'Αγνωστη ερώτηση, άγνωστη απάντηση

Σκοτάδια παντού… πολλά χρόνια τώρα… δεν μπορώ να τα μετρήσω πια… η τελευταία φορά που είδαν τα μάτια μου φώς ήταν με αστραπιαίες εκτυφλωτικές αναλαμπές άσπρου και μαύρου… το μαύρο νίκησε… το φώς έσβησε, για πάντα νόμισα.

Μετρούσα στα σκοτάδια, γρήγορα έχασα την μονάδα και χάθηκα… προσπάθησα μα δεν έφερε αποτέλεσμα η προσπάθειά μου… βαρέθηκα, τα παράτησα, τι νόημα να είχε, δεν μετριέται το άπειρο…

Δεν ξέρω αν πέρασαν χρόνια, λεπτά ή αιώνες. Δεν με ένοιαζε πια. Όλα είχαν τελειώσει. Όλα.

Δεν ζούσα, πέθανα λίγο-λίγο, ώσπου ήλθε και η ώρα που το κορμί, σεβάστηκε την ψυχή και ησύχασε κι αυτό… καιρός ήταν… σιχτίριζε κάθε μέρα την απώλεια της συνεργασίας με το μυαλό, δεν πήγαινε άλλο, κουράστηκε κι αυτό. Και έφυγε μόνο του στο μακρύ ταξίδι του δίχως τελειωμό.

Απόρθητες οι επάλξεις των αναμνήσεων δεν παραδόθηκαν στη λήθη. Κρατιούνται ακόμα ζωντανές, χωρίς νερό, χωρίς τροφή… χωρίς συνέχεια. Στατικές, ακίνητες, αγναντεύουν το απόλυτο κενό και περιμένουν… αναρωτιέμαι τι τις κρατάει ακόμα, αφού το τέλος ήλθε, κι αυτό δεν αλλάζει. Σημάδι θαρρείς…

Ξάφνου… το Φώς, ο Ήλιος άναψε στα κουρασμένα άχρηστα μάτια μου!!! Δεν βλέπω, είναι όλα άσπρα, σαν χιόνι μες το χιόνι!! Δε βλέπω!!! Θα δώ;!!!! Ξανά;!!! Ας γίνει, θέλω να δώ ξανά!!!

Βλέπω!! Ξεχωρίζω φιγούρες, νοιώθω αέρα, υπάρχει ζωή, δεν μυρίζω πουθενά θάνατο, δεν έχει σκοτάδια…

Δεν ξέρω πως είμαι, είμαι στο δρόμο, άγνωστος τόπος, άγνωστη φύση, τρομάζω να δώ… δεν θέλω να σκύψω… έχω κορμί; Δεν είμαι άυλος; Δεν θέλω να δώ… Φοβάμαι!

Τρομάζω ακόμα… θα κάνω το βήμα, θα σκύψω να κοιτάξω σε τι βρίσκομαι επάνω… σε πόδια ανθρώπινα ή ξερά δεκανίκια, ο τρόπος να μάθω είναι ο τρόμος που νοιώθω και γέρνω τα μάτια μου…

Υπάρχει Θεός; Δε το’ ξερα. Υπάρχει Θεός; Είμαι εκεί γυμνός, αλλά είμαι εκεί ζωντανός!!! Πανικόβλητος βρίσκω, λαγούμι, να χωθώ, να σκεφτώ… τι θα γίνει πιο πέρα …

Ένα θαύμα έχει γίνει, δε με ένοιαξε πως. Είμαι όρθιος, αγναντεύω την ωραιότερη εικόνα μετά από τα σκοτάδια… μια θάλασσα φώς, και νερά που γυαλίζουν, χαιρετώντας υπάρξεις που ρουφούν οξυγόνο, με μια άθλια ανάσα, σαν νεκρός ζωντανός, αλλά είμαι εκεί… και οι σκέψεις μαζί μου… χαλαρώνουν νομίζεις για να μπούν στη σειρά και μια-μια να περάσουν το κατώφλι της γνώσης σε ένα άδειο μυαλό, που ζητά να μιλήσει. Δε του βρίσκονται λέξεις, μόνο ανάκατες εικόνες. Και γεμίζει με θλίψη…

Με τη θάλασσα ακόμα μπροστά μου, ήσυχη, γαλήνια που λέει με το κύμα της, να μη φύγω από κει… το μυαλό μου γεμίζει και εικόνες χιλιάδες παρελάζουν στα ανοιχτά μα χωρίς είδωλο μάτια μου. Θάλασσα θα’ πρεπε να είναι γεμάτα, εικόνες χιλιάδες, μα θάλασσα μάταια…

Ανάγκη γεννιέται και είναι μεγάλη, δεν ξέρω πως ήλθε, μα είναι ανάγκη μεγάλη… τα μάτια θολώνουν, χάνονται οι εικόνες, ακούω τα κύματα και βλέπω γαλάζιο της θάλασσας χρώμα.

Γύρισα πίσω και ψάχνω να βρω. Ανείπωτη μέθη, με παίρνει μακριά. Δεν έχω ανάγκη, να φάω, να πιώ, λεπτά ή αιώνες. Δεν έχω κανόνες…

Αλλάζουν τοπία, χιλιάδες, μικρά ή μεγάλα εμπόδια βρίσκω, μα τα αγνοώ… μονάχα ημέρα και ώρες ατέλειωτες, απίστευτη δύναμη και άγχος μαζί…

Ασθμαίνοντας, πίσω από ένα δάσος, με τη φύση να σε προκαλεί να μείνεις ακίνητος, μαγική, με αέρα γεμάτο αρώματα από τα πλούσια περβόλια της και ένα τοπίο με χρώματα που δεν γνώριζα πως υπάρχουν, κοντοστάθηκα, κουράστηκα λίγο… πρέπει … το ταξίδι τελειώνει… ή τελειώνω εγώ…

Τέλειωσαν τα δέντρα, αμμουδιά μπροστά, θάλασσα και δροσερός αέρας, ερημιά και σιγή…

Σταμάτησα με τα πόδια μέσα στο νερό. Κοιτάζω μπροστά. Ατέλειωτος ορίζοντας. Μόνο νερό και ουρανός. Χωρίς σύννεφο ένα, ουρανός καθαρός… Δεν κινούνται τα μάτια μου. Από φόβο μπορεί. Δυό ματιές απομένουν για την καταστροφή…

Σταματάω να σκέφτομαι. Παγώνουν τα πάντα. Σιγή στον αέρα, σιγή στην ψυχή. Κοιτάζω δειλά, προς τη μια μεριά. Ορίζοντας, άμμος, δίχως τελειωμό. Μένω για ώρα, ανάσα καμιά. Όλα ή τίποτα στην άλλη ματιά…

Γύρισα ολόκληρος. Να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με ότι με περιμένει. Ζωντανός ή νεκρός. Έχω νοιώσει και έτσι, έχω νοιώσει κι αλλιώς. Ζωντανός ή νεκρός…

Αν υπάρχει φώς μετά τα απόλυτα σκοτάδια, θα γίνω σοφός ή απλώς κοινότυπος ιδεαλιστής;

Έχω την αίσθηση πως δεν θα βρεθώ μπροστά από δίλημα… ξανά. Ποτέ. Μετά...