Μέρες Χριστουγέννων

1971.

Στο πατρικό σπίτι με τη γραμμή του τραίνου από την πίσω πλευρά του σπιτιού στα 150 μέτρα και την εθνική (να την έκανε ο Θεός...) μπροστά από το σπίτι στα 30 μέτρα.
Δρόμος με ασταμάτητη ακόμα και για εκείνη την εποχή κίνηση. Δρόμος για πολλά χωριά και αρχαιολογικούς χώρους με αυτοκίνητα να βουρλίζονται όλη την ημέρα...
Δρόμος που χρειαζόταν οπωσδήποτε τεράστια προσοχή! Δεν συγχωρείτο λάθος να εκτεθείς σ' αυτόν χωρίς να ελέγχεις ξανά και ξανά προτού ξεμυτίσεις...
Εύκολο, σιγά το πρόβλημα. Κοιτάς μια, δυο, τρεις και βγαίνεις. Συμφωνώ. Εύκολο ήταν. Για τους ανθρώπους.
Για τη σκυλίτσα μας αποδείχθηκε πιο δύσκολο. Είχε πριν λίγες ημέρες γεννήσει 5 κουταβάκια, ίδια και τα 5 σαν εκείνη. Μαύρα με λευκές κοιλίτσες. Μα ίδια!
Δοκίμασε να περάσει απέναντι, μα ένα αυτοκίνητο πρόλαβε το βήμα της και τη σακάτεψε.. λίγες ώρες μετά πήγε εκεί που δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ούτε μαλάκες να τα οδηγούν.
Από τα 5 κουταβάκια που ταΐζαμε με μπιμπερό επέζησε ένα. Ο Ντίκ. Έτσι τον βαφτίσαμε. Ντίκ.
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εκφράσεις για ιδιότητες ανθρώπων σε σκύλους, μια λέξη θα τον χαρακτήριζε.
Άρχοντας..
Μεγαλόσωμος, μαύρος με κατάλευκη κοιλιά και τα πιό εκφραστικά μάτια... δε λέω σκυλίσια ή ανθρώπινα γιατί θα υποβιβάσω... τα ανθρώπινα βλέμματα...
Αν για κάποιο λόγο του μιλούσαμε να κάνει ας πούμε πιο πέρα να καθίσει, ...δάκρυζε.... ναι.. δάκρυζε, δεν ήθελε να τον μαλώνουμε, ήθελε μόνο να τον αγαπάμε και τον αγαπούσαμε. Πολύ...
Κοιμόταν πάντα κάτω από το αυτοκίνητο του πατέρα, κι αν πλησίαζε κάποιος φίλος στο σπίτι δεν κουνιόταν καθόλου, ατάραχος. Αν κακόβουλα πλησίαζε κάποιος όμως χάλαγε ο κόσμος...
Κάποια στιγμή ο Ντίκ εξαφανίστηκε.. δεν τον βρήκαμε πουθενά... η λύπη δεν περιγράφεται... θλίψη.... σαν να χάθηκε άνθρωπος... κυριολεκτικά.
Πλησίαζαν πια Χριστούγεννα σαν τώρα και ανήμερα των Χριστουγέννων ο Ντίκ... ήταν εκεί!!
Γιορτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα!!
Έπαιξε μαζί μας, χαιρόταν κι αυτός όσο κι εμείς, όλη η οικογένεια!
Το επόμενο πρωί, δεν ήταν πουθενά πάλι!
Χάθηκε! Έτσι όπως εμφανίστηκε, από το πουθενά...

Ερχόταν μόνο ανήμερα τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την Κυριακή του Πάσχα και την ημέρα της ονομαστικής εορτής του πατέρα... 4 φορές το χρόνο για τα επόμενα 6 χρόνια... μόνο μα μόνο αυτές τις μέρες! Ούτε μια πριν, ούτε μία μετά!
Ανεξήγητο, όσο κι αν ρώτησα ειδήμονες και μη, μέχρι σήμερα... γιατί, ή μάλλον πως ξεχώριζε τις μέρες... ( ! )

Όταν ήλθε η ώρα του να αποδημήσει, ήταν η μέρα που δεν αντιστοιχούσε σε γιορτή, ήλθε έφαγε, ξάπλωσε στην πόρτα του σπιτιού και το μεσημέρι τραβήχτηκε απέναντι, πέρασε το δρόμο και ξάπλωσε κοιτώντας το σπίτι. Πριν νυχτώσει, είχε σβήσει...

Από τότε τις ημέρες των εορτών θυμάμαι το βλέμμα του, σαν να είναι μπροστά μου...


Το πιο ανιδιοτελές βλέμμα έκφρασης συμπάθειας που είδα ποτέ μου σε ματιά... και δεν ήταν καν ανθρώπινη... ήταν του Ντίκ...