The Light will stay on . . . 11 years after

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Απορίες

Επειδή κοντεύει να μου στρίψει, σε διάφορη περίπτωση θα πάει ευθεία υποθέτω, είπα να σκεφτώ μεγαλόγραφα μερικές απορίες που περνάνε βόλτα από το κεφάλι μου. Δεν κάθονται συνήθως γιατί έχω ακριβό τον καφέ, αλλά τις βρίσκω μαζεμένες το βράδυ κι αυτό το βράδυ θα το πληρώσουν ακριβά.

 Πολλές είναι αποτελέσματα διαφόρων γνώσεων που διαθέτω μιας και όπως πιθανά γνωρίζετε είμαι κάτοχος τουλάχιστον δυο (2) Διπλωμάτων. Αυτοκινήτου και Μοτοσυκλέτας. Κάποιες άλλες δεν ξέρω από που προήλθαν οπότε συμπερασματικά έχω απορία για τη γέννηση των αποριών μου. 
Να ας πούμε την προηγούμενη εβδομάδα τα πράγματα πήγαν χάλια μόνο δυο φορές στη δουλειά. Την πρώτη αυτό κράτησε 4 ημέρες και τη δεύτερη 3. Έτρεχα σαν παλαβός (που πιθανά είμαι, κατά συνέπεια σιγά πήγαινα) με το αυτοκίνητο της δουλειάς για να προλάβω να τελειώσω τις υποχρεώσεις της ημέρας, έμπαινα στις στροφές φέτες και έβγαινα τρήματα, (αλήθεια τώρα που είπα φέτες, η φέτα πριν κοπεί πως ονομαζόταν;) με αποτέλεσμα αντί να προλάβω τα πάντα (της ημέρας) να δουλεύω μέχρι τη νύχτα και να έχω την εξής εδώ απορία. Το σφοντύλι σε ποιο ακριβώς σημείο στερέωνε τον ουρανό και βαρέθηκε να τον κρατάει για να μου έρθει ο ουρανός σφοντύλι στο τέλος της βάρδιας; Και δεν μπορώ να μην τρέχω, ούτε να αφήσω δουλειές για την άλλη μέρα γιατί όπως έχω πληροφορηθεί υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια ενώ προφανώς υπήρχε πρωτίστως η εντύπωση πως οι άλλες πορτοκαλιές έκαναν βερίκοκα ή βατράχια. Τρέχα, αλλιώς χαιρέτα μου τον πλάτανο. Για περίμενε, γιατί να στέλνουμε χαιρετίσματα στον ίδιο πλάτανο όλοι μας, αφού αυτός, δεν μας ανταπάντησε ποτέ; Θα μου πεις κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα που σημαίνει πως κάποιος δεν με νοιάζει ποιος, πήρε τη δική μου φάβα και τις έφτιαξε λακκούβα; Τι βίτσιο κυκλοφορεί τριγύρω πιά;;

Εσείς πως πάτε;

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Η μόνη ελπίδα.


Δεν μένουν και πολλά να γίνουν. Είμαστε προ των πυλών της κατάντιας. Λίγο ή πολύ. Όλοι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εκτός και αν θυμόμαστε ότι είμαστε αυτό που γεννηθήκαμε.

Άνθρωποι.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Φοβάσαι;

Φοβάμαι..., όχι τούτες τις μέρες, αλλά τις άλλες...

Εκείνες.. που ελπίζω να μην χρειαστεί να τις αναφέρω κάν.

"Θα περάσει ΚΑΙ αυτό.."

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Καλό Πάσχα


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Error page 404



Το άρθρο που ζητήσατε δεν υπάρχει. 


Μπορεί να πετάχτηκε για φαγητό, να κάνει ένα τσιγάρο ή απλά να κάνει το διάλειμμά του.
Η αλήθεια είναι πως λογαριασμό δεν μου έδωσε.


Όπως ορθά καταλάβατε αυτή η σελίδα σφάλματος εμφανίζεται όταν δεν εμφανίζεται άλλη στη θέση της.
Εμφανίζεται επίσης όταν ο ιδιοκτήτης του βλογίου τούτου δεν έχει διάθεση, ανάθεση, περίδεση, πέδηση, ανάρτηση, και απάντηση. Παρατηρήθηκε επίσης και όταν δεν έχει εισιτήριο, πειστήριο, διαβατήριο, πλυντήριο και ζάχαρη για τον καφέ.

Δοκιμάστε να βρείτε το άρθρο αργότερα, ίσως να επιστρέψει. Εάν το βρείτε γράψτε μου. Το mail μου βρίσκεται όπου και το δικό σας. Στο προφίλ.


Σε περίπτωση που μπορέσετε και επικοινωνήσετε μαζί του να του πείτε να τσακιστεί και να γυρίσει αμέσως στη θέση του. Δοκιμάστε επίσης να πάτε σε άλλο ιστολόγιο, στο περίπτερο για τσιγάρα και τσίχλες ή στη δουλειά επιτέλους γιατί αργήσατε.

Εναλλακτικά περιμένετε να εμφανιστεί η σελίδα λάθους 500. Σε κανένα δίμηνο.


Καλή συνέχεια στα σφάλματα που συναντάμε όλοι μας από τούδε και στο εξής.


Η φωτογραφία είναι δική μου, δεν γίνεται να σας κάνω λίνκ με το pc μου για να δείτε την πηγή.



Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Προετοιμασία

Τοις πάσι γνωστό, είμαστε όλοι μας σε μαύρο χάλι, οικονομικά και κυρίως σαν συνεπακόλουθο  ψυχολογικά ερείπια.
Μια εκκίνηση ανατροπής (σαν τον Πρετεντέρη ακούστηκα) είναι η προσπάθεια να κάνουμε τα χείλια μας να αλλάξουν προσανατολισμό. Οι άκρες τους να ανέβουν λίγο προς τα πάνω.
Το χρωστάμε σε εμάς και σε εκείνους που αγαπάμε. Αν δεν το κάνουμε όταν πρέπει (δηλαδή τώρα, για να μην σου πω χθες) θα μας καταβάλει περισσότερο και από όλα τα μέτρα μαζί.  
Το άγχος και το σφίξιμο στο στομάχι είναι οι κύριες αιτίες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη και το μαρασμό. Εκεί δεν βρίσκεις καθόλου εύκολα το δρόμο του γυρισμού. Ακριβέστερα κάποιοι δεν μπόρεσαν να τον βρουν ποτέ. Στην τελική τα τομάρια μας αν είναι να τα πουλήσουμε ας τα δώσουμε στην ακριβότερη των τιμών. Όχι ρε παλληκάρια, δεν διατίθεμαι να σας κάνω καμιά χάρη. Θα το παλέψω τόσο που θα πάθετε πλάκα. Το ζυγό μας τον καθίσατε στο σβέρκο, τις σχεδόν άδειες μας τσέπες τις αφήσατε με τα πανιά τους, μας ζητάτε και τα παντελόνια αλλά να σας πω κάτι; Το δικό μου δεν σας το δίνω ρε παιδιά. Άμα θέλετε ελάτε να το πάρετε. Και θα δούμε με τι θα φύγετε. Με δυο παντελόνια ή με τα σώβρακα σας. 

Η διατήρηση της αντοχής και της προσπάθειας να αντιπαρέλθουμε τις ανάγκες που μας έκαναν έτσι θέλει βοήθεια. Από εμάς για εμάς. Αυτό το κάτι μόνο μέσα του μπορεί να το αναζητήσει και εν τέλει να το βρεί κανείς. Δεν πουλιέται ούτε αγοράζεται, δεν κοστίζει τίποτα επίσης. Είναι ένα και μόνο ένα χαμόγελο. Μικρό, ανεπαίσθητο τόσο μικρό στη αρχή που μόνο εμείς θα νοιώσουμε την αλλαγή στο μορφασμό μας. Στην πορεία θα κάνει και τους άλλους να ανησυχήσουν. Αν χαμογελάσουμε μπροστά στη λαίλαπα μπορεί να συμβαίνουν δυο πράγματα. Ξέρουμε τι είναι μπροστά μας και περιμένουμε την αναμέτρηση έχοντας υπόψη τις πιθανότητες αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι επ΄ ουδενί  να παραιτηθούμε αμαχητί. Ξέρουμε τι ήθελαν παλιότερα και τι κατάφεραν έτσι και τώρα. Οι Έλληνες διαπρέπουν σε όλο τον πλανήτη λόγω της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας τους να παλεύουν, να προσπαθούν και να νικούν. Στην κατοχή του Β' Παγκοσμίου ο παππούς μου, πατέρας του πατέρα μου, έκλεβε τρόφιμα από τα γερμανικά στρατεύματα και τα άφηνε κρυφά έξω στα παράθυρα αυτών που ήταν χειρότερα από τους άλλους. Σε μια επιδρομή του τον ανακάλυψαν και τον σκότωσαν επί τόπου.  60 χρόνια μετά από τότε μια γριά πριν πεθάνει κάλεσε τον πατέρα μου και του έδωσε δυο φωτογραφίες του πατέρα του και του είπε ποιος στ' αλήθεια ήταν και τι έκανε για όλους τους άλλους. Χωρίς να χρειάζεται να μάθει κανείς ποιος άφηνε τα τρόφιμα στα παράθυρα. Δεν ήθελε να γνωρίζουν τη δράση του για να δικαιωθούν οι πράξεις του και να ακούσει έστω ένα ευχαριστώ. Ποτέ και από κανέναν. Γνώριζε φυσικά την επικινδυνότητα και αυτή του την απόφαση την πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Είχε όμως τη στόφα του Έλληνα, που νοιάζεται για το συνάνθρωπο, τη μοναδικότητα που έκανε το στίγμα στον παγκόσμιο χάρτη να επιβιώνει στην πάροδο των αιώνων και να θεωρούμαστε μέχρι και σήμερα σκληρά καρύδια. Μένει μόνο  να αποδείξουμε σήμερα αν όντως είμαστε ακόμη ή αν καταντήσαμε άβουλα κατοικίδια στο διεθνές σαλόνι που με ακρίβεια θέλουν να μας τοποθετήσουν. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αρνούμαι. Με ότι αυτό συνεπάγεται._

Άλλωστε σαν πεθαίνω όταν έρθει η ώρα μου χρωστάω κάπου ένα χαμόγελο. Το τελευταίο.


Μέχρι τότε όμως θα χαμογελώ αμυδρά απέναντι σε ότι αναγκάζομαι να αντιμετωπίσω, να πολεμήσω. Το ίδιο και σε ότι αγαπάω και αγκαλιάζω σφιχτά.




Αυτά.


Εσείς; Κατά τα άλλα καλά;



._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..