Συνηθισμένοι άνθρωποι

Ζούμε, συνηθισμένοι άνθρωποι, σε συνηθισμένα σπίτια, με συνηθισμένα προβλήματα και συνηθισμένες χαρές. Ακόμα και οι λύπες τείνουν να γίνουν συνηθισμένες..

Τόνοι ολόκληροι τα μελάνια που χύθηκαν αναλύοντας την ανθρώπινη ψυχολογία. Τόνοι τα χαρτιά που τα υγρά μελάνια αποτέφρωσαν το είναι τους χωμένα στα μόρια του ξύλου με την ελπίδα τουλάχιστο να αναγνωστούν πριν καταντήσουν σκουπίδια στις χωματερές... ναι και τα μελάνια έχουν ελπίδα. Ποιος όρισε πως μόνο εμείς ελπίζουμε σ' αυτό τον κόσμο; Κι αν έγινε και κάποιος το έκανε το είπε και σε εσένα;...

Στερεότυπα λέω εγώ, ο άσχετος, δεν μπορεί να υπάρξουν. Εγώ, εσύ, οι άλλοι, δεν είμαστε ίδιοι. Δεν θα μπορούσε να είμαστε. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Γιατί είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Τα δακτυλικά αποτυπώματα που μπορείς να δείς και να συγκρίνεις δεν είναι καν ίδια... πόσο οι ψυχές και οι χαρακτήρες που τις μεταφέρουν και τις κάνουν να ζούν...

Ζούμε, ανασαίνουμε και αγωνιζόμαστε. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους με τους δικούς του τρόπους. Άλλοι είναι καλύτεροι από άλλους κι άλλοι χειρότεροι απ' όλους... Μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να μιλήσεις καν μαζί τους αναγνωρίζεις την γαλήνη, τη δυστυχία ή την ευτυχία που κουβαλάνε μαζί τους τη στιγμή που αιχμαλωτίζεται η εικόνα. Μη μου πείτε επίσης πως δεν υπάρχουν άλλοι, που θέλεις να σηκωθείς και να πλακώσεις στα χαστούκια, όπως κι εκείνοι που δεν σκέπτεσαι τίποτα κοιτώντας τους. Αδιάφοροι για τα δικά σου μάτια. Όχι όμως για τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου...

Κι όμως, όλοι οι από πάνω είναι άνθρωποι και έχεις άποψη. Με τα δικά σου μάτια...

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, να μπορέσεις να διατηρήσεις την ηρεμία της ψυχής σου (αν υποθέσουμε πως κάποτε ήταν παρούσα), κι ακόμα δυσκολότερο είναι να προσπαθείς να τη βρείς πρώτη φορά...

Χάος. Μια λέξη με τέσσερα γράμματα που χωρά ολόκληρο το σύμπαν αν χρειαστεί. Φτωχή κι αυτή και λίγη αν προσπαθείς να περιγράψεις στιγμές του μέσα και κάτω από το δέρμα σου. Εκεί που ορμόνες και σκέψεις κάνουν κοκτέηλ...

Είναι απορίας άξιο (δικής μου) του πόση προσπάθεια χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τα οικεία, αγαπημένα σου πρόσωπα... φαντάσου πόσο χρειάζεται να καταλάβει ο κοινά συναναστρεφόμενος μαζί σου συνάνθρωπος, πως είσαι ή πως θα ήθελες να είσαι...

Δεν υποχρεούται κανείς να υποθέτει ούτε εσαεί να προσπαθεί να μαντέψει. Υπόχρεοι όμως είμαστε όλοι μας να μιλάμε. Να προσπαθούμε να εξωτερικεύσουμε μέρος εκείνων (και λέω μέρος, γιατί σιγά μην μας ξέρουμε 100 στα εκατό, εμείς οι ίδιοι, πόσο οι άλλοι...), που μας κάνουν να γελάμε ή να κλαίμε. Να θέλουμε να αγκαλιάσουμε ή να ραπίσουμε. Να μοιραστούμε το βάρος τους ή να χαρίσουμε μέρος της χαράς μας...

Σε αυτό, είμαστε όλοι υπόχρεοι...

Είμαστε διαφορετικοί.

Είμαστε μοναδικά όντα.

Είμαστε ζωντανοί.

Είμαστε άνθρωποι κι έτσι πρέπει να παραμείνουμε. Κι αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όταν χρειάζεται για να μην γίνουμε άδικοι με κανένα και να δώσουμε ένα χέρι σε εκείνον που το έχει ανάγκη αντί να τον πετάξουμε στο βάραθρο.

Ίσως εκείνος που θα χρειαστούμε κάποτε εμείς να εξακολουθεί να είναι...

(Ακόμη κι αυτοί που έχουν μερικά προβληματάκια με τον "ύπνο"..., άνθρωποι είναι).