FM 751, 26 χρόνια μετά...

"Παράνομος κι αν ήταν ο σταθμός μας εμείς τον δέσαμε
με σπάγγους και με σύρματα..."

Λέγαμε μεταξύ μας οι ραδιο-πειρατές της αρχής της 10ετίας του '80...
1979 και η πρώτη ιδιόχειρη κατασκευή εξέπεμπψε στα FM, κάνοντάς με περιχαρή για το αποτέλεσμα.
Λαμπάτη, που λειτουργούσε κιόλας. Έπαιζα και με BLY αλλά ήταν ακριβή η καλογερική..



Τι όμορφα χρόνια τότε, με την πιθανότητα να σε μαζέψουν και να καταλήξεις σε μπουντρούμι, σίγουρα όχι ότι καλύτερο, αλλά δεν έπαυε να έχει τη "νοστιμιά" του, το και καλά παράνομο του πράγματος. Η αλήθεια είναι πως δεν πειράζαμε και κανέναν...
Η μπάντα των FM, άδεια, τελείως, (δεν μιλάω βέβαια για λεκανοπέδιο αττικής, επαρχία παίχτηκε το "έργο"). Διάλεγες συχνότητα και ήταν όλα πολύ εύκολα. Τα πάντα κατασκευασμένα με τα χέρια μας... από πομπό, μέχρι και τα δίπολα... κασσετόφωνο αυτοκινήτου για player των κασσετών... δίσκοι, κονσόλες φτιαγμένες με το χέρι...
Δοκιμές, αποστάσεις, ποιότητα ήχου (η αιτία που δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα μεσαία), όλα εν κρυπτώ εν τω μεταξύ.
Οι αρμονικές συχνότητες στα κακοφτιαγμένα μηχανήματα, επηρέαζαν μέχρι και ...τους θερμοσίφωνες.... :-)


Μία η κύρια και άπειρες οι αρμονικές... ειδικά σε κοντινές αποστάσεις, γινόταν της κακομοίρας.

Θυμάμαι την τελευταία εκπομπή που έγινε την Κυριακή του Πάσχα του 1983... μετά από ξενύχτι διαρκείας 2 ημερών και κράτησε μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας... αποχαιρετιστήριο σε μια πενταετία για προσωπική ευχαρίστηση, βέβαια εξακολούθησε στα πλαίσια του επαγγέλματος η ενασχόληση αλλά δεν ήταν το ίδιο...


Μετά από σχεδόν 26 χρόνια, σε μια αποθήκη στο πατρικό μου, έπεσα επάνω σε κάποια από τα μηχανήματα εκείνης της εποχής, το τελευταίο, διατηρείται για κειμηλιακούς λόγους και αν μπεί στην πρίζα, λειτουργεί κανονικά ακόμη και σήμερα... μια κεραία, μουσική στο rca και έφυγε για αέρα...


Μαζί με τις αναμνήσεις της εποχής εκείνης πέρασε από το μυαλό και η αγνότητα και η ανεμελιά της... που χάθηκαν κι αυτά στο βάραθρο των 26 χρόνων... μαζί με τις φωνές της μάνας, που δεν τολμούσε να περάσει το κατώφλι της πόρτας του δωματίου, κινδυνεύοντας το λιγότερο από ηλεκτροπληξία... και τις ενστάσεις του πατέρα, "θα μας κλείσεις το σπίτι!!!!"....
(Στο πιό "καθαρό" μέρος του δωματίου από καλώδια, ήταν κάπως ...έτσι..., στο υπόλοιπο δωμάτιο, δεν πατιόταν ούτε το πάτωμα..., ανέβαινα στο κρεββάτι για να φτάσω στο γραφείο - ο Θεός να το πεί γραφείο). :-)



Το σπίτι φυσικά δεν έκλεισε, έτυχε να μην με πιάσουν ποτέ... και να περάσει "αναίμακτα" και εκείνη η περίοδος...

Ήταν ωραία, μα ωραία χρόνια όμως... αλλά τόσο μακρινά πλέον...