Ατελείς πόθοι

Όλοι θέλουν ένα καλύτερο κόσμο, κι εκείνος, δεν θέλει κανέναν από αυτούς...

Πιάνο

Χθές το απόγευμα στο Ωδείο της Πάτρας, έγιναν κάποιες επιδείξεις παιδιών που μαθαίνουν μουσική..

Ένα από τα παιδιά ήταν ο πρώτος μου γιός.. 6,5 χρόνων μόνο, άκουσε το όνομά του, κατευθύνθηκε σοβαρός μπροστά από το πιάνο με ουρά, κάθισε στο μέσο του καθίσματος, άφησε την παρτιτούρα του κομματιού του στη θέση της, τοποθέτησε τα χέρια του πάνω στα πλήκτρα και ξεκίνησε.

Έκανε λίγα λάθη, ελαφρά σοκαρισμένος, αλλά δεν σταμάτησε, προχώρησε στην εκτέλεση, ολοκλήρωσε και καταχειροκτροτήθηκε, κάνοντας εμάς τους γονείς να έχουμε φουσκώσει από την περηφάνεια...

Θυμάμαι στο Δημοτικό, τρίτη ή τετάρτη είχαμε κανονίσει με ένα συμμαθητή να πούμε στους γονείς να μας αγοράσουν δυο μουσικά όργανα αποφασισμένοι να μάθουμε..

Ο δικός μου γονιός δεν έδωσε την απαραίτητη προσοχή ή δεν μπορούσε να κάνει την αγορά τότε για οικονομικούς λόγους, τέσσερα τα παιδιά, δύσκολα τα χρόνια αν αναλογισθεί κανείς πως αναφέρομαι στο 1973 περίπου...

Ο φίλος και συμμαθητής μου όμως αγόρασε ένα μπουζούκι τότε, με τα χρόνια έγινε καλός, πολύ καλός όμως. Έμαθε την τέχνη της κατασκευής κοσμημάτων όπου και εργάσθηκε στην πρωτεύουσα αλλά δεν άφησε και το όργανο.

Τελικά, έγινε επαγγελματίας μουσικός και τα τελευταία 25 χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος Αμερικής στα μαγαζιά της ομογένειας...

Διακαής πόθος όταν είχα τη διάθεση και το χρόνο να ασχοληθώ ήταν να μάθω μουσική, πράγμα που δεν έγινε. Αποτέλεσμα ίσως ήταν η επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική από άλλο πόστο. 12 χρόνια επαγγελματίας Dj από το 1980 - 1992... ενώ το κυρίως επάγγελμα από το 1986 είναι ηλεκτρονικός ως σήμερα...

Χθές όμως καμάρωσα το λεβέντη μου, που κάνει πράξη αυτό που του αρέσει, για όσο ακόμη, δεν διατίθεμαι να τον πιέσω στο τι θα κάνει... θα προσπαθήσω όμως με νύχια και με δόντια να μην του λείψει ότι χρειαστεί για να συνεχίσει..., μάλιστα προσφέρθηκε να με μάθει και να διαβάζω παρτιτούρα όπως και να παίζω στο συνθεσάιζερ του σπιτιού, όπου εξασκείται...

Την Πέμπτη θα έχουν εξετάσεις...

Καμάρωσα, καμαρώνω ακόμα...

Η διάθεσή μου,

λείπει, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και δε με νοιάζει κιόλας που πήγε.

Όταν επιστρέψει θα τα ξαναπούμε.

(Δε θα σε πετύχω;; Που θα μου πάς...)

Καλό καλοκαίρι σε όλους / όλες.