Πρίν ξημερώσει...

1968.

Πριν χαράξει, 5:30 π.μ., μια ανοιξιάτικη ακόμη μέρα.

Ο πατέρας μου επισκευαστής γεωργικών μηχανημάτων τότε, έφυγε από το σπίτι για να επισκευάσει μια μηχανή σε ένα χωριό κάπου 70 χιλιόμετρα μακριά πάνω στα βουνά. Από το βράδυ, είχε κανονίσει να πάρει και ένα φίλο του μαζί για παρέα και ενδεχόμενη βοήθεια αν χρειαζόταν.

Στις 5:30, μετά από μια αριστερή στροφή, παρκαρισμένος έξω από το σπίτι του φίλου του, τον περιμένει να βγει για να φύγουν. Ο κινητήρας του αυτοκινήτου λειτουργεί στο ρελαντί, τα φώτα του είναι αναμμένα και το αυτοκίνητο βρίσκεται στο πλάι της εθνικής οδού. Στο χώμα, περίπου 10 μέτρα από την άκρη του δρόμου και προς τα έξω.

Την ίδια ώρα, φορτηγό, φορτωμένο με τσιμέντα που έχει την ίδια κατεύθυνση, πλησιάζει το τέλος της ευθείας φτάνοντας στη στροφή που έχει αφήσει πίσω του ο πατέρας μου. Ο οδηγός του φορτηγού έχει συμπληρώσει πολλές ώρες ταξιδιού, νυστάζει στη διαδρομή, αλλά δεν σταμάτησε. Στην ευθεία αποκοιμήθηκε όμως. όταν έφτασε στη στροφή, απλά δεν έστριψε καθόλου το τιμόνι του.

Ο πατέρας μου, βλέποντας στον καθρέπτη του φώτα να έρχονται πάνω του, αφού ήταν εκτός δρόμου, κάνοντας μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει της πορείας του έβαλε πρώτη και σανιδώνοντας το γκάζι άφησε το συμπλέκτη. Το αυτοκίνητο σπινάριζε προσπαθώντας να κινήσει τη στιγμή κι αυτό. Παρά την προσπάθεια του, τουλάχιστον έγινε εν κινήσει προς ιδία κατεύθυνση, το φορτηγό ουσιαστικά ακυβέρνητο χτύπησε το αυτοκίνητο με όση ταχύτητα είχε στην ευθεία χωρίς καμιά προσπάθεια αποφυγής, φρένου έστω, πίσω τινάζοντας το μακριά… τουμπάροντας στη συνέχεια στο πρανές εκτός δρόμου.

Το αυτοκίνητο του πατέρα διαλύθηκε.. το πίσω μέρος πριν το κάθισμα του οδηγού έγινε όλο 50 εκαστοστά!!!

Στο σημείο, το δικό μας αυτοκίνητο, σαν τσαλακωμένο σκουπίδι πεταμένο 25 μέτρα μακρύτερα μπροστά και δεξιά το φορτηγό τουμπαρισμένο και από τα τσιμέντα που έσπασαν στην ανατροπή γεμάτος ο αέρας τσιμεντόσκονη..

Ο πατέρας μπόρεσε και βγήκε ζωντανός από αυτό, τη στιγμή της σύγκρουσης κρατώντας το τιμόνι έπεσε στο διπλανό κάθισμα. Αυτό τον γλύτωσε. Παρά το σόκ, δεν ήταν τραυματισμένος σοβαρά…

Θυμάμαι σαν τώρα. Ακούσαμε αυτοκίνητο στην είσοδο της αυλής μας. Η μάνα, με τη μια μου αδελφή αγκαλιά και εμένα πιτσιρίκο να τρέχω πίσω της κρατώντας το κάτω μέρος της φούστας της, σταματήσαμε στην ανοικτή εξώπορτα. Ήταν ταξί, ο πατέρας μου βγήκε απ’ αυτό αγνώριστος, πνιγμένος στην τσιμεντόσκονη. Στάθηκε εκεί και μας κοίταζε. Η μάνα μου τον ρώτησε, τι έγινε, που είναι το αυτοκίνητό μας, πως έγινε έτσι γεμάτος τσιμέντα πάνω του… αγκαλιάστηκαν και έβαλαν τα κλάματα με εμάς τα μικρά στην αγκαλιά τους… Ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει πολύ έλεγαν…

Πριν το μεσημέρι έφεραν και το αυτοκίνητο στο σπίτι. Έτοιμο, για παλιοσίδερα. Άχρηστο.

Τα χρόνια πέρασαν. Αγόρασε άλλα δύο αυτοκίνητα ο πατέρας μέχρι το 1985, λίγα χρόνια πριν από τότε, παραπονιόταν για ένα πόνο στον αυχένα.

Τότε άρχισε να έχει απώλεια δύναμης στα χέρια του, να κουράζεται πιο εύκολα και τελικά να έχει αστάθεια στο βάδισμα.

Εξετάσεις απέδειξαν ότι υπεύθυνος για όλα ήταν ένας σπασμένος σπόνδυλος στον αυχένα του από το τροχαίο του 1968. Με την πάροδο του χρόνου, τα κομμάτια του σπονδύλου πίεζαν το νοτιαίο μυελό, με κατάληξη την άνευ αναστροφής βλάβη του νευρικού του συστήματος από το λαιμό και κάτω..

Από το 85 ως σήμερα έχουν γίνει πολλές επεμβάσεις στην Αθήνα και στην Γερμανία. Το ποσοστό αναπηρίας ξεπερνά το 70%... πλέον... Η ακινησία, το βάρος εξαιτίας της, διάφορα άλλα συνεπαγόμενα και μη προβλήματα από αναπνευστικό μέχρι καρδιά… οι ζωές των γονιών μου και εμάς των παιδιών τους, έχουν όλα αυτά τα χρόνια μια περιρρέουσα θλίψη… στο υπόβαθρο. Στο σπίτι μου δεν έρχονται τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να ανεβεί τη σκάλα… τα εγγόνια τους μεγαλώνουν τα ακούν στο τηλέφωνο ή τα βλέπουν όταν πάμε στο πατρικό μου στον Πύργο… τις γιορτές τις περνάμε χωρίς φυσική επαφή πια. Συναντιόμαστε αν πρέπει να τον πάω, τον πατέρα ή τη μάνα σε γιατρούς… Δεν μπορούμε να τους χαρούμε και να μας χαρούν, όσο καιρό μας μένει ακόμη… Την Δευτέρα του Θωμά, θα τους πάω πάλι στην Αθήνα σε γιατρούς…

Πατέρα και Μάνα, μας τσαλάκωσαν τις ζωές, περισσότερο τις δικές σας, με αγκαλιές τις κούτες από τα φάρμακα, το δωμάτιο που είναι αντάξιο θαλάμου εντατικής θεραπείας, την έννοια και τα βάσανα… εγώ δεν θα λείψω όταν με χρειάζεστε και το ξέρετε… κάντε κι άλλη υπομονή… δε μπορείτε να κάνετε και τίποτε άλλο...

Κάποιος μας «τακτοποίησε» τις ζωές μας…

Κι όλα αυτά, γιατί Εσύ κοιμήθηκες στο τιμόνι σου ένα χάραμα Μαλάκα.