Ευχές ανταλλάξαμε δεκάδες, δε μας έλλειψαν ποτέ άλλωστε...
Μήπως αυτές τις γιορτές μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι για εκείνους που βρίσκονται "έξω" από τις ασφαλείς μας κατοικίες και τα φαγητά και τα γλυκά στα γεμάτα μας τραπέζια...
Για εκείνους που δεν έχουν τίποτα απ' αυτά, δεν δέχθηκαν ευχές ούτε ευχήθηκαν πουθενά...
Από αυτά που περισσεύουν είναι αρκετά...
Έστω και ένα βλέμμα συμπάθειας ή μια ευχή σημαίνουν πολλά, εκτός από το φαγητό και το γλυκό..
Μήπως αυτές τις γιορτές μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι για εκείνους που βρίσκονται "έξω" από τις ασφαλείς μας κατοικίες και τα φαγητά και τα γλυκά στα γεμάτα μας τραπέζια...
Για εκείνους που δεν έχουν τίποτα απ' αυτά, δεν δέχθηκαν ευχές ούτε ευχήθηκαν πουθενά...
Από αυτά που περισσεύουν είναι αρκετά...
Έστω και ένα βλέμμα συμπάθειας ή μια ευχή σημαίνουν πολλά, εκτός από το φαγητό και το γλυκό..
Σκεφθείτο και κάνετέ το πράξη. Είναι πολύ εύκολο...
http://yiannis63.wordpress.com/2008/12/27/%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B3%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%87%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83/
ΑπάντησηΔιαγραφήMήπως να αρχίζαμε, από το δικό μας περιβάλλον; Ανατρεπτικό σας ακούγεται; Εγωιστικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σας εξηγήσω τι εννοώ. Είμαστε μαζί με ανθρώπους, που τους θεωρούμε "δικούς μας", άντρες, γυναίκες, εραστές κι ερωμένες, παιδιά, γονείς, φίλοι, συγγενείς με τους οποίους νομίζουμε πως είμαστε κοντά. Πόσες φορές είμαστε μέσα στο ίδιο σπίτι και δεν τους βλέπουμε καν; Δεν ακούμε τι μας λένε; Ασχολούμαστε με τα τυπικά. Έφαγες; Πότε θα φύγεις; Πόσα έβγαλες; Που θα πάμε για Χριστούγεννα; Αυτό το θεϊκό ταγεράκι το αγόρασες; Πότε λήγει το δάνειο; Μέχρι πότε έχω προθεσμία για να πληρώσω τα δίδακτρά σου; Βενζίνη έβαλα; Θα πεις πως ήμουν μ εσένα για να βγω με τον άλλον; O κατάλογος δεν έχει τέρμα. Πότε όμως είπαμε στον σύντροφό μας.: Δε σε νιώθω καλά. Τι έχεις; Και να κάτσουμε να τον ακούσουμε. Πότε είπαμε στο παιδί μας: Σε καταλαβαίνω. Ξέρω τι περνάς. Και να περάσουμε μια αληθινή ώρα μαζί του; Προπαντός ακούγοντάς το. Πότε είπαμε στους γονείς μας κάτι άλλο εκτός των τυπικών; Όλα πάνω-πάνω, όλα αγχωμένα, όλα απλά για να τελειώνουμε. Να τελειώνουμε τι; Και να αρχίσουμε τι;
Πιστεύω πως αν νοιαστούμε για αυτούς που αγαπάμε , ουσιαστικά όμως όχι τυπικά, δίνοντας απλόχερα παροχές , οι παροχές δεν φτιάχνουν σχέσεις, φτιάχνουν ζήτουλες, έχουμε κάνει μια καλή αρχή. Που ξεκινάει από μέσα προς τα έξω. Που δημιουργεί ασφαλείς ανθρώπους και χορτασμένους. Όχι από το φαί. Αλλά από συναισθήματα.
Και μετά, μπορούμε να δώσουμε από το πλέονασμα μας και στους ξένους.. Αλλιώς τι να δώσεις; Αφού δεν έχεις ούτε καν για σένα τον ίδιο…
@ pandora
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω ήδη υπ' όψιν μου... (ανάρτηση της akanonistis...)
@ rosie
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως και λειτουργώ κάτω από αυτό το πρίσμα τους τελευταίους μήνες, ειδικότερα από Νοέμβρη και μετά... μόνο έτσι.
(Για μένα δεν χρειάζεται απόθεμα... έχω συνηθίσει... για τους άλλους όμως...)
to zitima glike mou paterouli einai na to kanoume kathe mera auto oxi mono stis meres ton giorton...evlepa eidiseis proxthes kai edixnan tous piropliktous sti peloponiso pou tous ixan etimasei ena zesto piato fagito ...kai anarotieme meta apo ayto to zesto fagito posa akomi tha exoun mesa sti xronia ...?
ΑπάντησηΔιαγραφήta filia mou thlimena
@ truth around us.........
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι... κι όχι Θεοί...
Πολύ γλυκειά η σκέψη σου.. αλλά δεν ξέρω πια αν αυτό αρκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσα πολλά τα προβλήματα γύρω μας... που δεν φτάνουν μόνο οι γιορτές...
Δυστυχώς...
Δεν ξέρω τι έγινε...
δεν ξέρω πως φτάσαμε εδώ...αλλά.. φτάσαμε....
Ισως η προτασή σου είναι η αρχή...
να είσαι καλα...
:-)))
@ aKanonisti
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει χαθεί η αίσθηση και η γνώση του τι ακριβώς είμαστε... λές και είναι αδύνατον να βρεθούμε κι εμείς κάποτε "έξω" από τις συνήθειες και τις ζωές μας.
Εξαιρώ το γεγονός ότι θεωρεί κανείς εαυτόν αθάνατο και αμόλυντο από τα όσα συμβαίνουν τριγύρω...
Ας είμαστε όλοι καλά.