Βινύλιον

Σήμερα έψαχνα να ακούσω ένα παλιό αγαπημένο κομμάτι από το μακρινό παρελθόν. Δεν θυμόμουν σε ποιο δίσκο ήταν. Εύκολα λύνεται το πρόβλημα αν έχεις το βινύλιο, που το είχα. Άνοιξα λοιπόν ένα κιβώτιο με τα καταχωνιασμένα μου δισκάκια και τα πέρασα ένα ένα από τα χέρια μου…

Γύρισε το μυαλό πολλά χρόνια πίσω. Τότε που αυτά τα αντικείμενα (λατρείας) ήταν το εργαλείο της δουλειάς και της διασκέδασης.

Θυμήθηκα την αναγκαστική οικονομία για να αποκτήσω πολλά από αυτά, τον κόπο που απαιτούσαν για να τα ξετρυπώσεις μόνο… την εποχή που το διαδύκτιο δεν ήταν παρά άγνωστη και άγραφη ακόμα λέξη οπουδήποτε.

Σήμερα με μια αναζήτηση στο γούγλη βρίσκεις πότε, τι, πόσο και αν υπάρχει καινούργιο κάτι. Αν όχι, θα το έχει κάποιος που δεν το χρειάζεται πιά και θα λήξει το ζήτημα. Για να έβλεπα τότε τι θα έκανες όμως. Η πληροφορία ότι κάποιο δισκάδικο οπουδήποτε στην Ελλάδα είχε ένα δίσκο που έψαχνες ήταν αρκετός λόγος για να πάς εκεί…

Για ένα δίσκο, πήγε φίλος στη Ρόδο, από την Πελοπόννησο… τον βρήκε κάποιος εκεί και είχε 3 κομμάτια, σκονισμένα και αφημένα στην τύχη τους… προλάβαμε το ένα. Έστω. Το κράτησε ο φίλος και έμεινα με τη χαρά. Δεν πειράζει όμως, σε αυτή την «αποστολή» πήγε εκείνος και δικαίως κράτησε το μοναδικό τεμάχιο.

Έψαχνα επί σειρά ετών ένα άλλο δίσκο και που δεν είχα ψάξει… σπάνιος έως ανύπαρκτος… Βρέ τι στα μεγάλα δισκάδικα σε Ελλάδα και εξωτερικό ψάχναμε τι internet…(όταν υπήρξε και όταν διευρύνθηκε). Πουθενά…

Το 2005, μου τον χάρισε ο φίλος που τότε πήγε στην Ρόδο για τον άλλο… Δώρο στη γιορτή μου, με αφιέρωση από τα χέρια του…

Δεν περιγράφεται η χαρά μου.. το δίσκο τον έχω στη θήκη του και δεν έχει παίξει ποτέ. Τα τραγούδια του εννοείται τα έχω σε mp3, αλλά ήθελα το βινύλιο. Και το απέκτησα.

Το χειμώνα το 1987, έπαιζα σε ένα μαγαζί και ο συγκεκριμένος φίλος μαζί με την κοπελιά του (και τωρινή γυναίκα του) ζαχάρωναν κάθε φορά που ερχόντουσαν να καθίσουν για ποτό ένα δίσκο μου (περισσότερο από τους άλλους). Planet P.

Κόλλημα όμως με το δίσκο και οι δυό τους. Ένα από αυτά τα βράδια, αφού έπαιξε το Why me, πήρα το δίσκο από το πλατό, τον έβαλα ευλαβικά στη θήκη του, πήρα ένα στυλό, έγραψα μια αφιέρωση επάνω και τους τον χάρισα… 22 χρόνια θυμούνται τη χειρονομία και εγώ τη δική τους του 2005 βέβαια… αναφορικά με τους δίσκους γιατί σαν φίλοι είχαμε πολυετή κοινή πορεία.

Θυμάμαι πόσο καθαροί ήταν όλοι. Σε δικό μου δίσκο δεν υπήρχε ούτε δαχτυλιά, πόσο γρατσουνιά…

Έτσι τους διατηρώ ακόμη και κάποια στιγμή κάποιος στο μέλλον θα τους πετάξει στα σκουπίδια.

Καθαρούς….

Περασμένες εποχές, γεμάτες αγωνίες, γέλια, αγάπες, μεθύσια, ξενύχτια, αντοχές, ανάγκες, ζωή…

Σκονισμένα κιβώτια διατηρούν μια μικρή περιουσία που δεν θα έχει καμιά τύχη.

Ούτε πικάπ σε φωτογραφία δεν θα υπάρχει…

Περαστικά μας οι ομοιοπαθείς...