και απερίσπαστη συνοδός του η μάνα ή τελικά χαρά γιατί με αυτό τον τρόπο παίρνει παρατάσεις με ανανεώσιμη διάρκεια μέχρι την επόμενη φορά..
Δεν μπόρεσα να το διαχωρίσω αυτό... αλλά κρύωνα βγαίνοντας από εκεί. Ένα γερά παγωμένο αεράκι φρόντιζε απόψε για τον κλιματισμό της περιοχής.
Με τις σκέψεις ανακατεμένες κουβάρι στο μυαλό άναψα ένα τσιγάρο και παρέμεινα εκτεθειμένος στην παγάδα, αγναντεύοντας το τίποτα...
Αφού ευχαριστήθηκα την παγωνιά γύρισα σπίτι υποσχόμενος στον εαυτό μου την επόμενη φορά να μην ξαναπαγώσω, να μην κρυώνω πάλι, όσο κρύο κι αν κάνει... αρκεί να μην ξανακούσω το κλάμα κανενός παιδιού απλά γιατί κανένα παιδί ή ενήλικας δεν θα χρειάζεται αυτούς τους χώρους. Γιατί θα είναι όλοι καλά, μικροί και μεγάλοι...
Ούτε στον εαυτό μου δεν θα κρατήσω λόγο, θα κρυώνω, γιατί το νοσοκομείο θα είναι πάντα γεμάτο και τέτοια εποχή ένα παγωμένο αεράκι θα κλαδεύει όποιον ξεμυτίζει εκεί έξω, και είτε είμαι εκεί είτε όχι, ήχοι από κλάματα παιδιών θα τριγυρνούν στους διαδρόμους....
Ανάθεμά σε παγωμένε αέρα...