Τυχαίνει να ζω σε σεισμογενή περιοχή με την οικογένεια και τους γονείς, συγγενείς.
Το τι έχουμε ζήσει δεν περιγράφεται...
Τότε σε αυτούς τους σεισμούς, της Καλαμάτας, βρέθηκα εκεί την Κυριακή... μας χώριζαν 120 χιλιόμετρα.
Στον τόπο που μένω, πολύ κοντά, το καλοκαίρι που μας πέρασε, μας έκαναν επίσκεψη τα 6,5 R.
Αλοίμονο από εκείνους που χάνονται... κουράγιο στους ανθρώπους που χάνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Μόνο όποιος έχει ζήσει ισχυρό σεισμό καταλαβαίνει τι εννοώ.
Βλέποντας και ακόμη χειρότερα ζώντας τέτοιες σκηνές, έχει ή πρέπει να έχει κανείς άλλη θεώρηση για τη ζωή και την ελαφρότητα που τη διακρίνει. Τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρο, ακόμα και στα επόμενα λεπτά... Έχω επανειλημμένα κινδυνεύσει, σε όρια λίγο πριν το τελευταίο ταξίδι. Κατανοώντας από τη δική μου εμπειρία και εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που ευτυχώς για εμένα λειτούργησα σωστά (αν είχα κάνει λάθη δεν θα έγραφα τώρα εδώ..), έχω μια πιο "ελαφριά" οπτική της κάθε ημέρας που περνά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν νοιάζομαι, στεναχωριέμαι και ενδιαφέρομαι για ότι συμβαίνει... Μπροστά στο τέλος αλλάζεις τρόπο ζωής. Ο σεισμός, είναι ένα ζωηρό κίνητρο...
Σε λίγα δευτερόλεπτα γίνονται πολλά παρελθόν...
Η φρίκη και ο φόβος για τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ακόμα και όταν δεν συμβαίνει κάτι δεν χάνεται. Αναρωτιέσαι πότε θα είναι η επόμενη φορά...
ΚΑΛΑΜΑΤΑ 1986
Η οικογένεια του Βασίλη που χάθηκε στην Ιταλία, είναι κι αυτή από τα μέρη μου...
Καλό σου ταξίδι Βασίλη ...
Το 1999 στο σεισμό της Πάρνηθας εργαζόμουν σε μια εταιρία πολύ κοντά στη ρικομεξ (εργοστάσιο που έπεσε και πήρε μαζί του εργαζόμενους) Εκείνη τη μέρα είχα μαζί μου στη δουλεία το ένα γιο μου, όταν άρχισε ο σεισμός έσπρωξα το παιδί κάτω από το πάγκο εργασίας, τα πράγματα που υπήρχαν στα ράφια άρχισαν να πέφτουν μέχρι που έπεσε όλη η ντεξιον κατασκευή. Όταν τελείωσε το δυνατό κούνημα του σεισμού, πήρα το παιδί να κατέβουμε από τον τέταρτο που ήμασταν, η σκάλα έτρεμε ακόμα, ήμασταν πάνω από το επίκεντρο όποτε νιώθαμε μέχρι το τέλος το κούνημα , ο τοίχος της σκάλας συνέχιζε να σκίζετε σα το πιο μαλακό ύφασμα, η κουπαστή κουνιόταν ολόκληρη, μέχρι να βγούμε μου φάνηκε αιώνας, πήρα το αυτοκίνητο για να πάμε σπίτι, τα κινητά δεν λειτουργούσαν οπότε δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τη μαμά μου και το άλλο μου γιο, όταν περάσαμε από το εργοστάσιο της ρικομεξ και είδα τι είχε συμβεί .....................
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν μπορώ να ξεχάσω ούτε να ξεπεράσω το φόβο για τον επόμενο που θα έρθει.....
@ Palirroia
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1991, ήμουν στον Πύργο όπου έμενα τότε.
Μεσημέρι, έκανε τον πρώτο ισχυρό σεισμό. Με βρήκε μέσα στο μαγαζί μου. Θεωρώντας πως είναι ο κυρίως, δεν έδωσα και τη φοβερή σημασία. Εξακολούθησα να γράφω στο pc, κάτι που έκανα κρατώντας με το ένα χέρι το monitor... κουνιόταν και δεν έβλεπα.. Μουδιασμένος ο κόσμος έξω πανικόβλητος έφευγε μέσα από την πόλη. Ανήσυχος για τους γονείς είπα να πεταχτώ στο πατρικό μου να δω ότι όλα είναι καλά.. Στριμωγμένος στην κίνηση μέσα στις πολυκατοικίες, σταματημένος από την απίστευτη ξαφνική κίνηση που δημιούργησε η άμεση εγκατάλειψη του όγκου των κατοίκων, βλέπω μια γυναίκα με τα παιδιά της να κλαίνε σε κατάσταση πανικού. Ήταν γνωστή, ο άνδρας έλειπε σε ταξίδι και ήταν μόνη. Κατέβηκα, άνοιξα την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και παίρνοντας τα παιδιά από τα χέρια της τα έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο, λέγοντας της ταυτόχρονα "μπές γρήγορα μέσα!" (παλιότερα είχαμε διαπληκτισθεί και δεν μιλούσαμε αλλά σε τέτοιες στιγμές δεν υπολογίζεις τίποτα...). Μπήκε κι εκείνη και πρίν προλάβω να μπώ κι εγώ, έκανε το δεύτερο σεισμό με πιο μεγάλη δύναμη και οργή.. ένα μπαλκόνι αποκολλήθηκε και έπεσε δίπλα μου. Θα θυμάμαι την αποχώρηση από τους δρόμους της πόλης και την αγωνία ενός ακόμη επερχόμενου σεισμού. Είχα και την ξένη οικογένεια μέσα μαζί μου... Η ευθύνη ήταν τεράστια.
Ευτυχώς παρά τις πολύ σοβαρές καταστροφές που έφερε τότε δεν έγινε κάτι σαν τα τραγικά γεγονότα που είδαμε δίπλα μας...
Είναι αλήθεια στιγμές που δεν θα ξεριζωθούν ποτέ από κει που αποτυπώθηκαν...
Να είναι όλος ο κόσμος καλά...