Δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα και όση λίγη είχα φυλαγμένη σε μια ακρούλα κάπου μέσα μου πέθανε από ασιτία. Βλέπεις ακόμα και την κρυμμένη διάθεση πρέπει να τη συντηρείς αλλιώς πεθαίνει και χαζεύεις το κουφάρι της μόνος σου όταν βρωμίσει ..
Με ένα ακόμη θάνατο αγαπημένου προσώπου στην οικογένεια πρίν λίγες μέρες δεν υπάρχουν και πολλά να πεί κανείς. Ακόμη λιγότερα είναι εκείνα που θέλεις να κάνεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας, υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν σε βάθος χρόνου, λιγότερο ή περισσότερο τον πόνο της.
Εγώ πάλι όχι.
Αν και δεν φημίζομαι για την μνήμη μου πια, εκείνα που με πόνεσαν διατηρούν ακέραιες τις δυνάμεις τους χρόνια τώρα και τα θυμάμαι. Όλα. Με κάθε λεπτομέρεια. Αυτά δεν χρειάζονται μνημονικό, σκάβουν δικές τους διαδρομές και σκοντάφτεις πάνω τους μέχρι να πεθάνεις. Το φευγιό ανθρώπων είναι η κατακλείδα της ζωής, το φυσικό επακόλουθο. Ο μόνος σίγουρος δρόμος που δεν επιδέχεται αποκλίσεις και πιστώσεις χρόνου όταν έλθει η σειρά του.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι που πέρασε σαν μια εβδομάδα, ίσως το πιο μικρό καλοκαίρι που θυμάμαι.
Μέσα πια σε ένα Σεπτέμβρη που φαντάζει προοίμιο ενός δύσκολου χειμώνα.
Οι άνθρωποι από τη φύση τους δείχνουν την δύναμη και την ικανότητά τους στα δύσκολα. Εκεί φαίνεται η διαφορά. Στα δύσκολα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι όμως. Δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές. Μερικοί είμαστε ας πούμε, πιο συναισθηματικοί, πιο ελαστικοί στην πρόσκρουση με τις ζημιές σε κάθε καινούρια μετωπική να αθροίζονται συστηματικά. Ελπίζουμε μόνο στην άσχημη πια εξωτερική μας εικόνα όταν έχουμε παραμορφωθεί πολύ και δεν γίνεται να πάθουμε και πολλά περισσότερα. Τότε το κουβάρι μας είναι ικανό να αντέξει και να διαλύσει ακόμη ότι πέσει πάνω του. Οι άσχημες γωνίες μας κόβουν πια όταν χρειαστεί. Μόνο που τότε είναι σχεδόν αργά. Δεν θέλουμε ούτε εμείς να δούμε τα χάλια μας. Πόσο μάλλον οι άλλοι.
Αυτός είναι και ο λόγος που εγκατέλειψα ακυβέρνητο για μήνες το σκάφος τούτο.
Οι γωνίες μου είναι κοφτερές και η μάζα μου δυσπρόσιτη.
Ακόμα και όταν αγκαλιάζω μπορεί να τραυματίσω ότι αγαπάω. Και δεν θέλω.
Καλό φθινόπωρο σε όσους απέμειναν τριγύρω.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι που πέρασε σαν μια εβδομάδα, ίσως το πιο μικρό καλοκαίρι που θυμάμαι.
Οι άνθρωποι από τη φύση τους δείχνουν την δύναμη και την ικανότητά τους στα δύσκολα. Εκεί φαίνεται η διαφορά. Στα δύσκολα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι όμως. Δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές. Μερικοί είμαστε ας πούμε, πιο συναισθηματικοί, πιο ελαστικοί στην πρόσκρουση με τις ζημιές σε κάθε καινούρια μετωπική να αθροίζονται συστηματικά. Ελπίζουμε μόνο στην άσχημη πια εξωτερική μας εικόνα όταν έχουμε παραμορφωθεί πολύ και δεν γίνεται να πάθουμε και πολλά περισσότερα. Τότε το κουβάρι μας είναι ικανό να αντέξει και να διαλύσει ακόμη ότι πέσει πάνω του. Οι άσχημες γωνίες μας κόβουν πια όταν χρειαστεί. Μόνο που τότε είναι σχεδόν αργά. Δεν θέλουμε ούτε εμείς να δούμε τα χάλια μας. Πόσο μάλλον οι άλλοι.
Αυτός είναι και ο λόγος που εγκατέλειψα ακυβέρνητο για μήνες το σκάφος τούτο.
Οι γωνίες μου είναι κοφτερές και η μάζα μου δυσπρόσιτη.
Ακόμα και όταν αγκαλιάζω μπορεί να τραυματίσω ότι αγαπάω. Και δεν θέλω.
Καλό φθινόπωρο σε όσους απέμειναν τριγύρω.
Υπό άλλες συνθήκες θα άφηνα ένα πιο χαζοχαρούμενο σχόλιο, καθώς είναι η αλήθεια ότι χάρηκα για την απρόσμενη εμφάνιση σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απώλεια κοστίζει σε όσους μένουν πίσω και εκεί πρέπει να αναλογιστούμε τον δικό μας εγωισμό να είναι τα πράγματα όπως εμείς τα θέλουμε... εδώ τα λόγια περισσεύουν και θαρρώ πως μία αγκαλιά είναι η καλύτερη λύση...
Όσο για τα άλλα ένα έχω να πω... μάχη χωρίς αμυχές, πληγές, στραπατζαρίσματα δεν είναι μάχη... και εμείς βρισκόμαστε σε μία μάχη... οι ροδόχρωμες αυγές είναι για αλλού... τα παιδιά του φεγγαριού κραυγάζουν τις πληγές τους τις νύχτες...
Και για τις αγγαλιές γιατί δεν ρωτάς αυτούς στους οποίούς απευθύνονται... αν προτιμούν μία αληθινή αγκαλιά που κόβει ή μία σοφτ γλυκανάλατη χειραμψία.... Σε αυτήν την διαφορετικότητα φίλε μου κρύβεται η ομορφιά... αυτού του κόσμου...
Για τις πληγές δεν ρωτώ... να έχεις να μου λες ... όταν θα σε ρωτώ... πίνοντας τις μπύρες που μου χρωστάς... μη ξεχνιώμαστε, ε;
Κράτα ... για αυτούς που είναι από πίσω... ξέρεις εσύ...
Ποιος μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας αγαπημένου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πιστοί παρόντες.....ειλικρινά και αφανώς.
Καλή δύναμη.
αφοπλιστικό κείμενο..
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαστε εδώ!
τα συλλυπητήριά μου, μπλογκόφιλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήμην το βάζεις κάτω. θα έρθουν και καλύτερες μέρες!
H αγκαλιά δεν τραυματίζει ποτέ και η αγάπη γιατρεύει.. λυπάμαι ειλικρινά για τις απώλειες και δηλώνω παρούσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναπόφευκτες οι απώλειες για όλους μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφώς και αντιδρά διαφορετικά ο καθένας, όμως εδώ βρισκόμαστε για να στρογγυλεύουμε τις κοφτερές μας γωνίες...
Σφίγγουμε δόντια και προχωράμε.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Δυσκολεύομαι πάντα στα λόγια παρηγοριάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια αγκαλιά, ένα φιλί.
Αυτά μόνο καλέ μου φίλε.
Και κουράγιο.
"Ακόμα και όταν αγκαλιάζω μπορεί να τραυματίσω ότι αγαπάω" γι αυτό και όσοι θέλουν την αγκαλιά σας θα σας αγαπάνε πραγματικά και δεν θα τους νοιάζουν οι γρατσουνιές στις φτερούγες τους..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και ξέρω ότι αυτό που θα πω καμιά φορά ακούγεται απειλητικό, σε βάθος χρόνου είναι παρηγορητικό. Συμπληρώνω εκ των προτέρων λοιπόν, το "καλώς ή κακώς" και σου λέω κάτι που γνωρίζεις καλά: όλα είναι προσωρινά. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας όλοι, ανάλογα με τις στιγμές και τα γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Αυτό που μου λείπει μεταξύ μας εδώ μέσα πια, είναι η πλάκα. Κανείς δεν έχει όρεξη για παιχνίδι. Αυτό είναι και το μόνο εντελώς αποθαρρυντικό.)
....Φθινοπώριασε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδί του χειμώνα ,εγώ , έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου στον χειμώνα...
Να μαζευτούμε γύρω από ένα νοητό τζάκι...να ζεσταθούμε στις φλόγες του...!!
Γιατί το καλοκαίρι που πέρασε....μάλλον δεν ήταν αρκετά ζεστό.
Χρόνος.....πανδαμάτωρ
Να ζεί πάντα στη μνήμη σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή