Κούπας - time

Θυμάμαι τις γιορτές που πέρασαν, χάθηκαν πίσω όπως όλες οι μέρες και οι νύχτες του παρελθόντος. Οι χαρές, οι λύπες, τα γέλια και τα κλάματα…

Μέρες με ανθρώπους που για πολλούς ως και διαφορετικούς λόγους δεν θα συναντήσω ξανά. Παππούδες, γιαγιάδες, εξαδέλφια, φίλους φίλες… πρόσωπα αγαπημένα που τα θυμάμαι, κατά καιρούς. Βοηθούν οι αναμνήσεις τους στην κατανόηση της ματαιότητας, στην ανάγκη να οριοθετήσω το αληθινό και το πλασματικό.

Τον λόγο που θα με κάνει να χαρώ ή να λυπηθώ.

Στ αλήθεια. Να δω πιο ξεκάθαρα την πραγματικότητα και να γευτώ την απλότητα και τις μικροχαρές της ζωής, όπως και τις ουσιαστικές της αξίες… την αξία, την ορίζει κανείς με διαφορετικά κριτήρια. Ο λόγος άλλωστε που δεν συμφωνούν οι άνθρωποι για την ζωή την ίδια δεν είναι άλλος από τις διαφορετικές αφετηρίες και τις οπτικές γωνίες που την βλέπει η κάθε ματιά.

Είναι δύσκολο, πολύ όμως να βρεις στο δρόμο σου ένα πλάσμα που να μπορεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης σου και να κατανοήσεις και εσύ το δικό του. Κάτω από ίδιες προϋποθέσεις παράγονται διαφορετικές απόψεις και ωριμάζουν αντίθετες αντιλήψεις. Είναι τόσο σύνθετο να βρεις άκρη στο κουβάρι όσο εύκολο είναι να δεις με γυμνό μάτι καγκουρό στον Άρη να κάνει σκοποβολή με αεροβόλο… ενώ δίπλα του είδες καραμπίνα… καλά εντάξει το καγκουρό μπορεί και να το δεις στο Άρη. Την άκρη στο κουβάρι… δεν.

Με τα χρόνια σχηματίζει κανείς εμπειρία, ζει διαμορφώνει εικόνα περισσότερο του δικού του κόσμου, ενόσω ταυτόχρονα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον περίγυρό του. Όλοι ξέρουν, δεν είναι εύκολο. Αν ήταν δεν θα υπήρχε δυστυχία πουθενά. Θα ήταν οι πάντες ευτυχισμένοι.

Ένας τέτοιος κόσμος θα μας είχε απαλλάξει από ψυχίατρους, αντικαταθλιπτικά, μίζερες σκέψεις και στιγμές που φεύγει ο καφές από το χέρι και καταντά άυλος μαζί με την κούπα του…

Ιδανικοί κόσμοι δεν υπάρχουν όπως και ιδανικοί άνθρωποι. Έχουν ελαττώματα, είναι περίεργοι, (περιθωριακοί;), μπορεί… δεν μπορείς να καταλάβεις τι τους ενοχλεί, τι τους πειράζει, τι τους νοιάζει και γιατί δεν νοιάζονται;

Μπορεί απλά, να είναι άνθρωποι που δεν είναι ίδιοι με εσένα. (Γιατί να είναι άλλωστε;). Ποιός όρισε το δικό μου σωστό ή λάθος;

Εσύ όρισε μόνο το δικό σου. Αρκεί. Το δικό μου θα είναι πάντα δική μου δουλειά. Το σωστό ή το λάθος.

Ρώτα με, μάθε, συμπέρανε, αποφάσισε. Εγώ ρωτάω ακόμη βλέπεις. Και δεν θεωρώ πως έμαθα. Συμπεράσματα βγάζω, δεν αποφάσισα…

Μπορεί κανείς να χαρεί τον ήλιο που ξαποσταίνει πάνω του, να ρουφήξει το οξυγόνο μέχρι να νοιώσει ζαλάδα, να μυρίσει τον αέρα και τις μυρωδιές που κουβαλάει, να χαμογελάσει σε ότι δεν κατάλαβε, να μείνει ανθρώπινος. Ένας είναι ο Θεός και δεν τον ξέρουμε. Εσύ πάντως δεν είσαι.

(Τελειώνουν οι κούπες… που να πάρει… Στη χούφτα θα πίνω καφέ;)

Το παρελθόν δεν πρέπει να μας ορίζει, κομμάτι αυτού που θα γίνουμε μετά πρέπει να παραμείνει.

Γκρινιάζω, ναι. Καλά κάνω… μαζεύω έτσι το σπαθί μου στη θήκη του…

Σκοπεύω να ζήσω καμιά εξηνταριά χρόνια ακόμη και θέλω να λυθούν διαδικαστικά ζητήματα από τώρα.

Τώρα αν αύριο το πρωί δεν ξημερώσει για μένα ή όποιο άλλο πρωινό, δεν θα ανατραπεί και το σύμπαν…

Αυτό λένε είναι θάνατος. Αν μου κάνει τη χάρη και είναι μια και έξω δεν έχω αντίρρηση, δεν τον φοβάμαι ξέρεις. Είναι η φυσική κατάληξη. Θέλω μόνο να δω τα παιδιά μου αυτούσιους οργανισμούς, να στέκονται στα δικά τους πόδια γερά. Τότε θα είμαι ικανοποιημένος. Και ας γίνει όποτε θέλει η τελευταία βόλτα. Άσε που θα του χαμογελάσω κιόλας τότε…

(Θα πιώ καφέ έξω την επόμενη φορά, μην αφήσω κούπα για κούπα εδώ μέσα…)

Υ.Γ.: Το παραπάνω απευθύνεται στους κατέχοντες μικρό αριθμό κούπας για καφέ. Σκοπός του είναι να σας κάνει να σεβαστείτε ότι επιτελούν κοινωνικό έργο και ψύχουν για εσάς τον γλυκύ βραστό σας.