Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο.

Σαν σήμερα, αυτή την ώρα που γράφω πριν ένα χρόνο σε ηλικία 51 ετών, έφυγε από κοντά μας μέλος της οικογενείας, χτυπημένο σε πολλά ζωτικά όργανα από αυτή τη γαμημένη αρρώστια.
Τον καρκίνο.
Ακόμη νομίζω πολλές φορές όταν ανοίγει η πόρτα του μαγαζιού μου, πως θα ακούσω τη φωνή του. Η απώλεια δεν έχει ακόμη γίνει συνειδητή. Από κανέναν μας. Πόσο μάλιστα για τους γονείς του, που ή ζωή τους ανάγκασε να ζουν και να έχουν θάψει ΔΥΟ παιδιά!
Δεν θέλω ποτέ να μάθω αν θα μπορούσα να αντέξω στη θέση τους, αν θα είχα την ψυχή να ζώ μετά από κάτι τέτοιο, να εξακολουθήσω να υπάρχω και πώς.
Μόνο τρεις φρικτούς μήνες χρειάστηκε η ασθένεια να τον σκοτώσει. Το μόνο παρήγορο... ας το πω έτσι... αφού τον πήρε από τούτη τη ζωή, είναι πως εκείνα τα συγκεκριμένα κύτταρα που ευθύνονται για το θάνατό του, πέθαναν κι αυτά μαζί του...
Είναι η εκδίκηση του αρρώστου, τα πήρε κι αυτά στον όποιο άλλο κόσμο, για να λύσουν εκεί τις διαφορές τους...

Αυτά τα γεγονότα τα ανεπίστροφα, που δεν παίζεις, δεν σε παίρνει, με τίποτα να κουνηθείς καν που κουβαλούν το φυσικό θάνατο σαν κατάληξη, δεν είναι δυνατό να μην σε ταρακουνήσουν. Να νοιώσεις την ανοησία που μας διακρίνει σαν άτομα, χαρακτήρες, προσωπικότητες. Μόλις λίγα ποστ πριν, είχα αναφερθεί στο πώς αισθάνεται κάποιος γνωρίζοντας, ότι ο χρόνος του έληξε...
Απόψε, θέλω να αποτυπώσω λίγα πράγματα για μια κατάρα που φαίνεται πως επί των ημερών μας μάλλον δεν θα βρεθεί η οριστική γιατρειά. Δεν γνωρίζω και δεν γίνεται να γνωρίζω ιατρικές λεπτομέρειες και επιστημονικές μελέτες και τεκμηριωμένα ή μη αποτελέσματα για τον καρκίνο. Δυο μέρες πριν χάθηκε φίλος 50 χρόνων από μηνιγγίτιδα κατά πάσα πιθανότητα σύμφωνα με τους γιατρούς, (αύριο θα ξέρουμε σίγουρα πλέον). Γύρω, εδώ στην ευρύτερη περιοχή, ο κόσμος φεύγει σαν τις μύγες ... είναι απίστευτο αυτό που βιώνουμε!
Σαν να μην αρκούν αυτά για το τελευταίο διάστημα, δυο ακόμα γνωστοί είναι στο τελευταίο στάδιο καρκίνου!! 41 και 46 χρόνων!!
Δεν έχει σημασία να γίνω λεπτομερέστερος σε αυτά που συμβαίνουν ή τις αιτίες που το προκαλούν.
Το μόνο σίγουρο είναι όμως πως ό ίδιος καρκίνος, σκοτώνει σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια, για απόλυτη ίαση δεν έχω ακούσει αλλά δεν αποκλείεται να θεωρηθεί και έτσι αν κάποιος προσβληθεί από καρκίνο και πεθάνει από ...γεράματα.
Διάβαζα, προσπαθώντας να βρω μια απάντηση γιατί δεν επιδρά σε όλους τους οργανισμούς το ίδιο και σε κάποιες πρόσφατες μελέτες δίνονται επαρκής και απλοϊκές εξηγήσεις.
Με απλά λόγια, το περιβάλλον έξαρσης του καρκίνου είναι όξινο. Όξινο είναι σε λίγες λέξεις το διαμορφωμένο εσωτερικό ενός κορμιού, όπου οι άμυνες και οι δυνατότητες του οργανισμού για διατήρηση των καρκινικών κυττάρων σε μη μετρήσιμα επίπεδα δεν επαρκούν. Αυτό φυσικά εξηγείται με ορμονικές, ιατρικές εξετάσεις και μετρήσεις που αιτιολογούν επακριβώς το "όξινο" περιβάλλον. Αυτό όμως είναι μια δουλειά ομάδας ιατρών ή ομάδων, δεν είναι πάντως δικιά μου, εγώ ηλεκτρονικός είμαι...
Αυτό λοιπόν το καταστροφικό για την ανθρώπινη ζωή επίφοβο στάδιο δεν ξεκινά σε όλους από το ίδιο σημείο και δεν καταλήγει επίσης. Η διαφορά έγκειται στην από άνθρωπο σε άνθρωπο διαφορετική ψυχολογική κατάσταση. Χιλιάδες μικρές αλλαγές σε κύτταρα συντελούνται αν ο υποψήφιος καρκινοπαθής είναι άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω ή φουκαράς μέσα του ή αδύναμος και απογοητευμένος από την ζωή του, χτυπιέται από καρκίνο και δεν έχει τη θέληση και τη δύναμη να αντισταθεί.

Όπως προανέφερα, σκοπός μου δεν είναι να κάνω ιατρική ανάλυση, ούτε να υποδείξω τίποτα. Σε κανέναν. Είμαστε μεγάλα παιδιά και παίρνει ο καθένας τις αποφάσεις που τον αφορούν.

Δεν ξέρω φυσικά αν μου επιφυλάσσει κι εμένα κάτι τέτοιο το δικό μου πεπρωμένο. (Ναι θεωρώ, ότι πεπρωμένο υπάρχει, και δεν μπορείς να λοξοδρομήσεις κάν...).
Απλώς δεν ξέρω πιο πριν Μετά, αυτά που ζώ είναι παρελθόν, αλλά είναι προδιαγεγραμμένα...
Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχει και νόημα να γνωρίζω, δεν έχουν και καμιά σημασία άλλωστε.

Για τη μέρα που ξημερώνει και τις άλλες που θα έλθουν, στα επόμενα χρόνια, θα μελαγχολήσουμε, θα θυμηθούμε και θα κλάψουμε τον δικό μας άνθρωπο. Αυτή η ημερομηνία 2 Μάρτη, για άλλους σημαίνει Καθαρή Δευτέρα, εφέτος, για εμάς αύριο θα είναι μια διαφορετική Δευτέρα, ίσως όχι καθαρή, τουλάχιστον από τη λύπη που μας αφορά... άλλωστε δεν τον ξεχάσαμε, είναι σαν να μη έφυγε για εκεί...

Για ότι δεν διορθώνεται δεν έχει νόημα να κλάψεις, (αφού Δεν διορθώνεται, είναι ανώφελο...), για ότι διορθώνεται, δεν χρειάζεται να κλάψεις. Αφού διορθώνεται!
Ας μην αφήσουμε τις κουστωδίες και τις ομάδες που περιφρουρούν τα κύτταρα και τη ζωή μας εν κατακλείδι, να χάσουν το βηματισμό τους, ας νοιώσουμε ότι τα όποια μα όποια προβλήματα, που δεν αφορούν την υγεία και μάλιστα σε βαθμό μη αναστρέψιμο και ιάσιμο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΆ ! ! !
Είναι λεπτομέρειες.
Ναι, εντάξει ρε φίλε θα μου πεις αλλά αν δεν μπορώ να κάνω αυτά που θέλω, αν δεν έχω χρήματα να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου, να ζήσω αξιοπρεπώς, να ..., να... τι θα κάνω ???

Θα απαντήσω.

Αν αρρωστήσεις από καρκίνο όσα λεφτά κι αν έχεις δεν αλλάζει τίποτα. Θα σε πάρει μαζί του ο πούστης ο καταραμένος.

Αν χαμογελάς στη ζωή σου και ζεις τις μικρές και μεγάλες χαρές που μας χαρίζει απλόχερα, (άσχετα αν μερικοί είναι τόσο στόκοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα), θα πεθάνεις αργότερα, μπορεί πολύ αργότερα από άλλους λόγους, γηρατειά ας πούμε και δεν χρειάζεται να έχεις ούτε λίγα ούτε πολλά για να αντιληφθείς ότι είσαι εδώ και ανασαίνεις, διαβάζεις μπλόγκ!
Σκέψου το... να μην του κάνουμε τη χάρη του καριόλη...

Χαμογελάτε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν. Και τον καρκίνο επίσης...