Προετοιμασία

Τοις πάσι γνωστό, είμαστε όλοι μας σε μαύρο χάλι, οικονομικά και κυρίως σαν συνεπακόλουθο  ψυχολογικά ερείπια.

Μια εκκίνηση ανατροπής (σαν τον Πρετεντέρη ακούστηκα) είναι η προσπάθεια να κάνουμε τα χείλια μας να αλλάξουν προσανατολισμό. Οι άκρες τους να ανέβουν λίγο προς τα πάνω.

Το χρωστάμε σε εμάς και σε εκείνους που αγαπάμε. Αν δεν το κάνουμε όταν πρέπει (δηλαδή τώρα, για να μην σου πω χθες) θα μας καταβάλει περισσότερο και από όλα τα μέτρα μαζί.  

Το άγχος και το σφίξιμο στο στομάχι είναι οι κύριες αιτίες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη και το μαρασμό. Εκεί δεν βρίσκεις καθόλου εύκολα το δρόμο του γυρισμού. Ακριβέστερα κάποιοι δεν μπόρεσαν να τον βρουν ποτέ. Στην τελική τα τομάρια μας αν είναι να τα πουλήσουμε ας τα δώσουμε στην ακριβότερη των τιμών. Όχι ρε παλληκάρια, δεν διατίθεμαι να σας κάνω καμιά χάρη. Θα το παλέψω τόσο που θα πάθετε πλάκα. Το ζυγό μας τον καθίσατε στο σβέρκο, τις σχεδόν άδειες μας τσέπες τις αφήσατε με τα πανιά τους, μας ζητάτε και τα παντελόνια αλλά να σας πω κάτι; Το δικό μου δεν σας το δίνω ρε παιδιά. Άμα θέλετε ελάτε να το πάρετε. Και θα δούμε με τι θα φύγετε. Με δυο παντελόνια ή με τα σώβρακα σας. 

Η διατήρηση της αντοχής και της προσπάθειας να αντιπαρέλθουμε τις ανάγκες που μας έκαναν έτσι θέλει βοήθεια. Από εμάς για εμάς. Αυτό το κάτι μόνο μέσα του μπορεί να το αναζητήσει και εν τέλει να το βρεί κανείς. Δεν πουλιέται ούτε αγοράζεται, δεν κοστίζει τίποτα επίσης. Είναι ένα και μόνο ένα χαμόγελο. Μικρό, ανεπαίσθητο τόσο μικρό στη αρχή που μόνο εμείς θα νοιώσουμε την αλλαγή στο μορφασμό μας. Στην πορεία θα κάνει και τους άλλους να ανησυχήσουν. Αν χαμογελάσουμε μπροστά στη λαίλαπα μπορεί να συμβαίνουν δυο πράγματα. Ξέρουμε τι είναι μπροστά μας και περιμένουμε την αναμέτρηση έχοντας υπόψη τις πιθανότητες αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι επ΄ ουδενί  να παραιτηθούμε αμαχητί. Ξέρουμε τι ήθελαν παλιότερα και τι κατάφεραν έτσι και τώρα. Οι Έλληνες διαπρέπουν σε όλο τον πλανήτη λόγω της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας τους να παλεύουν, να προσπαθούν και να νικούν. Στην κατοχή του Β' Παγκοσμίου ο παππούς μου, πατέρας του πατέρα μου, έκλεβε τρόφιμα από τα γερμανικά στρατεύματα και τα άφηνε κρυφά έξω στα παράθυρα αυτών που ήταν χειρότερα από τους άλλους. Σε μια επιδρομή του τον ανακάλυψαν και τον σκότωσαν επί τόπου.  60 χρόνια μετά από τότε μια γριά πριν πεθάνει κάλεσε τον πατέρα μου και του έδωσε δυο φωτογραφίες του πατέρα του και του είπε ποιος στ' αλήθεια ήταν και τι έκανε για όλους τους άλλους. Χωρίς να χρειάζεται να μάθει κανείς ποιος άφηνε τα τρόφιμα στα παράθυρα. Δεν ήθελε να γνωρίζουν τη δράση του για να δικαιωθούν οι πράξεις του και να ακούσει έστω ένα ευχαριστώ. Ποτέ και από κανέναν. Γνώριζε φυσικά την επικινδυνότητα και αυτή του την απόφαση την πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή. Είχε όμως τη στόφα του Έλληνα, που νοιάζεται για το συνάνθρωπο, τη μοναδικότητα που έκανε το στίγμα στον παγκόσμιο χάρτη να επιβιώνει στην πάροδο των αιώνων και να θεωρούμαστε μέχρι και σήμερα σκληρά καρύδια. Μένει μόνο  να αποδείξουμε σήμερα αν όντως είμαστε ακόμη ή αν καταντήσαμε άβουλα κατοικίδια στο διεθνές σαλόνι που με ακρίβεια θέλουν να μας τοποθετήσουν. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αρνούμαι. Με ότι αυτό συνεπάγεται._

Άλλωστε σαν πεθαίνω όταν έρθει η ώρα μου χρωστάω κάπου ένα χαμόγελο. Το τελευταίο.


Μέχρι τότε όμως θα χαμογελώ αμυδρά απέναντι σε ότι αναγκάζομαι να αντιμετωπίσω, να πολεμήσω. Το ίδιο και σε ότι αγαπάω και αγκαλιάζω σφιχτά.

Αυτά.


Εσείς; Κατά τα άλλα καλά;