Ένα μπράβο στον καλλιτέχνη

Ελληνική μουσική δεν ακούω.

Δεν το παίζω υπεράνω των Ελλήνων καλλιτεχνών, απλά τα ακούσματα, η δουλειά σε μαγαζιά 12 αδιάκοπα χρόνια έχουν ορίσει μονοδρομικά εκείνα που μου αρέσουν και αποτελούν και την πραγματική μου ευχαρίστηση.

Χωρίς μουσική απλά δεν υπάρχω. Θέλω έστω και για λίγο να ακούσω αυτό που θέλω, να ανάψω ένα τσιγάρο και να πιω το καφεδάκι ή το ποτάκι μου. Οι μπύρες αποτελούν παράδοση το καλοκαίρι ειδικά το βράδυ, στο σπίτι όταν πιάσω βεράντα για εργασία μετά φορητού και δροσιάς.

Τα τελευταία βράδια βέβαια ένα διαρκές αεράκι με ανάγκασε μέχρι μπουφάν να φορέσω...

Τρελάθηκε ο καιρός. Την ημέρα σκάει ο τζίτζικας και το βράδυ παθαίνει κρυοπαγήματα..

Απόψε κάνει ζέστη όμως, μοιάζει καλοκαιρινή νύχτα.

Όπως προείπα, τα ελληνικά που ακούω δεν ξεπερνούν τα 10 με το ζόρι...

Δεν είχα, είναι η αλήθεια σκοπό να αναφερθώ σε αυτό, αλλά είναι ένα από τα 10 που είναι ΟΛΑ τα λεφτά.

Προσωπική εκτίμηση φυσικά. Για τα δικά μου μέτρα αυτός ο άνθρωπος περιέγραψε όλα όσα έπρεπε σαν να με γνώριζε... μόνο που δεν θα μπορούσα φυσικά επίσης να τα εκφράσω έτσι όπως μοναδικά το πράττει αυτός ο άνθρωπος.

Πρόκειται για μια αυθεντική ρεμπέτικη φωνή, σπάνιος τύπος ο δημιουργός. Λέγεται Βαγγέλης Κορακάκης και είναι ο στιχουργός, ο συνθέτης και ο ερμηνευτής στο τραγούδι που αναφέρομαι.

Βαγγέλης Κορακάκης

Είχα κάνει μια αναφορά στο παλιό βλόγ, στα Διάφανα Κρίνα, αυτή είναι η δεύτερη για ελληνική μουσική και η τελευταία εκτιμώ.

Δεν ξέρω τι θα πει σε εσάς, αν το ξέρετε ή αν σας είναι αδιάφορο.

Εκτός από τον δημιουργό του υπάρχει και από Μητροπάνο. Δεν έχω τίποτα με τον Μητροπάνο αλλά η αυθεντική είναι απίστευτη... όσο και δύσκολο να βρεθεί μάλλον.

Εμένα πάντως μου τα είπε και του τα είπα.

Όλα.

Μπράβο στον καλλιτέχνη.